Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Δημοσιονομική και οικονομική μεταπολίτευση

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ; ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΕΣ, ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ «ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΙΚΕΣ» ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΚΡΙΣΗΣ: «ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΤΕ», «ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΦΥΓΕΤΕ», «ΕΙΣΤΕ ΚΛΕΦΤΕΣ», «ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;». ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ;

Ο κ. Σαμαράς σπεκουλάρει ανεύθυνα στη φθορά του ΠΑΣΟΚ λόγω της προσφυγής στο ΔΝΤ. Αρχίζει να τον μιμείται ο κ. Καρατζαφέρης, που μάλλον «πιάστηκε» στην εθνικά υπεύθυνη στάση που είχε πάρει. Η κ. Παπαρήγα ταυτίζει πλέον την επιτυχία του κόμματός της με την αποτυχία της Ελλάδας, επιστρέφοντας μάλιστα ολοσχερώς στο πρότυπο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που κατέρρευσε πριν από μόλις είκοσι χρόνια. Ο κ. Τσίπρας προβάλλει τη λαμπρή ιδέα του δημοψηφίσματος στο οποίο θα ρωτήσει τον ελληνικό λαό «αν θέλει να είναι πλούσιος και ευτυχής ή φτωχός και δυστυχής». Από την άλλη, στο ΠΑΣΟΚ αναρωτιούνται αν οι αναγκαίες σήμερα πολιτικές επιλογές «είναι στο DΝΑ τους». Ξέρουν, μήπως, κανένα κόμμα ή κανέναν πολιτικό που τις έχει στο DΝΑ του; Λιγότερο από όλους, πάντως, τις είχε ο κ. Καραμανλής. Εφριξε ο γενετικός του κώδικας προ των ευθυνών και τα παράτησε. Ζηλώνουν την δόξαν του οι Πασόκοι;
Οι κριτικές και οι κατάρες προς το πολιτικό προσωπικό είναι ωστόσο εύκολες. Δυστυχώς, όμως, τόσο οι αιτίες όσο και οι λύσεις του ελληνικού προβλήματος είναι περισσότερο περίπλοκες. Βρισκόμαστε πια σε συνθήκες που απαιτούν τομές «νέας μεταπολίτευσης». Ο όρος εγείρει επιφυλάξεις γιατί συνειρμικά παραπέμπει στους θεσμούς, στο Σύνταγμα και στα κόμματα. Αν αυτό ήταν το περιεχόμενο, οι επιφυλάξεις θα ήταν σωστές. Χρειαζόμαστε όμως μια οικονομική και δημοσιονομική μεταπολίτευση. Η ουσία του προβλήματος έχει γίνει πλέον πασιφανής. Με την πάροδο του χρόνου έχει καθιερωθεί ένα πολιτικοκοινωνικό σύμπλεγμα που αποτρέπει τις αλλαγές και ρέπει εγγενώς στα ελλείμματα και τη χρεοκοπία. Πρόκειται για μια αρνητική συνέργεια πολιτικού συστήματος, κομματικού συστήματος, συνδικαλιστικής αντιπροσώπευσης και ομάδων ειδικών συμφερόντων, που ωθεί στην ελλειμματικότητα και την υπερχρέωση γιατί δεν έχει εσωτερικά φρένα. Σε εθνικό επίπεδο, ο μόνος σχετικά αποτελεσματικός παράγοντας αναστολής είναι η υπευθυνότητα των ανώτατων βαθμίδων της πολιτικής ηγεσίας. Οταν αυτή η υπευθυνότητα εξέλειψε την περίοδο 2004-2009 ή 2007-2009, το σύστημα εκτροχιάστηκε πλήρως. Ετσι, το μόνο πραγματικό φρένο του συστήματος είναι ο εξωγενής καταναγκασμός τον οποίο επιβάλλει η διεθνής οικονομία και στον οποίο περιοδικά προσκρούομε, όπως για κακή μας τύχη συμβαίνει τώρα.

Το «σύμπλεγμα»
Συνήθως αποδίδουμε την παθογένεια αυτού του χωρίς φρένα συστήματος με τον όρο «κομματοκρατία». Σωστά εν μέρει. Χρειάζεται όμως να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Με την πάροδο του χρόνου, έχει σημειωθεί μια προωθημένη ώσμωση των διαφορετικών θεσμικών πεδίων (πολιτικό, κομματικό, συνδικαλιστικό, μιντιακό), μια ταύτιση του τρόπου λειτουργίας τους (ανομικός αγώνας για την κατάληψη πόρων και εξουσίας με όπλο τη δοσοληψία, τον πελατειασμό και τη δημαγωγία), μια ομογενοποίηση των ελίτ ή του ανώτερου προσωπικού αυτών των συστημάτων. Τα κόμματα είναι απλά γρανάζια αυτού του μηχανισμού, χωρίς καν να είναι πάντα ο χώρος ή ο θεσμός που οργανώνει την ομερτά του προσωπικού και των συμπεριφορών. Κοντολογίς, το σημερινό μεταπολιτευτικό σύστημα φαίνεται να έχει υποστεί μια προϊούσα διαδικασία «απο-διαφοροποίησης», μια προϊούσα διαδικασία παθολογικής ομογενοποίησης που έχει κάψει τα φρένα του, έχει εξουδετερώσει τα αντίβαρα, τις εσωτερικές αντιρροπήσεις και τις υγιείς αντιθέσεις συμφερόντων.

Ας πάρουμε το πιο επίκαιρο και κραυγαλέο παράδειγμα: κανείς θεσμός, κανένα τμήμα αυτού του ομογενοποιημένου συστήματος, καμία ισχυρή ειδική κοινωνική ομάδα, δεν έχει συμφέρον να περιοριστεί η σπατάλη του δημόσιου χρήματος, η τάση προς τα ελλείμματα και το χρέος. Αυτοί που θα μπορούσαν να ανακόψουν αυτή την εγγενή τάση θα ήταν όσοι πληρώνουν το κόστος. Η πίεση όμως που ασκούν είναι σχεδόν αμελητέα. Γιατί; Πρώτον, γιατί οι ελεύθεροι επαγγελματίες και ο εκτεταμένος χώρος της αυτοαπασχόλησης λίγο κόπτονται για το κόστος λειτουργίας του συστήματος αφού απλούστατα φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν. Δεύτερον, γιατί οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα έχουν πολύ μικρή συνδικαλιστική- κοινωνική ισχύ στο σύστημα, ενώ οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα έβγαιναν έως τώρα κερδισμένοι από την τάση αύξησης των ελλειμμάτων. Τρίτον, οι επόμενες γενιές που θα πληρώσουν δεν έχουν γεννηθεί ακόμα ή δεν μετράνε πολιτικά. Τέταρτον, τα ισχυρότερα τμήματα του κεφαλαίου, οι τράπεζες, φαίνεται ότι είναι τόσο διαπλεγμένες με τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών ώστε να μην έχουν ούτε συμφέρον ούτε λειτουργική αυτονομία για να αντισταθούν στη γενική τάση. Πέμπτον, ο εξαγωγικός εξωστρεφής και διεθνώς ανταγωνιστικός παραγωγικός τομέας που πλήττεται από τη δημοσιονομική παθογένεια, είναι πολύ ισχνός για να αποτελέσει αντίβαρο.

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Από τα ΝΕΑ (30-4-2010)

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Όλοι εναντίον όλων;

Φτάσαμε λοιπόν εδώ που φτάσαμε. Και τώρα τι κάνουμε;
Θα πει κανείς , δεν θα εξετάσουμε πως φτάσαμε εδώ; Πως έτσι το ξεπερνάς και αναρωτιέσαι τι κάνουμε τώρα;

Αλήθεια είναι ότι μεθοδολογικά έτσι πάει η σειρά. Για δυο λόγους όμως θα παραβλέψω την μεθοδολογία. Πρώτα , γιατί από τα προηγούμενα γραπτά μάλλον προκύπτουν οι λόγοι τους οποίους θεωρώ αιτία της κατάστασης. Πολύ πιθανόν να επανέλθουμε σε αυτό και άλλες φορές. Δεύτερος και νομίζω πιο σημαντικός λόγος, είναι ότι δεν μας παίρνει άλλο να βιώνουμε την κατάθλιψη, την απόγνωση και τη μιζέρια της ήττας. Δε μας βοηθάει πια ούτε στο να διαγνώσουμε τις αιτίες. Μια τέτοια παραλυτική κατάσταση, είτε θα μας οδηγήσει σε μια αδιέξοδη οργή (πολλοί έχουν αναλάβει εργολαβία την διακίνησή της, ένας ακόμα πόσο ακόμα κακό μπορεί να κάνει;) ή σε αδυναμία να σκεφτούμε ψύχραιμα και δημιουργικά.

Εξάλλου η ελαφρότητα της αντιμετώπισής της τους τελευταίους μήνες και η πολύ διαβούλευση, μας οδήγησε στο να χάσουμε τις όποιες –έστω μικρές πιθανότητες- να μην φτάσουμε στον πάτο. Περιθώρια για άλλες παρατάσεις δεν υπάρχουν. Στην διαδρομή αναζήτησης προοπτικής εξάλλου θα προκύψουν περισσότερες ευκαιρίες να δούμε τι έφταιξε και πάνω από όλα τι θέση παίρνει ο καθένας, τόσο για το φταίξιμο όσο και για το παρακάτω. Εδώ κανένας δεν θα μπορεί να κρυφτεί, κανένας δεν θα μπορεί να δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον.

Γίνομαι, έστω αξιωματικά, σαφέστερος.
Όλοι εναντίον όλων.

Οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας (όχι απαραίτητα οι καλούμενες δεξιές κατά την πολιτική γεωγραφία), αλλά αυτές που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την τελευταία τριακονταετία έχουν ένα στόχο . Να συμμαζευτεί η κατάσταση λογιστικά, να καταβαρωθρούν οι πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες , με τις μικρότερες δυνατότητες πίεσης και εκβιασμών και το πάρτυ να ξεκινήσει άμεσα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γύρω από την στρατηγική αυτή –που είναι ήδη σε εξέλιξη -συγκεντρώνονται όλα τα κρατικοδίαιτα στρώματα (από μεγαλοεργολάβους και προμηθευτές, μικροπρομηθευτές και μικρομιζαδόρους, μέχρι την κρατική , κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία , ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης). Χωρίς να παραβλέπουμε τις αντιπαραθέσεις μεταξύ τους για το ξαναμοίρασμα της αναγκαστικά μικρότερης πίτας, η κοινή τους λογική είναι μία. Όλοι εναντίον όλων.

Θα την κωδικοποιούσα έτσι γιατί προτάσσει το ποιος έχει ωφεληθεί περισσότερο, δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον, εμπλέκει ακόμα και δυνάμεις έξω από αυτό το μπλοκ (για ξεκάρφωμα και θόλωμα των νερών), με σκοπό την αναδιανομή και την μη ανάμιξη σε αυτήν άλλων ομάδων. Ενδεικτικά αναφέρω δυο παραδείγματα
Μεγαλοπαράγοντες των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και πάντα με συμφέροντα σε ΜΜΕ, απλοποιούν την κατάσταση ως εξής: Το πρόβλημα είναι το δημόσιο, εκεί να γίνουν περικοπές (λες και αυτοί τρώνε από την πρωτοπόρο επιχειρηματική δράση τους και όχι από τον κρατικό κορβανά!). Με άλλα λόγια, αν διώξουμε 200-300 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους , όλα τακτοποιούνται Εννοούν απλά, ότι έτσι θα μεγαλώσει το μερίδιό τους από την κρατική πίτα.

Από την άλλη πλευρά,τμήματα της κρατικοσυνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (πολλαπλών κομματικών προελεύσεων, και αριστερών βεβαίως - βεβαίως), ζητάνε να πληρώσουν την κρίση οι άλλοι, οι φταίχτες.Αν τους ονομάτιζαν κιόλας τι καλά θα ήτανε. Εννοούνε και αυτοί να μην τους κόψουνε μερίδιο από την πίτα. Φτάνουν μέχρι να προτείνουν , μάλιστα με προοδευτικό-αν όχι επαναστατικό προσωπείο- και λύσεις ταπεινωτικές και καταστροφικές όπως στάση πληρωμών (εννοούν για τους άλλους όχι για τους εαυτούς τους, μην τρελαθούμε κιόλας).Δεν είναι λοιπόν συμπτωματικό ότι όλο και λιγότεροι τους ακολουθούν από εργαζόμενους που άρχισαν να ψυχανεμίζονται ότι μάλλον αλλού πρέπει να κοιτάξουν για την επιβίωσή τους στα δύσκολα που μόλις ξεκίνησαν.

Ο συνασπισμός αυτός του «Όλοι εναντίον όλων» δεν θα διστάσει να φάει τα σωθικά του, να βγάλει σκάνδαλα ο ένας του άλλου, μικρές και μεγάλες βρωμιές, να στείλει και μερικούς φυλακή για στάχτη στα μάτια, να εκβιάσει το έτσι και αλλιώς εύκολα εκβιαζόμενο πολιτικό σύστημα, να τα τινάξει όλα στον αέρα, αρκεί να διαιωνίσει το υπάρχον status quo, έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο νομής δημοσίου πλούτου από ότι μέχρι τώρα, έστω και με λιγότερους συμμετέχοντες
Ας φανταστούμε για λίγο που οδηγεί αυτή η στρατηγική. Σε μια «κοινωνία στο μηδέν», χωρίς καμιά συνεκτικότητα , με τα στρώματα εκτός μοιρασιάς στην εξαθλίωση, στην ανασφάλεια , στο μόνιμο φόβο και στην αγριότητα. Αυτό θέλουμε ;

Αξιωματικά, επιφυλάσσομαι να επανέλθω αναλυτικά, υποστηρίζω ότι καθήκον της Προοδευτικής Αριστεράς είναι να αρθρώσει την ακριβώς αντίπαλη στρατηγική και να συγκρουστεί –όσο άγρια απαιτηθεί- με την παραπάνω. Να την κατανοήσει, να δει ποιοι έχουν όφελος από αυτή και να αρθρώσει-αν μπορεί-κοινωνικά και πολιτικά, την αντιπαλότητά της.

Να το πω απλά και καθαρά. Θα περάσουμε δύσκολα, θα ζοριστούμε, αλλά όχι για να ξαναγυρίσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε βρε αδελφέ. Να σπάσουμε τον κύκλο του δανεισμού-κατανάλωσης, βάζοντας τις παραμέτρους της δημιουργίας, της παραγωγής και διανομής του πλούτου. Να δώσουμε τη δυνατότητα σε όλους να αγωνιστούν για την ζωή τους και το όφελος και των άλλων που δεν θα τα καταφέρουν εξίσου καλά.

Υ.Γ.
Και επειδή βλέπω αμέσως να έχουν βγει διάφοροι «προοδευτικοί» του παραπάνω μπλοκ και αρχίζουν να ενσπείρουν την παθητικότητα και την κακομοιριά, ύπουλα και βρώμικα, ας μην κάνουν όρεξη...Κ. Στάθη με ακούς; Ραγιάδες δεν θα βρεις μπροστά σου, μόνο δίπλα σου, αυτούς με τους οποίους δηλαδή είσαι ήδη παρέα. Κανένας δεν γίνεται ραγιάς , παρά μόνο αν το επιθυμεί. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν το επιθυμούν.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

H κρίση της πολιτικής

Του Σταυρου Λυγερου

Είναι εξόφθαλμο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Ακόμα και αν βρεθούν δανειστές, το επιτόκιο είναι απαγορευτικό. Κατά συνέπεια, η προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό (και στο ΔΝΤ) έχει καταστεί μονόδρομος. Οι διαπραγματεύσεις για τους όρους είναι άνισες. Το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης Παπανδρέου για να μην της επιβληθούν ασφυκτικά μέτρα είναι η επίκληση του πιθανού κινδύνου μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Μια τέτοια εξέλιξη θα...οδηγούσε την Ελλάδα σε πτώχευση με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα και βεβαίως για το ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, το βαρύ κόστος θα το πληρώσει η ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον το γεγονός ότι ανέχθηκαν το κλεπτοκρατικό, σπάταλο, ανορθολογικό και αυθαίρετο μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Οι κατάρες για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα από μόνες τους δεν ωφελούν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αδιέξοδες εκδηλώσεις οργής, που μάλιστα δεν ευνοούν τον αναγκαίο αναστοχασμό.
Είναι γεγονός ότι τη μερίδα του λέοντος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής. Το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο, όμως, διαχύθηκε ποικιλοτρόπως στα χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συντηρήθηκε και σ’ αυτά τα επίπεδα μία τηρουμένων των αναλογιών οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα παρήγαγε ξιπασμένες και νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό.
Η κρίσιμη διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων, στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι επανάληψη με άλλη μορφή και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτού που συνέβη με τη φούσκα του Xρηματιστηρίου 10 χρόνια πριν. Τότε λεηλατήθηκαν οι οικονομίες όσων ανοήτως πίστεψαν ότι θα έβγαζαν τζάμπα χρήμα. Τώρα, δυστυχώς, τα βάρη πέφτουν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων. Θα υποστούν επώδυνη αφαίμαξη και οι εργατικοί και οι συνεπείς.
Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο η καθοριστική σημασία που έχει για τη ζωή του καθενός η πολιτική. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα Κοινά. Εκφυλιστήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Σαν σήμερα...


Η στήλη του κύριου άρθρου της Ελευθεροτυπίας παραχωρείται σήμερα στον Κωνσταντίνο Καβάφη, με τη δημοσίευση του άκρως επίκαιρου ποιήματός του:


"Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.

Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν

κατ' ευχήν στην Αποικία

δεν μέν' η ελάχιστη αμφιβολία,

και μ' όλο που οπωσούν

τραβούμ' εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός...

να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,

κ' ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Εχουνε και μια κλίσι στις θυσίες

παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη

η κατοχή σας είν' επισφαλής:

ή τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι' από την άλληνα την συναφή

κι' από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι' όσο στον έλεγχο σας προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι' όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία,

κι' ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς

,απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια μετάτόση δεινότητα χειρουργική.Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα. Είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς η Αποικία.

Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να τραβούμε εμπρός.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ"


Σημ.: Το ποίημα έστειλε στην «Ε» ο τακτικός συνεργάτης της Μανόλης Γ. Δρεττάκης, πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ, με τη σημείωση:

Τον περασμένο Δεκέμβριο εκδόθηκε το βιβλίο της διακεκριμένης γλύπτριας Ασπασίας Παπαδοπεράκη (βραβευμένης το 2009 από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου της) με τίτλο «Ο επικούρειος ποιητής Κ. Π. Καβάφης». Στο βιβλίο παρατίθενται ποιήματα του οικουμενικού ποιητή μας, που τεκμηριώνουν τη θέση που υποστηρίζει η συγγραφέας. Το βιβλίο της καταλήγει με την παράθεση του εξαιρετικά επίκαιρου ποιήματος «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.» με το σχόλιό της: «ποίημα που συμβολίζει την οριακή στιγμή της ακμής προς την παρακμή».

Ο κ. Δρεττάκης πρότεινε και τον τίτλο, τον οποίο και υιοθετήσαμε.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Διαχείριση λιτότητας ή νέα μεταπολίτευση;...

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

Η εθνική κρίση αποδεικνύει πως χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές...ΖΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΩΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΜΦΙΡΡΟΠΗΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΩΣ ΤΩΡΑ «ΕΚΑΙΓΑΝ», ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΥΚΟΛΙΑ, ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΑΜΠΟΥ, ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ ΔΕΝ...ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΕΡΕΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΔΟΜΗΗ «πολιτική στιγμή» έχει τα χαρακτηριστικά μιας νέας μεταπολίτευσης. Είναι ανοιχτή σε διαφορετικές διεξόδους, σε αστάθμητους παράγοντες, εξαρτάται πολύ από την πολιτική πρωτοβουλία και την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Η Μεταπολίτευση του 1974 ευθυγράμμισε την Ελλάδα με τις δημοκρατίες που διαμορφώθηκαν στον μεταπολεμικό κόσμο και τις γεωπολιτικές συνθήκες του διπολισμού. Η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης το 2010 προκύπτει από την εθνική κρίση στην οποία περιέπεσε η Ελλάδα στα πρώτα χρόνια του νέου παγκοσμιοποιημένου κόσμου, λόγω των μακροσκοπικών δομικών αδυναμιών της και θανάσιμων πολιτικών λαθών. Χρειαζόμαστε μια νέα μεταπολίτευση, χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές, ώστε να ενταχθεί δυναμικότερα και υγιέστερα η Ελλάδα στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική.

Προοδευτικός στόχος

Σε τέτοιες καμπές, οι πολιτικές παρατάξεις επαναπροσδιορίζονται με δική τους πρωτοβουλία και οπωσδήποτε επαναξιολογούνται από τους πολίτες, ακόμα και αν οι συσχετισμοί δεν αλλάξουν ριζικά. Παραταξιακά, ο εκλογικός χάρτης του 1964 έμοιαζε με εκείνον του 1981, αλλά τα κόμματα και η πολιτική κουλτούρα είχαν αλλάξει άρδην. Σε συνθήκες εθνικής κρίσης όπως η σημερινή, οι παρατάξεις «υπογράφουν» με τη δράση και τον λόγο τους, ένα νέο μακροπρόθεσμο συμβόλαιο με το έθνος και τους πολίτες. Η παραταξιακή ιδεολογία επηρεάζει προφανώς την πολιτική πρόταση που διατυπώνεται στις έκτακτες συνθήκες της κρίσης. Αλλά επειδή οι ιδεολογίες είναι από τη φύση τους εύπλαστες και ευρύχωρες, ο επαναπροσδιορισμός της κάθε παράταξης ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση: από την εθνική πρόταση στην ιδεολογία και όχι αντιστρόφως. Ή αλλιώς, αν νομίζεις ότι τα αναγκαία μέτρα για τη διάσωση της χώρας είναι έξω από την ιδεολογία σου, τότε ξανακοίταξε την ιδεολογία σου ώστε να την κάνεις μπούσουλα για να αρμενίσεις προς όφελος της χώρας. Γιατί ο γιαλός είναι αυτός που είναι. Μιλώ για παρατάξεις και όχι για κόμματα. Η Μεταπολίτευση του 1974 είχε καθιερώσει τα κόμματα ως αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Σήμερα έχουν χάσει την ισχύ τους. Η νέα μεταπολίτευση, αν υπάρξει, θα έχει ως πρωταγωνιστές τις παρατάξειςαστερισμούς που θα περιλαμβάνουν κόμματα, πολιτικές ομάδες, κινήσεις πολιτών, κινήματα γνώμης και αξιών, ειδικούς, διαμορφωτές γνώμης και διανοουμένους. Σαν «κόμβους» μιας δικτύωσης και αλληλοδιαμόρφωσης. Ο αστερισμός που κινείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής Αριστεράς, της οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, έχει κατεξοχήν συμφέρον να πρωτοστατήσει στον γενικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής μας ζωής. Ο λόγος είναι απλός. Η επιλογή που έχει είναι ή να διαχειριστεί καταναγκαστικά ένα πρόγραμμα λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας πληρώνοντας το ανάλογο πολιτικό κόστος, ή να καταφέρει να κάνει την εθνική αυτή αναγκαιότητα, πολιτική ευρύτερων δομικών αλλαγών του βεληνεκούς μιας νέας μεταπολίτευσης, κερδίζοντας έτσι σταθερό προβάδισμα ηγεμονίας έναντι των άλλων. Υπό αυτό το πρίσμα η νέα μεταπολίτευση είναι στόχος πρωτίστως αυτής της παράταξης. Για να τον επιδιώξει πρέπει να πετύχει έναν άθλο: να κατανικήσει το ρουτινιασμένο κλίμα της ελληνικής πολιτικής - κομματικής ζωής. Οπως επίσης, να μην υποκύψει στην αυταπάτη ότι μόλις πέσουν λίγο τα spreads και εξασφαλιστεί η δανειοληπτική ροή, η κυβέρνηση μπορεί να γυρίσει στα γνωστά, με την ελπίδα ότι η Ν.Δ. θα αργήσει να συνέλθει.

Αιχμές από τα ΝΕΑ.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Βαθιά λαρύγγια και κούφια κεφάλια

Η παραγωγή εχθρών αυξάνει το Α.Ε.Π;

Μετά τους «κερδοσκόπους», τα «διεθνή κέντρα» , τους «δημόσιους υπαλλήλους», «αυτούς που τα φάγανε», έχουμε νέο εχθρό, τα «βαθιά λαρύγγια». Αν τους βρούμε και αυτούς και τους κλείσουμε μέσα (όπως και όλους τους προαναφερθέντες) , θα βρούμε την υγειά μας. Όπερ έδει δείξε!

Εκτός , αν μας προκύψουν και τίποτε νέοι εχθροί , που δεν τους είχαμε υπολογίσει ως τώρα, οπότε μάλλον το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων πρέπει να αυξήσει τον κωδικό ‘Νέα Σωφρονιστικά Ιδρύματα’, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις νέες ανάγκες. Αυτό θα δημιουργήσει δουλειές, θα αναπτύξει τις τοπικές κοινωνίες (περί τις φυλακές, τα στρατόπεδα και τα ΤΕΙ, ζουν τόσες τοπικές κοινωνίες εξάλλου) και θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη!

Επίσης καλού κακού, ας έχουμε και ένα πιστόλι πάνω στο τραπέζι, για τον φόβο των Ιουδαίων. Επί τη ευκαιρία, για Εβραίους εχθρούς δεν ακούω πολλά τώρα τελευταίαα και έχω μια ανησυχία. Δεν παίζουν , ή τους κρατάμε για αργότερα όταν μας τελειώσουν οι άλλοι;
Απόγνωση σε πιάνει έτσι και παρακολουθήσεις το δημόσιο διάλογο σε μια χώρα που πεθαίνει. Να βρούμε φταίχτες ψάχνουμε σαν παλαβοί. Τα πάντα γύρω από το δίπολο καλοί-κακοί (εμείς είμαστε πάντα οι καλοί βεβαίως), φιλλέλληνες-ανθέλληνες, ποιοι μας στηρίζουν και ποιοι μας πολεμάνε. Τόσοι αιώνες θρησκευτικού μανιχαϊσμού δεν πήγαν χαμένοι, άφησαν τα ανεξίτηλα ίχνη τους.

Και ενώ ψάχνουμε αυτά, τριγύρω μας συμβαίνουν τα εξής (μεταξύ πολλών άλλων):
- Το ποσοστό ξένων που αγοράζουν τα ομόλογά μας πέφτει δραματικά ( από 80% στον πρώτο δανεισμό το Γενάρη, σε 77% στον δεύτερο και μόλις 57% στον τρίτο). Με δυο κουβέντες...σε λίγο οι «κερδοσκόποι» -δανειστές μας δεν θα «κερδοσκοπούν » πλέον εναντίον μας!!! Φαίνεται φοβήθηκαν μην τους αποκαλύψουμε και την κάνουν. Ή μήπως είναι κάτι άλλο;

- Το ποσό των καταθέσεων, σε μια χώρα ούτως ή άλλως εξαιρετικά χαμηλής αποταμίευσης , πέφτει δραματικά. Και δεν είναι απλά έξοδος κεφαλαίων, που έτσι και αλλιώς άρχισαν το τελευταίο διάστημα να επανακάμπτουν Αρχίσαμε να τρώμε από τα έτοιμα...

- Οι τράπεζες κοιτάνε έντρομες αυτό που έρχεται. Γιατί άραγε επανεργοποίησαν το πακέτο στήριξης, για να περάσει ρευστότητα στην αγορά; Όχι βέβαια, τέτοιο πράγμα δεν παίζει γιατί απλούστατα ο φόβος κόκκινων δανείων δεν αφήνει καμιά τράπεζα να δώσει ρευστότητα και όχι η έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων.

- Η Ε.Ε., αγωνιά για την περίπτωσή μας και κάνει ότι είναι δυνατόν για να μας απομονώσει –κάτι σαν χολεριασμένους δηλαδή- να μην διασπείρουμε τον ιό και σε άλλους. Τι αλληλεγγύη και πράσινα άλογα, σε καραντίνα μας βάζει και το λέει Δ.Ν.Τ. Τσοντάρει και αυτή στα έξοδα καραντίνας, αλλά την δουλειά θα την κάνουν οι ειδικοί, όπως σε κάθε βαριά ασθενούντα. Εξάλλου, ακολουθούν τόσοι ασθενείς ακόμα παρακάτω (και όχι από τους συνήθεις τριτοκοσμικούς ύποπτους αυτή την φορά), που λίγη εξάσκηση δεν θα κάνει κακό.

Ας μην συνεχίσω, αρκετά δεν είναι όλα αυτά; Για εύκολες απαντήσει σε αυτά και άλλα, μπορεί όποιος θέλει να απευθυνθεί σε κυβερνήσεις, κόμματα,επαγγελματικές οργανώσεις, ΜΜΕ,καθηγητές, έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που βυσσοδομούν κατά των εχθρών μας, ανακαλύπτοντας συνεχώς και καινούργιους
Για όποιον θέλει να αναζητήσει δύσκολες απαντήσεις, να ρίξει δυο φάσκελα σε όλους τους παραπάνω, να κοιταχτεί καλά καλά στον καθρέφτη του και μετά ας σκεφτεί και λίγο. Κριτικά, σκληρά , ρεαλιστικά, μακριά από στερεότυπα και δογματισμούς και τότε μπορεί να γίνει και λίγο αισιόδοξος.