Τι είδους ανέστιος;

Η ανωνυμία είναι πλεονέκτημα στο blogging. Όχι όμως και η απόκρυψη των βασικών αρχών και στοχεύσεων αυτού που γράφει. Ανώνυμος αλλά όχι απρόσωπος λοιπόν.
Το πρόσωπο του καθενός που γράφει και εκθέτει δημόσια, είναι η κόκκινη γραμμή που συνδέει και ενώνει, παραθέτει και αντιπαραθέτει, συνθέτει και ανασυνθέτει, τον βασικό κορμό των σκέψεων που επιθυμεί να εκθέσει. Η γραμμή αυτή , όπως το σύνολο των κόκκινων γραμμών του αίματος που σκιαγραφεί ένα σώμα και υπονοεί τα οστά και τους ιστούς του, μπορεί να μοιάζει μπερδεμένη- ίσως και να προκαλεί αρχικά συγχύσεις, αλλά είναι η γραμμή του DNA του. Δεν ξεφεύγεις ποτέ, εξελίσσεσαι γύρω από αυτήν,περιστρέφεσαι, απομακρύνεσαι λίγο ,αλλά επιστρέφεις τάχιστα και περιελίσσεσαι γύρω από αυτήν ,ακριβώς σαν την έλικα του DNA.
Ανέστιος λοιπόν...Γιατί; Ποια είναι η εστία, της οποίας η έλλειψη ορίζει την ανεστιότητα;
Είναι μία ή πολλές; Και ποιες από αυτές είναι οι ορίζουσες;
Καλύτερα να μην αρχίσουμε να απαριθμούμε, δεν θα κάνουμε και ψυχογράφημα τώρα.
Ας μείνουμε στην αιτία που ξεκίνησε το blog αυτό και την θεματολογία που –κατά βάση-πρόκειται να καλύψει. Την ανεστιότητα στην κοινωνική –πολιτική συμμετοχή.
Και όχι γενικά- δεν πρόκειται να είναι ένα blog γενικού ή δημοσιογραφικού κοινωνικού και πολιτικού σχολιασμού- αλλά τοποθετημένο από την μεριά της Αριστεράς (μιας κάποιας Αριστεράς τουλάχιστον ) .Πολύ λίγο προσδιορισμένης, αναζητούμενης και αντιφατικής , αρκετά αρνητικά οριοθετημένης σε σχέση με άλλες εκδοχές της και εκφάνσεις της.
Ταυτόχρονα όμως τοποθετημένης μέσα στο μεγάλο ιστορικό κύμα που από τον Διαφωτισμό και μετά ορίζεται σαν το προοδευτικό ρεύμα, αρχικά στην ορθολογική -κλασσική εκδοχή του, κατόπιν σε αυτό της Δημοκρατίας και Κράτους Δικαίου, μετά σε αυτήν του εργατικού κινήματος στις μύριες εκδοχές του (επαναστατικές και ρεφορμιστικές, κινηματικές και κομματικές, κοινωνικής αναζήτησης και ευαισθησίας) που διέτρεξαν τον ενάμιση περίπου αιώνα πριν από τώρα που γράφουμε. Μια ιστορία που μας αφορά όλους όσους αναφερόμαστε στην Αριστερά, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, μας αγγίζει ακόμα και όταν θεωρούμε ότι πάμε να την ξεπεράσουμε ή και ματαιόδοξα (μέσα στον υποκειμενισμό μας) να την απαρνηθούμε εν ονόματι της δήθεν υπέρβασής της. Έναν πλούτο ιδεών και επεξεργασιών, πολιτικών και στρατηγικών, ηρωικών αλλά και τραγικών στιγμών,μεγαλειωδών επιτευγμάτων αλλά και εγκλημάτων. Σε τελική ανάλυση, σε ένα ρεύμα που αποτελεί τμήμα του ποταμού της ανθρώπινης ιστορίας- ακόμα και όταν ευαγγελίζονταν ότι αυτό αποτελούσε την μελλούμενη Ιστορία και όλα τα προηγούμενα την Προ ιστορία του είδους μας.
Συχνά, στο αβέβαιο βήμα μας προς κάτι καινούργιο, στην απορία μας και αδυναμία μας να περιγράψουμε το λίγο γνωστό και εν πολλοίς ζητούμενο, οι άνθρωποι καταφεύγουμε σε παραδείγματα από το παρελθόν παλαιότερο και πρόσφατο, δανειζόμαστε στάσεις , φράσεις και αναφορές για να αποδώσουμε αυτό που θέλουμε να πούμε.
Θα αξιοποιήσω μια του Θ. Αγγελόπουλου και μια του Κ. Μαρξ
Ο πρώτος πολύ κοντινότερός μας, σε στιγμές που κατέρρεαν οι βεβαιότητες, οι σταθερές και οι αναφορές πολλών ανά τον κόσμο αριστερών, δήλωνε (όταν έβγαζε την ταινία αφίσα της οποίας διάλεξα να κοσμεί το ιστολόγιο αυτό) ότι παραμένει ένας αμετανόητος αλλά σε πλήρη σύγχυση Αριστερός. Και ο δεύτερος, αρκετά πιο παλιά- αλλά τόσο επίκαιρα ,όριζε τον σοσιαλισμό σαν μια διαρκή κίνηση που μετασχηματίζει την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. (Συνειδητά δεν τοποθετώ τα λόγια τους σε εισαγωγικά και δεν επεδίωξα την απαραίτητη ακρίβεια λέξεων που τα σημαδάκια αυτά απαιτούν, γιο να τονίσω ότι τα παραθέτω όπως τα εισέπραξα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της δικής μου κατανόησης των λόγων τους και να τους απαλλάξω προκαταβολικά από την δική μου ερμηνεία)
Παλεύω άγρια να μην αρχίσω τις οριοθετήσεις, για το τι ΔΕΝ είναι η Αριστερά που προσπαθώ να ανήκω, είναι πολύ βολικό αλλά και αναγκαίο, αλλά δεν θα το κάνω. Για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί το κείμενο αυτό θα πάρει την μορφή «θέσεων» και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό για κάτι τέτοιο σε ένα τόσο κεντρικό ζήτημα. Ο δεύτερος γιατί προτιμώ αυτό να προκύψει έμμεσα από τις τοποθετήσεις μου στη συνέχεια ( όταν και όποτε έχω κάτι που η ταπεινότητά μου θεωρεί ότι πρέπει να καταγράψω στο ιστολόγιο αυτό και βρίσκομαι και στην αντίστοιχη διάθεση- δεν είμαι και επαγγελματίας blogger).
Μία μόνο σχεδόν αξιωματική αναφορά και τοποθέτηση, και προς διευκόλυνση μάλλον παρά ως κυριολεκτική περιγραφή. Θα αναφέρομαι στο ρεύμα σκέψης που θεωρώ ότι ανήκω σαν Προοδευτική Αριστερά. Χωρίς άλλους προσδιορισμούς προς το παρόν.....

Πως «αρχίζουν» ένα blog ;

Κάτι μέρες τώρα προσπαθώ να βρω πως να «αρχίσω»...Όπως κάναμε , όταν ήμασταν μαθητές και γράφαμε έκθεση , ένα πράμα. Κοίτα να δεις τώρα, το άνοιξα πριν κάτι μέρες, ασχολήθηκα με τα τεχνικά και την φιλοτέχνηση και δεν μπορώ να «αρχίσω». Δεν το φανταζόμουν και τόσο δύσκολο....αλλά από την άλλη, ότι «αρχίζουμε» πάντα δύσκολο δεν είναι; Μάλιστα.... και δηλαδή γιατί να το «αρχίσω»; Υπάρχει κανένας λόγος;
Τρίτη βράδυ, τυχαία χαζολογώντας στην τηλεόραση πέφτω πάνω στον Εθνικό μας Λαϊκιστή , που σπαταλά το σατυρικό του ταλέντο στην αναμόχλευση των πιο χαβαλετζίδικων σκέψεων των μελών της κοινωνίας μας. Μετά από το δελτίο ειδήσεων (λέμε τώρα ...ειδήσεων), είναι ότι πρέπει για να συνεχιστεί η ταχύτατα κατολισθαίνουσα διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Κάπως έτσι, από αντίδραση δηλαδή ή τελικά από αδυναμία αντίδρασης. ξεκινάω να βρίσκω λόγους για να «αρχίσω».
-Γιατί υπάρχει η πιθανότητα να συνομιλήσω σε διαφορετικό ύφος και ευελπιστώ με κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο με ανθρώπους άγνωστούς μου , αλλά που όλο και κάτι κοινό θα βρούμε, ελπίζω τουλάχιστον(κοίτα το ψώνιο, ακόμα δεν «άρχισε» και ονειρεύεται διαδικτυακούς διαλόγους με ατελείωτα σχόλια, αντιπαραθέσεις, απαντήσεις και ανταπαντήσεις...)
-Γιατί μπορώ να αποπειραθώ να θέσω τις σκέψεις μου δημόσια, όπως συζητάω με τους κολλητούς μου, αλλά με τους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις του γραπτού λόγου απέναντι στην ελευθεριότητα του προφορικού, με την ανοχή που παρέχει η ανωνυμία και την ευθύνη και δυσκολία που συνεπάγεται το άγνωστο των συνομιλητών.
-Γιατί δεν γουστάρω πια να είμαι μόνο ακροατής και αναγνώστης.
-Γιατί με καταλαμβάνει η μαζοχιστική διάθεση να διαβάσω κριτική στις απόψεις μου, αν αξιωθεί κανείς να ασχοληθεί με αυτές και επιπλέον να με βοηθήσει στην δημιουργική αμφισβήτησή τους.
-Γιατί είμαι αρκετά αισιόδοξος ακόμη , ώστε να πιστεύω ότι έχει νόημα να καταγράφεται ότι έχει να πει κανείς και να υπόκειται στην βάσανο της κριτικής και της αμφιβολίας.
- Γιατί...γιατί...γιατί..πόσα γιατί άραγε θα μαζεύαμε αν όλοι οι blogger του κόσμου κάναμε μια συλλογή από αιτίες.
Και στο τέλος τέλος για τελείως προσωπικούς μου λόγους (αν και φαντάζομαι όχι μόνο δικούς μου αλλά και πολλών άλλων):
-Γιατί κάτι θέλω να κάνω σαν συμμετοχή και συνεισφορά στο δημόσιο χώρο και δυστυχώς δεν έχω άλλο διέξοδο και πρόσφορο τρόπο γι ‘αυτό (οι άλλοι γνωστοί τρόποι απέτυχαν)
-Γιατί ο καιρός περνά και όλοι μας έχουμε την ανθρώπινη ανάγκη ( ή και ματαιοδοξία) να αφήσουμε κάποια αποτυπώματα πίσω μας.
Ας «αρχίσω» λοιπόν και βλέπουμε..μάλλον στο δρόμο θα ανακαλύψω τους πραγματικούς λόγους και θα τους ξεχωρίσω από αυτούς που στην πραγματικότητα είναι προφάσεις.