Ψυχραιμία και καθαρό μυαλό

Σύνοδος Κορυφής: Καλή αλλά… «λίγη»

Τη φράση «ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες» έρχεται να θυμίσει το αποτέλεσμα της μαραθώνιας Συνόδου Κορυφής, που εξελίχθηκε σε πραγματικό θρίλερ, αλλά έως στιγμής δεν φαίνεται να δίνει πειστικές μόνιμες λύσεις στα προβλήματα της κρατικής κρίσης χρεών στην Ευρώπη.

Σε ό,τι αφορά το ελληνικό σκέλος της λύσης, το ύψος του «κουρέματος» του ιδιωτικού τομέα φαίνεται ότι είναι 50% σε ονομαστικές αξίες, σαφώς καλύτερο για τα συμφέροντα της χώρας σε σχέση με το «αναιμικό» -21% σε παρούσες αξίες του Ιουλίου, που ήταν απλώς οι απώλειες των ιδιωτών - και μείωνε ελάχιστα το ύψος του ελληνικού χρέους.

Ωστόσο, σε αυτήν τη φάση, και σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ανακοινώσεις, δεν υπάρχουν καθόλου λεπτομέρειες για το ποιο ακριβώς θα είναι το «καθαρό» αποτέλεσμα και πώς θα προκύψει. Ήτοι: α) ποιες θα είναι οι απώλειες στις τράπεζες σε παρούσες αξίες και ποιο το όφελος της χώρας συνολικά, β) τι διάρκειας ομόλογα και με τι επιτόκιο θα λάβουν οι τράπεζες, γ) τι εγγυήσεις θα δοθούν και με ποιον τρόπο (γίνεται μια έμμεση αναφορά, που φέρει το ύψος των εγγυήσεων ή των επαναγορών ομολόγων σε 30 δισ. ευρώ) και βέβαια, το σημαντικότερο, ποιο θα είναι τελικά το ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών σε αυτήν την... εθελοντική διαδικασία.
Τη σημασία του τελευταίου σημείου είχαμε την ευκαιρία να τη διαπιστώσουμε και κατά τη διάρκεια της προηγούμενης διαδικασίας PSI.

Aπό ό,τι ξέρουμε μέχρι τώρα, οι τράπεζες θα χρειαστούν κεφάλαια που η ΕΒΑ υπολογίζει σε 30 δισ. ευρώ. Και ακόμη, φαίνεται ότι για να επιτευχθεί η συμμετοχή των ιδιωτών στο PSI plus θα δοθούν εγγυήσεις σημαντικού ύψους, οπότε χρειάζεται να ξέρουμε πολύ περισσότερα για να καταλάβουμε πόση θα είναι τελικά η καθαρή μείωση για το ελληνικό χρέος.

Ο τελικός στόχος, πάντως, όπως φαίνεται από όλες τις πληροφορίες και τις ανακοινώσεις, είναι να μειωθεί το ύψος του ελληνικού χρέους σε 120% του ΑΕΠ το 2020.
 Κι εδώ το καλάθι πρέπει να είναι μικρό. Θυμίζουμε ότι το αρχικό μνημόνιο προέβλεπε ότι το ελληνικό χρέος θα είναι σε αυτό το ποσοστό του ΑΕΠ το 2020, χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους. Και ήταν η αποτυχία αυτών των προβλέψεων που έφερε το σημερινό «κούρεμα».

Το αν θα θεωρήσουν λοιπόν οι αγορές σήμερα ότι το ποσοστό είναι αρκετό αποτελεί ένα μεγάλο ερώτημα. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να σημειώσουμε ότι σήμερα η Ιταλία έχει χρέος ίσο με το 118% του ΑΕΠ της και όλοι ξέρουμε ότι η βιωσιμότητα του χρέους της αμφισβητείται από τις αγορές.
Γιατί άραγε θα πειστούν ότι το ελληνικό χρέος θα είναι εφεξής βιώσιμο;

Και το μεγάλο θέμα είναι ποια μέτρα θα ληφθούν για να περιοριστεί η ύφεση στην Ελλάδα, να προληφθεί η κοινωνική αναταραχή και να στηριχθεί η ταχεία εξέλιξη ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου.

Καλές λοιπόν δείχνουν οι αποφάσεις για το ελληνικό χρέος, εδώ που φτάσαμε, δεν αποκλείεται όμως καθόλου να αποδειχτούν «λίγες». Κι αυτό γιατί οι απώλειες των ελληνικών τραπεζών και των ταμείων στερούν ένα σημαντικό μέρος από την αποτελεσματικότητα του «κουρέματος», ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι τελικά η ΕΚΤ φαίνεται να πέτυχε την εξαίρεσή της, ενώ αν συμμετείχε θα είχαμε πρόσθετο όφελος της τάξεως των 14 δισ. ευρώ

Τα ίδια περίπου ισχύουν σε ό,τι αφορά την περίφημη πλέον μόχλευση του EFSF. Όπως αναμενόταν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατέληξαν σε μια λύση σύνθετη σε μια «χρηματοοικονομική αλχημεία», που στο ένα σκέλος της αφορά στην παροχή «εγγυήσεων» σε νέες εκδόσεις ευρωπαϊκών χρεών (όπου το Ταμείο θα εγγυάται ένα μέρος από τις πιθανές απώλειες -π.χ. το 20%- των ιδιωτών αγοραστών αυτών των εκδόσεων).

Το άλλο σκέλος θα αφορά στη δημιουργία ενός ή περισσότερων «οχημάτων» (SPIV), που θα μπορούν να αγοράζουν κρατικό χρέος, να παρεμβαίνουν στη δευτερογενή αγορά ομολόγων αλλά και να μετέχουν στις ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών.
 Στα οχήματα αυτά θα μπορούν να συμμετάσχουν ιδιωτικά κεφάλαια, ακόμη και Sovereign Wealth Funds, προκειμένου να ενισχυθούν τα ισχνά κεφάλαια του EFSF.
Eδώ μέχρι στιγμής οι λεπτομέρειες είναι ελάχιστες για το πώς θα γίνουν όλα αυτά. Τα ελεύθερα κεφάλαια του EFSF υπολογίζονται σε 250 εκατ. ευρώ και η συνολική του ισχύς δεν φαίνεται ότι μπορεί να ξεπερνά μετά τη «μόχλευση» των εγγυήσεων το 1 τρισ. ευρώ, ποσό που φαντάζει μικρό σε σχέση με τις εκτιμήσεις για τις ανάγκες τα επόμενα χρόνια, που ανέρχονταν σε 2 τρισ. ευρώ.

Κι από την άλλη (στο σκέλος των «οχημάτων), ένα μεγάλο ερώτημα είναι με τι κόστος θα δεχτούν να συμμετάσχουν οι άλλοι επενδυτές (ιδιώτες ή κρατικά κεφάλαια άλλων κρατών εκτός της Ε.Ε.) προκειμένου να αγοράζουν χρέος, και μάλιστα από χώρες με υψηλό βαθμό συσχέτισης.
Διότι τελικά όλα γίνονται για να μειωθεί το κόστος χρηματοδότησης των... προβληματικών χωρών.

Για να το πούμε διαφορετικά, στην περίπτωση όπου υπάρξει σοβαρή κρίση σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, είναι ενδεχόμενο ότι, πρώτον, θα τεθεί θέμα για το πόση πραγματική αξία έχουν οι εγγυήσεις του EFSF, εφόσον απειλείται η φερεγγυότητα τόσο μεγάλων χωρών όπως των δύο που προαναφέρθηκαν (που σήμερα συμμετέχουν οι ίδιες στο οπλοστάσιο του EFSF!), και, δεύτερον, είναι άγνωστο με τι «αμοιβή» θα δέχονταν να συμμετέχουν τρίτοι επενδυτές σε αγορές χρεών χωρών που ανήκουν στην ίδια νομισματική ένωση, λόγω ακριβώς του κινδύνου «ντόμινο» από τη μία στην άλλη.

Kι έτσι επιστρέφουμε στη διατυπωμένη άποψη αρκετών αναλυτών ότι πολύ δύσκολα μπορεί να διασφαλιστεί η θωράκιση της ευρωζώνης χωρίς την εμπλοκή της ΕΚΤ, με τον «απεριόριστο» προϋπολογισμό. Εξέλιξη, όμως, που μέχρι τώρα βρίσκει κάθετα αντίθετη τόσο τη Γερμανία όσο και την ίδια την ΕΚΤ.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτές οι αποφάσεις-πλαίσιο δεν φαίνεται να συνοδεύονται από σφιχτά χρονοδιαγράμματα υλοποίησης, ένα ακόμη στοιχείο που συγκαταλέγεται στα μείον μιας αντίδρασης η οποία προσπαθεί να ελέγξει και να καταπολεμήσει μια τόσο σοβαρή κρίση.


του Γιώργου Παπανικολάου, http://www.euro2day.gr/

Σημείωση από ανέστιο: Το αναδημοσιεύω διότι εκτιμώ ότι είναι μια πρώτη κριτική ανάλυση της όλης υπόθεσης, που πέραν διαφορετικών απόψεων που έχω με το συγκεκριμένο άρθρο και άλλων επιφυλάξεών μου για το κατά πόσο αντιμετωπίζεται το όλο πρόβλημα κρίση της ευρωζώνης, που βασίζεται σε εύλογα ερωτήματα και τοποθετεί ερωτήματα. Πέραν από ιδεολογισμούς, πανηγυρισμούς, κούφια λόγια , πατριωτικές φανφάρες ή προκατασκευασμένες "απόψεις" που θα
ήταν εξάλλου οι ίδιες όποιες αποφάσεις και αν λαμβάνονταν, είναι ΄φυσιολογικές απορίες' ενός ΄φυσιολογικού ανθρώπου', που τόσο λείπουν από τον λεγόμενο δημόσιο διάλογο (λέμε τώρα...)

Να συμπεριλάβω πρόχειρα στα ερωτήματα αυτά, μερικά ακόμα:
-Το όλο θέμα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών εξαντλείται σε 108 δις, εκ των οποίων το ένα τρίτο περίπου αφορά τις ελληνικές. Δηλ. το κεντρικό πρόβλημα της προβληματικότητας των ευρωπαικών τραπεζών αντιμετωπίζεται έτσι; Αυτό το ποσό είναι ικανό να πετύχει την επαναφορά του χρεωκοπημένου ευρωπαικού τραπεζικού συστήματος σε κανονική λειτουργία; Δεν φτάνει ούτε για να καλύψει τις απομειώσεις λόγω ελληνικού κουρέματος.Αστεία πράγματα.
Για να μην αναφερθώ, στο ποιός και με τι τρόπο θα πληρώσει αυτό το λογαριασμό. Το ληστρικό παράδειγμα της Ιρλανδίας θα επαναληφθεί; (Δέστε και τις πρόσφατες συζητήσεις περί κοινών και προνομιούχων μετοχών σε αντάλαγμα των ενισχύσεων προς τις τράπεζες)
- Η συζήτηση περί μόχλευσης (4-5 φορές κατά το ανακοινωθέν) του Μηχανισμού, αφήνει ερωτηματικά για τις μεθόδους που επιλέγονται για την ανεύρεση ΄μαϊμού χρήματος", ίδιες και απαράλαχτες με αυτές που οδήγησαν στην κρίση
-Η απουσία κάθε σκέψης για αναπτυξιακό πυλώνα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με αστείες υποδείξεις π.χ. προς την Ισπανία να αντιμετωπίσει την ανεργία μέσω διευκόλυνσης της κινητικότητας της εργασίας και των υπηρεσιών (αντίστοιχες με τα εδώ, ' να απελευθερώσουμε τα ταξί για να αυξηθεί το Α.Ε.Π' (!!!))
Σε τελική ανάλυση, το έχουμε ξαναπεί και πολλοί άλλοι καταλληλότεροι της ταπεινότητάς μας.

Κόψτε χρήμα, αλλιώς θα κόψουμε το λαιμό μας όλοι μαζί σαν Ευρωπαίοι και μετά θα αρχίσουμε να κόβουμε ό ένας το λαιμό του άλλου!!!

Η εμπειρία του  '29 στη Γερμανία, άφησε το απωθημένο του υπερπληθωρισμού . Το σχήμα δημοσιονομική λιτότητα και ύφεση , οριζόντια και αδιάκριτα σε όλους, τι απωθημένο θα αφήσει στο μέλον για την  παρούσα κρίση;

Οι δύο χρόνοι που τρέχουν

Του Γ. Βούλγαρη
Στην Ελλάδα τρέχουν σήμερα δύο χρόνοι: ο χρόνος της εθνικής αυτοδιάλυσης και ο χρόνος της αργής ανασύνταξης. Ο πρώτος χρόνος μετρά όσα ζούμε αυτές τις μέρες. Καταστάσεις οξύμωρες: οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ καταλαμβάνουν τα υπουργεία για «να διώξουν» την τρόικα, από την οποία εξαρτάται ο μισθός τους. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, εικονογραφούν απλώς το σημερινό ελληνικό αδιέξοδο καθώς η χώρα έχει παγιδευτεί στα δίχτυα της διεθνούς κρίσης και της εθνικής αυτοδιάλυσης. Η Ελλάδα ευνοήθηκε ώς πρόσφατα από την παγκόσμια αλληλεξάρτηση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση καθώς κινήθηκε από την περιφέρεια στο κέντρο της ευρωπαϊκής διαδικασίας με ό, τι αυτό σήμαινε για την εθνική ασφάλεια, την οικονομική ανάπτυξη και τη σταθεροποίησης της δημοκρατίας. Σήμερα ζει τις ίδιες εξελίξεις επώδυνα, βρισκόμενη στο χείλος της κατάρρευσης, περιμένοντας και πάλι την αναγκαία για την επιβίωσή της ενίσχυση «από τους ξένους», έναντι των οποίων διαθέτει μηδαμινή διαπραγματευτική δύναμη. Ακόμα μικρότερη είναι η πίεση που οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ μπορούν να ασκήσουν στην τρόικα. Οσο για διεκδικήσεις από το εθνικό Δημόσιο Ταμείο βρισκόμαστε στο «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Εχει διαμορφωθεί έτσι ένα θανατηφόρο μείγμα: η εθνική αδυναμία οδηγεί τις συντεχνίες στον παροξυσμό και ο συντεχνιακός παροξυσμός ενισχύει με τη σειρά του την εθνική αδυναμία σε έναν φαύλο κύκλο έτοιμο να εκραγεί. Τούτο το μείγμα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφική λύση της επιστροφής στη δραχμή. Ως μη εμπρόθετο αποτέλεσμα, όπως λένε οι κοινωνικές επιστήμες, όταν αναλύουν τις περιπτώσεις εκείνες που οι δράσεις των επιμέρους ομάδων παράγουν ένα συνολικό αποτέλεσμα το οποίο καμία από αυτές δεν θα επέλεγε συνειδητά. Σωστά η πλειοψηφία της κοινωνίας απεύχεται μια τέτοια προοπτική γιατί βραχυχρόνια θα μετατραπούμε σε ζούγκλα και μακροπρόθεσμα σε ένα κράτος - παρία με αδύναμη οικονομία και μόνιμη γεωπολιτική ανασφάλεια σε έναν κόσμο που θα συνεχίζει να παγκοσμιοποιείται και να ενοποιείται «δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία».


Χρειάζεται να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο και ο χρόνος στην κλεψύδρα λιγοστεύει. Για να το κάνουμε χρειάζεται να ξεκινήσουμε από μια σκληρή αλλά ρεαλιστική διαπίστωση για την επόμενη (ας πούμε) δεκαετία. Θα είναι μία περίοδος λιτότητας, υψηλής ανεργίας και χαμηλότερου βιοτικού επιπέδου. Ακόμα και αν επαληθευτεί το καλύτερο για μας σενάριο, η Ελλάδα θα κάνει χρόνια να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Η προοπτική της ανάκτησης εξαρτάται από τη βελτίωση της παραγωγικότητας της οικονομίας, τις επενδύσεις και τις εξαγωγές. Αυτός ο σκοτεινός ορίζοντας των μεσοπρόθεσμων προσδοκιών θα αναπροσαρμόσει τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές, δράσεις και νοοτροπίες. Προς το παρόν η χώρα ζει και δρα με την ψευδαίσθηση, αν όχι τη συνειδητή αυταπάτη, ότι η απώλεια είναι πρόσκαιρη. Γι' αυτό, παρά το βάθος της κρίσης, τα σπέρματα του νέου είναι ελάχιστα είτε κοιτάξουμε την πολιτική είτε την κοινωνία και την τέχνη. Σαν αυτή η χώρα να απώλεσε τα τελευταία χρόνια συσσωρευτικά κάτι βαθύτερο: τη διάθεση να λογαριαστεί με τα δύσκολα, τη ροπή στην αλλαγή, την ικανότητα αναστοχασμού.

Κι όμως, σε δέκα χρόνια η κρίση θα έχει περάσει και η ελληνική οικονομία θα έχει ορθοποδήσει. Κι αυτή η πιθανότητα αποτελεί τη δεύτερη, αισιόδοξη αυτή τη φορά, αφετηρία. Αν καταφέρουμε να αναποδογυρίσουμε τον χρόνο και κοιτάξουμε τον εαυτό μας από το μέλλον στο παρόν, θα μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα την πορεία από τα χαλάσματα στην ανασυγκρότηση. Γιατί τα στοιχήματα είναι μεγάλα: ποιο θα είναι το πρόσωπο της Ελλάδας τότε; Πόση διεθνή αξιοπιστία θα έχει ανακτήσει; Ποια κοινωνική συνοχή, ποιον πνευματικό δυναμισμό θα έχει; Ποιοι θα έχουν πληρώσει τι και πώς;

Οι νέες πολιτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές και πνευματικές ηγεσίες θα αναδειχτούν από αυτή τη διαδικασία και από τις απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις. Θα ξεχωρίσουν όσοι και όσες θα μπορέσουν μέσα στη σημερινή παραζάλη να βρουν τη στιγμή και τη δύναμη να βγάλουν για λίγο το κεφάλι έξω από το νερό και να στοχαστούν την προοπτική της επόμενης δεκαετίας, δείχνοντας μονοπάτια και ορόσημα προς το μέλλον. Στην αποστολή τους αυτή έχουν συνομιλητή και κριτή μια κοινωνική πλειοψηφία που συνειδητά ή ενστικτωδώς προσβλέπει ακόμα σε μια μοντέρνα Ελλάδα στο πλαίσιο της Ευρώπης. Μια πλειοψηφία παραζαλισμένη όμως, η οποία ενώ συνδυάζει στο νοητικό επίπεδο συνειδητά ή ενστικτωδώς, το εθνικό συμφέρον με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πολιτικά φλερτάρει με συμπεριφορές που στην κατάληξή τους θα οδηγήσουν στην περιθωριοποίηση της χώρας. Αν όμως αυτή η πλειοψηφία εμπνευστεί και βρει σημεία αναφοράς, θα κινηθεί για να προστατεύσει τον εαυτόν της και την κοινωνία από την αυτοδιάλυση.

Αυτό το κοινό κοινωνικό αίσθημα ξέρει τι περιμένει. Να συνθέσουμε τα υπολείμματα κυριαρχίας που μας έχουν μείνει σε ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης που διευρύνει συνεχώς το περιθώριο αυτονομίας σε συνεργασία και όχι σε μετωπική σύγκρουση με τους ευρωπαίους εταίρους. Μόνο έτσι θα περισώσουμε το πολυτιμότερο σήμερα ηθικό - ιδεολογικό εφόδιο για την κοινωνική συνοχή και αντοχή: τον πατριωτισμό και την εθνική αξιοπρέπεια.

Ξέρει τι δεν περιμένει: ότι η κυβερνητική εναλλαγή θα προσφέρει λύση στο πρόβλημα. Γι' αυτό ενθαρρύνει την ευρύτερη πολιτική συνεννόηση με οποιαδήποτε μορφή. Ενστικτωδώς καταλαβαίνει ότι είναι το αναγκαίο πλαίσιο για να υπάρξει αυτή η στιγμή της πολιτικής περίσκεψης και της στρατηγικής όρασης, που χάνεται στην καθημερινή βοή του μικροκομματισμού. Και δεν καταλαβαίνει γιατί σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να συμπέσει π.χ. στην καθιέρωση ενός νέου φορολογικού καθεστώτος, στην εκ βάθρων αλλαγή του φοροεισπρακτικού μηχανισμού ή στην πολυσυζητημένη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.

Ξέρει τι θέλει. Να υψώσει η Πολιτεία παράπλευρα φράγματα που θα αφήνουν τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση να κυλά στο μεταξύ, χωρίς όμως η βαρβαρότητα και η ανομία να κατακλύζουν την κοινωνία και τη ζωή μας. Η μεταπολιτευτική «κουλτούρα της διεκδίκησης» δεν παράγει πλέον ενεργούς πολίτες αλλά δυνάστες και εσχάτως νέους «ανθρωποφύλακες» όπως είδαμε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Χρειαζόμαστε ένα ανασυγκροτημένο συνδικαλιστικό κίνημα και συνδικαλιστές ηγέτες με διαφορετική νοοτροπία.

Ξέρει τι δεν θέλει: να συμβιώνει αδιάφορα με την εξαθλίωση που παράγει στα αστικά κέντρα, ιδίως στο Κέντρο της Αθήνας, η αύξουσα κοινωνική περιθωριοποίηση. Θα έβλεπε με ελπίδα οργανωμένες τοπικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες (ένα fast track κοινωνικής πρόνοιας, όπως εύστοχα έγραφε ο Κωστής Παπαϊωάννου, «ΤΑ ΝΕΑ» 13-10-2011).

Ξέρει τι κατά βάθος επιζητεί: ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα αυξήσει την παραγωγικότητα της οικονομίας, ένα νέο κράτος πρόνοιας που θα ανταποκρίνεται στις επιδεινούμενες συνθήκες της υψηλής ανεργίας και της αυξημένης φτώχειας. Επιζητεί να δει ένα τέλος στις περικοπές χωρίς πολιτική και περιμένει μια πρόταση καταμερισμού σε βάθος χρόνου των αναπόφευκτων θυσιών με κοινωνική δικαιοσύνη και διαφάνεια. Ποιος χάνει τι, ποιος κερδίζει τι και άρα πόσο συνεισφέρει. Ο μεταπολιτευτικός κρατισμός έχει απαξιωθεί, αλλά υπάρχει συνείδηση ότι χωρίς καλύτερο κράτος και αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση η ελληνική επιχειρηματικότητα δεν θα καταφέρει να τραβήξει το κάρο.

Στην Ελλάδα τρέχουν σήμερα δύο χρόνοι: ο χρόνος της εθνικής αυτοδιάλυσης και ο χρόνος της αργής ανασύνταξης. Το θέμα είναι ποιος θα κερδίσει.

ΝΕΑ 15/10/2011

Άς φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)



*Γιά την ανάγκη μιας νέας Ίδρυσης, ας ξεκινήσουμε μελετώντας τα παραπάνω*

Πλάκα με κάνεις ;

Η είδηση

Να ξεδιαλύνει το τοπίο αναφορικά με τους συντελεστές ΦΠΑ που εφαρμόζονται σε διάφορα είδη μετά τη μετάταξη του κλάδου εστίασης από τον συντελεστή ΦΠΑ 13% στο 23% επιχειρεί εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών, με την οποία όμως φαίνονται οι… παραλογισμοί του συστήματος.


Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα σφολιατοειδή. Τα έτοιμα προς άμεση κατανάλωση (ψημένα κ.λπ.) σφολιατοειδή και οι πίτες, όπως τυρόπιτες, λουκανικόπιτες, κασερόπιτες, μπουγάτσες, κρέπες, κρουασάν κ.λπ. στην περίπτωση όπου δεν πρόκειται για παραδόσεις τυποποιημένων αγαθών ευρείας κατανάλωσης υπάγονται στον κανονικό συντελεστή ΦΠΑ (είτε καταναλώνονται εντός των καταστημάτων από τα οποία διατίθενται είτε όχι). Άρα έχουν συντελεστή 23%, ορίζει η εγκύκλιος.
Αν όμως «ορισμένα από τα παραπάνω σφολιατοειδή και πίτες ή αρτοσκευάσματα περιέχουν γλυκαντικές ύλες, με αποτέλεσμα να προσδίδουν σε αυτά γλυκιά γεύση, θεωρούνται γλυκά και υπάγονται στον μειωμένο συντελεστή, όταν δεν καταναλώνονται εντός των καταστημάτων από τα οποία διατίθενται».

Επομένως, η μπουγάτσα κρέμα στο χέρι έχει συντελεστή 13%. Aν καταναλώνεται σε τραπεζοκαθίσματα έχει συντελεστή 23%. Eπίσης, αν η μπουγάτσα είναι με τυρί έχει συντελεστή 23% είτε την πάρει ο καταναλωτής στο χέρι είτε την καταναλώσει εντός του καταστήματος!

Από το http://www.euro2day.gr/
 
 
 

Πρόβλεψη : - Θεσαλλονικιός πάει σε μπουγατσάδικο και παραγγέλνει μια μπουγάτσα με 13% και μια με 23% Φ.Π.Α   !!!!!!!!!!!
- Πλάκα με κάνεις; 
- Καθόλου, ο νόμος τις ξεχωρίζει έτσι!
 
Άντε και σε πατσά με 23% (ψιλοκομένος) και με 13% (χοντροκομένος)

Η Ευρωζώνη προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απελπισία της με ένα ακόμη κόλπο .

Φτάσαμε πια σε εκείνο το σημείο της κρίσης όπου οι Ευρωπαίοι όντως τρελάθηκαν από απελπισία. Η τελευταία τρελή ιδέα που προωθούν οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης είναι η μετατροπή του μηχανισμού διάσωσης σε ασφαλιστική εταιρεία ή ακόμα χειρότερα σε δομημένο πιστωτικό προϊόν, σε ένα CDO, το γνωστό μας χρηματοπιστωτικό εργαλείο που ήταν η πρώτη επιλογή κατά τη διάρκεια της πιστωτικής φούσκας. Αυτό ισοδυναμεί με το να βάλουμε εκρηκτικά στο βαρέλι της Ευρωζώνης πριν του δώσουμε μια ακόμη κλωτσιά να πάει παραπέρα.


Για να κατανοήσουμε τον κίνδυνο της προώθησης ενός δομημένου πιστωτικού προϊόντος για λύση της κρίσης της Ευρωζώνης πρέπει να θυμηθούμε μερικά από όσα έγιναν στη διάρκεια της πιστωτικής φούσκας. Τα CDO’s δελέαζαν τους επενδυτές να βάλουν τα χρήματά τους σε τίτλους που πακέταραν δάνεια. Αυτοί οι τίτλοι διέθεταν την ανώτατη πιστοληπτική αξιολόγηση ακόμα και αν επένδυαν σε προβληματικά περιουσιακά στοιχεία. Αυτό που εκ πρώτης όψης έμοιαζε να παραβιάζει τους νόμους των οικονομικών, της φυσικής και της λογικής, είχε εν τέλει μια απλή εξήγηση. Ο συνολικός κίνδυνος ενός δομημένου πιστωτικού προϊόντος ήταν χαμηλότερος από τον κίνδυνο του συνόλου των μερών του. Όταν η φούσκα έσκασε, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να παρέμβει και να αποτρέψει την καταστροφή.

Επομένως γιατί να χρησιμοποιήσουμε ένα τόσο τοξικό εργαλείο προκειμένου να κατασκευάσουμε ένα προϊόν που θα σώσει την Ευρωζώνη; Η σημερινή δανειοδοτική ισχύς του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι 440 δις ευρώ και ισοδυναμεί με τις εγγυήσεις των 17 κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Αν θέλεις να μοχλεύσεις το CDO χωρίς να αυξήσεις το παθητικό των κυβερνήσεων, αυτά τα 440 δις ευρώ μπορούν να μετατραπούν στο μερίδιο ιδίων κεφαλαίων ενός νέου CDO. Οι κάτοχοι των ιδίων κεφαλαίων αυτού του προϊόντος υποτίθεται πως είναι εκείνοι που θα αναλάβουν στο τέλος όλους τους κινδύνους. Στη συνέχεια μπορείς να μοχλεύσεις περαιτέρω το δομημένο προϊόν δημιουργώντας περισσότερα μέρη senior ομολόγων που μπορείς να πουλήσεις σε επενδυτές εκτός των 17 κρατών. Μπορείς να μεγαλώσεις κι άλλο τη δομή μέσω άλλων ενδιάμεσων σχημάτων – που θα έχουν μικρότερο κίνδυνο από το μερίδιο των ιδίων κεφαλαίων, αλλά μεγαλύτερο από των senior ομολόγων. Και μπορείς να θεωρήσεις αυτά τα senior ομόλογα σαν ομόλογα της Ευρωζώνης.

Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε ένα CDO της Ευρωζώνης κι ένα CDO που βασίζονταν στα στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου έχει να κάνει με τη φύση της στήριξης. Όταν το CDO της Ευρωζώνης καταρρεύσει, δεν υπάρχουν κυβερνήσεις που μπορούν να το στηρίξουν επειδή οι κυβερνήσεις είναι ήδη οι κάτοχοι των ιδίων κεφαλαίων του συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει στήριξη σε αυτό το προϊόν είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Αλλά η όλη ιδέα να δημιουργήσεις ένα δομημένο πιστωτικό προϊόν της Ευρωζώνης είναι για να αποφύγεις αυτό ακριβώς. Αν θέλεις μια λύση που θα στηρίζεται στην ΕΚΤ, μπορείς απλά να δώσεις μια άδεια τραπεζικής στον ευρωπαϊκό μηχανισμό και αυτό θα τον καταστήσει αυτόματα επίσημο αντισυμβαλλόμενο της κεντρικής τράπεζας. Καλές είναι και οι προτάσεις τους Τζορτζ Σόρος, σύμφωνα με την οποία ο μηχανισμός διάσωσης της Ευρωζώνης πρέπει να εστιάσει αποκλειστικά στην αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των ευρωπαϊκών τραπεζών και παράλληλα να δημιουργηθεί ένας άλλος μηχανισμός που θα επιτρέπει στα κράτη της Ευρωζώνης να εκδίδουν βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Και οι δύο αυτές λύσεις βασίζονται πρωτίστως στην ενεργό συνεργασία με την ΕΚΤ. Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να μην αποδεχτεί ένα τέτοιο ρόλο, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ερμηνεύει την εντολή της, όπως περιγράφηκε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στις ιδρυτικές της συνθήκες.

Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι επιδιώκουν τη λύση του CDO είναι για να ξεπεράσουν αυτό το τεχνικό εμπόδιο. Ας θυμηθούμε ότι ο βασικότερος ίσως λόγος για τον οποίο οι τράπεζες δημιούργησαν τα δομημένα χρηματοπιστωτικά προϊόντα είχε να κάνει το λεγόμενο ‘εποπτικό αρμπιτράζ’, όπως ήταν κατ’ ευφημισμό γνωστό εκείνη την εποχή. Σε εκείνη την περίπτωση, η ιδέα ήταν να παρακάμψουν τους κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας. Τα CDO’s επέτρεπαν στις τράπεζες να βγάλουν τα επικίνδυνα στοιχεία ενεργητικού από τους ισολογισμούς τους και αυτό με τη σειρά του τους επέτρεπε να χορηγούν περισσότερα δάνεια και να έχουν μεγαλύτερα κέρδη.

Στην περίπτωση του ευρωομολόγου, η ιδέα είναι να παρακαμφθεί το άρθρο 123 των ευρωπαϊκών συνθηκών (που λέει ότι η ΕΚΤ δεν πρέπει να πληθωρίσει το χρέος), το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, το γερμανικό κοινοβούλιο και τα άλλα εθνικά κοινοβούλια. Υπάρχει καλύτερο εργαλείο από ένα σκοτεινό CDO για να παρακαμφθούν όλα αυτά τα άβολα εμπόδια της δημοκρατικής αντιπαράθεσης, της συνταγματικής νομιμότητας και των διεθνών συνθηκών;

Προς θεού, αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να ενισχυθεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός. Ο σημερινός μηχανισμός δεν έχει τα μεγέθη που απαιτούνται προκειμένου να προστατέψει την Ιταλία και την Ισπανία και να προσφέρει τις απαιτούμενες κεφαλαιακές ενέσεις στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Όλα αυτά απαιτούν δανειοδοτική ισχύ τρεις ή τέσσερις φορές μεγαλύτερη της σημερινής. Αλλά δεν μπορούμε να τα πετύχουμε όλα αυτά μέσα από βρώμικα χρηματοπιστωτικά κόλπα που αποδεδειγμένα απέτυχαν στο παρελθόν. Αν καταρρεύσει αυτό το δομημένο προϊόν, η Ευρωζώνη θα βρεθεί μπροστά στην άμεση διάρρηξη της η οποία και θα οδηγήσει σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κραχ.

Για όποιον αποδέχεται τους πολιτικούς και νομικούς περιορισμούς ως δεδομένους δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες λύσεων στην κρίση: η δημοσιονομική και η νομισματική. Οι πολιτικοί απαγορεύουν την πρώτη και η ευρωπαϊκή νομιμότητα απαγορεύει τη δεύτερη. Η δημιουργία ενός CDO είναι μια δελεαστική ιδέα από την πλευρά του τεχνοκράτη που ψάχνει να βρει τρόπο να λύσει το πρόβλημα ικανοποιώντας τις σημερινές πολιτικές ισορροπίες και συμμορφούμενος στους ισχύοντες νομικούς περιορισμούς. Επιφανειακά, φαίνεται σαν ένα CDO να συγκροτεί μια τρίτη κατηγορία λύσεων από μόνο του. Αλλά δεν είναι έτσι, επειδή εν τέλει μεταφέρει το βάρος στην ΕΚΤ, ακριβώς όπως τα τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου έγιναν παθητικό για τις κυβερνήσεις.

Η ευρωπαϊκή νομιμότητα και οι σημερινές πολιτικές ισορροπίες είναι ασυμβίβαστες με την επιβίωση της Ευρωζώνης. Το ένα από τα δύο θα πρέπει να αλλάξει. Το CDO δεν είναι λύση στην κρίση. Είναι το τελευταίο κόλπο που βγάζουν από την εργαλειοθήκη τους οι απολύτως απελπισμένοι Ευρωπαίοι μήπως και στηρίξουν με αυτό την εμπιστοσύνη των αγορών. Προφανώς η Ευρωζώνη αποφασίζει να αναβάλει τη λύση του προβλήματος για μια τελευταία φορά


από το http://www.sofokleous10.gr/

Σχόλιο:   Τελικά οι άνθρωποι δε μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους!!!
               Τα τοξικά που αποτέλεσαν την αρχή , την σκανδάλη της κρίσης, προσπαθούν να τα    
μετατρέψουν σε φάρμακο.

Understanding the Euro Crisis

Aπό το http://www.truemanfactor.com/
Παρουσίαση του Γ. Βαρουφάκη στο Δουβλίνο

I don’t know how many of you watched Jean Claude Trichet’s recent press conference. When I was watching him he gave me the impression of a battered man, a man who was in a kind of psychological meltdown. He was finding it impossible to keep it together, which is what heads of central banks ought to be doing at these press conferences. When you see our leaders getting together at some summit in the European Union, do you get the impression when they report on their deliberations that these are men and women who believe their own policies? Watching them reminded me of the story of Nils Bohr, the father of quantum mechanics. At some point he had a visitor in his country home, and the visitor, upon entering the house, noticed that there was a horseshoe pinned above the main door. He turned around to Nils and said: ‘Come on Nils, you don’t believe that the horseshoe is going to ward off evil spirits.’ And Nils turned said, ‘No, of course I don’t believe that, but my housekeeper says that it works even if you don’t believe in it.’

And this is the impression that our European leaders give me. They put together packages and policies and they come up with ideas on how to solve the Euro crisis, and they don’t believe in those ideas, but they hope that they might work even if they don’t believe in them.

When the whole thing blew up two years ago, three years ago, I enraged the media in Greece, but also the BBC and CNN by saying that this is not a debt crisis. This is what I want to talk about today, and to narrate my suggestion, jointly authored with Stuart Holland, in that context.

Let’s begin with debt. Debt has a very bad name these days, but debt and bankruptcy is to capitalism what hell is to Christianity: unpleasant, but absolutely essential. At the moment, yes, we have mountains of debt – in this country, in my country, in the United States, in Japan. Everywhere. But at the same time we have a glut of savings eagerly seeking ways of investing itself but not finding it. We never talk about this crisis as a crisis of too many savings. Yet it’s the other side of the same story.

Let’s go back a few centuries. Feudalism. Peasants worked. They produced the harvest – production. Then, the landlord would send in the sheriff and collect the landlord’s cut – distribution. The landlord’s cut would then be sold in rudimentary markets and money would be made for the landlord. The landlord would then use that money to buy luxury goods, to furnish his manor house, and possibly [he would] lend some of that. Financialisation. So in the mists of time we had production followed by distribution followed by finance. And then capitalism came. And this sequence was completely and utterly reversed.

How did this happen? The long and the short of it is that with the enclosures, especially in England and Wales, and parts of Scotland, the peasants were kicked off the land, and some ex-peasants took on the job of organising protection – they became entrepreneurs. Because the landlord didn’t want to do it himself, so effectively he rented the land. Suddenly land became…it was always a factor of production, but now it became a commodity. It was rented, and it was rented at a price which was commensurate to, effectively, the price of wool that could be grown on it.

So the entrepreneur, who was an ex-peasant, sometimes somebody who was very reluctant to be an entrepreneur but who had no choice, would have to borrow money – sometimes from a landlord, or from the money lender of the village nearby, in order to pay the rent to the landlord in order to pay subsistence wages to some of the ex-peasants who were starving outside the land from which they’d been evicted. What was happening? Before production starts you have distribution, which is based on finance, on the money lender. Then you have production, and then the poor entrepreneur is hoping that the harvest, when it is sold, will yield sufficient cash to repay the landlord, to repay the money lender, and the residual would be his profit.

…debt is absolutely essential in a capitalist economy…

Αλήθεια, θυγατέρα του Χρόνου

Τoυ Νικου Γ. Ξυδακη


Οι μέρες της κρίσεως κυλούν αργά, βασανιστικά. Οι Ελληνες μετεωρίζονται αβέβαιοι, έρμαια του συνοφρυωμένου γέροντα Χρόνου, του αμφίβουλου Καιρού, κακόβουλου στο δικό μας παρόν. Σαν χάρτινα αθύρματα μας σηκώνει και μας στροβιλίζει ο Χρόνος, κρατώντας στα χέρια του δρεπάνι και κλεψύδρα, υπενθυμίζοντάς μας τη ματαιότητα του βίου αλλά και ότι ήμασταν ανέτοιμοι ακόμη και να αναλογισθούμε την κρίση.

Ενύσταξαν οι Ελληνες και εκάθευδον, σαν τις μωρές παρθένες του Ευαγγελίου, κρατώντας λαμπάδες χωρίς λάδι. Απέμειναν καθεύδοντες, με αδειασμένο κράτος, αδειασμένο από νόημα, χωρίς δομή και ζωτικότητα, χωρίς αποτέλεσμα. Απέμειναν καθεύδοντες, μαλθακοί και φενακισμένοι κι οι ίδιοι, ανεχόμενοι αχρείους άρχοντες και αλληλοεξαχρειούμενοι.

Ωστε όταν ο Αποκαλύπτων Χρόνος απεκάλυψε την κόρη του Αλήθεια, αυτή ήταν οδυνηρή για τους καθεύδοντες. Η αλήθεια απεκαλύφθη όχι μόνον ως ματαιότητα βίου, αλλά και ως κατάπληξη και πόνος. Και ως πικρή επίγνωση: οι Ελληνες ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν κράτος, ότι κατόρθωσαν να το φθείρουν, να το ευτελίσουν μέχρις αφανισμού, μέχρι το σημείο να αγκομαχούν πια τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συγκοινωνίες. Το άφησαν, το εγκατέλειψαν τρόπαιο στους προύχοντες κηφήνες στους λεηλάτες, να το διαμοιράζουν σαν λεία, κουρέλι κουρελάκι, εν όσω οι ίδιοι μετέπιπταν σε πλιατσικολόγους, μάζα πληβείων άβουλων και κυριαρχούμενων, εθελόδουλων. Συνέχεαν την ασυδοσία του πληβείου με την ελευθερία του πολίτη.

Ενώπιον του δραπάνου, λοιπόν. Για κούρεμα ή για αποκεφαλισμό. Αλλά και ενώπιον της κλεψύδρας, η οποία ρέει διαδοχικά αμφίδρομα· όταν στραγγίξει η άμμος κατά τη μία φορά, ο γέρων Χρόνος θα την αναστρέψει και θα αρχίσει νέα ροή. Το αβάσταχτο παρόν θα παρέλθει, θα περάσει μέσα απ' τις ζωές μας, ο πόνος θα τελειώσει, θα αρχίσει νέα ροή, καθαρτήρια, λυτρωτική, αναγεννητική. Η αλήθεια πονά όταν αποκαλύπτεται, συντρίβει και ύστερα γιατρεύει, αναγεννά. Τη λέμε Filia Temporis, Θυγατέρα του Χρόνου. Μητέρα της ελπίδας.

Καθημερινή  1-10-2011