Επίκουρος ( σκέψεις για τραγικές στιγμές)

•   Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για εμάς, διότι αυτό που έχει αποσυντεθεί  δεν αισθάνεται   και αυτό που δεν αισθάνεται δεν είναι τίποτε για εμάς..
• Όριο του μεγέθους των ηδονών είναι η εξάλειψη κάθε πόνου. Όπου είναι παρούσα η ηδονή και για όσο διάστημα είναι παρούσα, δεν υπάρχει τίποτε που να προξενεί πόνο ή λύπη ή και τα δύο μαζί.
• Είναι αδύνατον να ζεις ευχάριστα χωρίς να ζεις σοφά, έντιμα και δίκαια και είναι αδύνατον να ζεις σοφά έντιμα και δίκαια χωρίς να ζεις ευχάριστα.
• Ο δίκαιος άνθρωπος έχει ηρεμία, ενώ ο άδικος είναι γεμάτος ταραχή.
• Από τα αγαθά που παρέχει η σοφία για τη μακαριότητα της ζωής στο σύνολό της το μέγιστο είναι η απόκτηση της φιλίας.
•  [Οι άνθρωποι], καθώς είναι εξοικειωμένοι διαρκώς με τις δικές τους αρετές, αποδέχονται τους ομοίους τους και θεωρούν ξένο κάθε τι το διαφορετικό.
• Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση, ενώ ο θάνατος είναι ακριβώς η στέρηση της αίσθησης.
• Ούτε όταν κάποιος είναι νέος να αργοπορεί να φιλοσοφήσει, ούτε όταν είναι γέρος να καταπονείται φιλοσοφώντας. [...] Πρέπει, λοιπόν, να φιλοσοφεί και ο νέος και ο γέρος: ο ένας ώστε, καθώς γερνά, να παραμένει νέος μέσα στα αγαθά – από ευγνωμοσύνη προς τα όσα έγιναν -, και ο άλλος, αν και νέος, να είναι συνάμα και ώριμος, καθώς θα είναι απαλλαγμένος από το φόβο για όσα θα γίνουν.
• Για εκείνον που κατανόησε πραγματικά ότι δεν υπάρχει τίποτε το φρικτό στο να μη ζει, δεν υπάρχει τίποτε το φριχτό στο να ζει. Επομένως, είναι ανόητος όποιος λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι επειδή θα υποφέρει όταν έρθει ο θάνατος, αλλά επειδή υποφέρει στη σκέψη ότι θα έρθει.
• Το πιο φοβερό από τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτε για εμάς – στον βαθμό που όσο υπάρχουμε, δεν είναι παρών· κι όταν πάλι είναι παρών εκείνος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς. Άρα ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια.
• Πρέπει να θυμόμαστε ότι το μέλλον δεν είναι ούτε εντελώς δικό μας ούτε κι εντελώς ξένο μας, ώστε ούτε να περιμένουμε με βεβαιότητα ότι θα έρθει, ούτε να απελπιζόμαστε ότι σίγουρα δε θα έρθει.
• Την ηδονή την έχουμε ανάγκη ακριβώς τότε, όταν πονούμε από την απουσία της∙ ενώ όταν δεν πονούμε, δεν την χρειαζόμαστε πια.
• Θεωρούμε ότι η αυτάρκεια είναι μέγιστο αγαθό, όχι για να χρησιμοποιούμε πάντοτε τα λίγα, αλλά για να μπορούμε, όταν δεν έχουμε πολλά, να αρκούμαστε στα λίγα, πιστεύοντας στ’ αλήθεια ότι την πολυτέλεια την απολαμβάνουν ηδονικότερα εκείνοι που την έχουν μικρότερη ανάγκη και ότι κάθε τι φυσικό το αποκτούμε εύκολα, ενώ το μάταιο δύσκολα.
• Διόλου δε μοιάζει με ζώο θνητό ο άνθρωπος που ζει μέσα σε αθάνατα αγαθά.
• Κάθε σωματικός πόνος είναι αξιοκαταφρόνητος• αυτός που πονά πολύ διαρκεί λίγο, ενώ αυτός που χρονίζει στη σάρκα προξενεί ήπιο πόνο.
• Αυτός που αδικεί είναι δύσκολο να ξεφύγει• αλλά να βεβαιωθεί πως θα συνεχίζει να ξεφεύγει είναι αδύνατον.
• Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι αναγκαίο να ζούμε υπό καθεστώς ανάγκης.
• Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη• και κατ’ ανάγκην δεν υπάρχει πια κάτι αιώνια. Όμως εσύ, που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία σου: και η ζωή σπαταλιέται στις αναβολές κι ο καθένας μας πεθαίνει γεμάτος ασχολίες.
• Αν αφαιρέσουμε την όψη, τη συνομιλία και τη συναναστροφή, σβήνει το ερωτικό πάθος.
• Ο γέρος που λησμονεί το αγαθό που συνέβη είναι σαν να γεννήθηκε σήμερα.
• Η φτώχεια, αν υπολογιστεί με μέτρο τον σκοπό της φύσης, είναι μεγάλος πλούτος• ενώ ο πλούτος που δεν του έχουν τεθεί όρια είναι μεγάλη φτώχεια.
• Δεν πρέπει να αποδεχόμαστε ούτε τους πολύ βιαστικούς στη φιλία ούτε τους πολύ διστακτικούς∙ γιατί για χάρη της φιλίας χρειάζεται και να διακινδυνεύουμε.
• Δεν έχουμε τόσο ανάγκη τη βοήθεια των φίλων μας, όσο τη βεβαιότητα για τη βοήθειά τους.
• Είναι μικρός από κάθε άποψη ο άνθρωπος που έχει πολλούς και καλούς λόγους να εγκαταλείψει τη ζωή.
• Φίλος δεν είναι ούτε εκείνος που διαρκώς επιζητεί το χρήσιμο ούτε εκείνος που ποτέ δεν το συνδιάζει με τη φιλία. Γιατί ο ένας, με πρόσχημα την ευεργεσία, εμπορεύεται το αντάλλαγμα, ενώ ο άλλος σκοτώνει την καλή ελπίδα για το μέλλον.
• Η φιλία σέρνει το χορό της ολόγυρα στην οικουμένη, κηρύττοντας σε όλους μας να σηκωθούμε για το μακαρισμό.
• Υπάρχει και στην απλότητα ένα μέτρο και όποιος δεν το λογαριάζει παθαίνει ό,τι συμβαίνει σ’ εκείνον που δεν έχει όρια.
• Στον πόνο των φίλων συμπάσχουμε όχι θρηνώντας αλλά μεριμνώντας γι’ αυτούς.
• Στην κοινή φιλοσοφική αναζήτηση κερδίζει περισσότερα αυτός που έμαθε περισσότερα: ο ηττημένος.
• Η ελευθερία, ο μέγιστος καρπός της αυτάρκειας.

Εντολή για ευρωπαϊκή Ελλάδα

 Του Γιάννη Βούλγαρη

Οι δύο εκλογές, της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, είχαν η καθεμία το δικό της κύριο χαρακτηριστικό. Οι πρώτες ήταν εκλογές αποδόμησης. Δεν είναι πολλά τα παραδείγματα τόσο βίαιης αποδόμησης κομματικών συστημάτων. Πρόχειρα θα μνημονεύαμε τις περιπτώσεις της Ιταλίας και ίσως της Ιαπωνίας στη δεκαετία του '90, εξαιτίας του τέλους του διπολικού κόσμου. Ή, από την άλλη, η έκρηξη του δεξιού λαϊκισμού στις βορειοευρωπαϊκές χώρες με αιχμή το Μεταναστευτικό και τους «τεμπέληδες του Νότου», που εκτίναξε κόμματα όπως οι «αληθινοί Φινλανδοί» από το τίποτα στο 19% μέσα σε λίγα χρόνια. Και στη δική μας περίπτωση, η βιαιότητα της ανατροπής προέκυψε από τον συνδυασμό της οικονομικοκοινωνικής και της πολιτισμικής κρίσης. Η χρεοκοπία, πέρα από τις κοινωνικές επιπτώσεις, σκοτείνιασε τον γεωπολιτικό και συμβολικό ρόλο της «Ευρώπης» που λειτουργούσε τα τελευταία 25 χρόνια ως πλαίσιο αναφοράς του κομματικού συστήματος. Αντιδιαμετρικά με τις βορειοευρωπαϊκές χώρες, εδώ η διαμαρτυρία και η οργή ενίσχυσαν τον αριστερό κυρίως λαϊκισμό που εκφράστηκε με την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα όμως διεύρυνε και τον ακροδεξιό, νομιμοποιώντας μάλιστα την ακραία εκδοχή του με τη Χρυσή Αυγή. Σε κάθε περίπτωση, η εκλογική αποδόμηση άφησε θραύσματα και παρήγαγε μια διάταξη κομμάτων και πολιτικών πόλων πιο σύνθετων από την απλοποιητική εικόνα μιας διχασμένης Ελλάδας που συχνά χρησιμοποιούμε εσχάτως. Η υπαγωγή της συνθετότητας στην αντίθεση «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» ήταν μια νίκη στη μάχη της ορολογίας, που άρκεσε για να αποδεκατίσει κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά η διάταξη δυνάμεων που προέκυψε ήταν περισσότερο πολύπλοκη, όπως γρήγορα αποδείχθηκε.

Πράγματι, οι εκλογές της 17ης Ιουνίου έκαναν πιο σύνθετα τα διλήμματα, οργάνωσαν διαφορετικά τον προηγούμενο κατακερματισμό, δίνοντάς του διαφορετική κατεύθυνση. Κυρίως γιατί έδωσαν σαφή πολιτική και κοινοβουλευτική εντολή η Ελλάδα να αντιμετωπίσει την εθνική κρίση στο πλαίσιο του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπέδειξαν μια συμπαράταξη φιλευρωπαϊκών δυνάμεων για να πραγματοποιήσει τη συγκεκριμένη εντολή. Αναγνώρισαν ότι ήταν η μόνη πραγματική θετική στρατηγική επιλογή που υποβλήθηκε στο εκλογικό σώμα. Προσέφεραν μια ευρεία παραγωγική - κοινωνική βάση στην ευρωπαϊκή στρατηγική στον κόσμο τόσο των μισθωτών όσο και των αυτοαπασχολουμένων. Επισήμαναν επίσης ότι αυτή η επιλογή πρέπει να λάβει τη μορφή ενός δικού μας, αυτόνομου, εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων με στόχο την ανάπτυξη, τη δημοσιονομική ισορροπία, την ανταγωνιστικότητα και σε τελική ανάλυση την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της χώρας. Στο εθνικό σχέδιο θα ενσωματωθούν τόσο η επαναδιαπραγμάτευση μέτρων του Μνημονίου όσο και η εφαρμογή του.

Σε αυτές τις εκλογές δεν υπήρξε άλλη πρόταση ούτε εναλλακτική στρατηγική, ούτε εναλλακτικό πολιτικοκοινωνικό μπλοκ. Οσο και αν αυξάνονται τα σημεία επαφής μεταξύ του δεξιού και του αριστερού άκρου, όσο και αν επικαλύπτεται ο δεξιός με τον αριστερό λαϊκισμό, είναι δύσκολο να συμπτύξουν εθνική πολιτική πρόταση ο Καμμένος, ο Τσίπρας και το ΚΚΕ, για να μην αναφέρουμε τη Χρυσή Αυγή. Υπήρξε ένας κόσμος της διαμαρτυρίας ευρύς, αλλά πολιτικά αντιφατικός και εσωτερικά αλληλεξουδετερωνόμενος. Επιπλέον, η συνεκτική λειτουργία τού «όχι στο Μνημόνιο» μετριάστηκε όχι γιατί «τρομοκρατήθηκε» ο ψηφοφόρος, αλλά γιατί έκρινε τις συνέπειες. Πόσω μάλλον που είδε τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις να ξαναμαγειρεύουν τη «γραμμή» βάζοντας περισσότερο ευρώ στη συνταγή. Τα ζιγκ ζαγκ και η διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Ετσι, οι εκλογές της 17ης Ιουνίου νομιμοποίησαν πολιτικά τη μόνη στρατηγική πρόταση που κατατέθηκε στον ελληνικό λαό. Στη γενική αναγνώριση αυτής της νομιμοποίησης, το τόξο των φιλευρωπαϊκών δυνάμεων δεν πρέπει να κάνει ούτε χιλιοστό πίσω, ούτε στο πολιτικό, ούτε στο επικοινωνιακό, ούτε στο μαζικό επίπεδο.

Οι εκλογές παράλληλα ενίσχυσαν το άθροισμα των δύο πρώτων κομμάτων - η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ άθροισαν 56,5% -, αλλά ο πολυκομματικός χαρακτήρας της Βουλής διατηρήθηκε. Πρόκειται για πρόσκαιρη ισορροπία στην κατεύθυνση ενός νέου δικομματισμού; 

 Πιστεύω ότι η εξέλιξη του νέου πολιτικού σκηνικού, είτε προς έναν νέο δικομματισμό μικρότερων έστω διαστάσεων είτε σε έναν πολυκομματισμό όπως ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, είναι μια ανοιχτή υπόθεση, γιατί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ο σημαντικότερος από αυτούς αφορά την εξέλιξη της ευρωζώνης. Αν υπάρξει μια σταθεροποίηση της προοπτικής του ευρώ, είναι πιθανό το ελληνικό κομματικό σύστημα να παρατείνει τον σημερινό πολυκομματικό του χαρακτήρα. Και στην ελληνική κοινωνία όμως υπάρχουν παράγοντες που συμβάλλουν στη συντήρηση του πολυκομματικού συστήματος. Παρά την εικόνα του διχασμού, νομίζω ότι οι παραστάσεις και οι επιλογές των πολιτών καθορίζονται από τέσσερα μεγάλα ζητήματα που το καθένα έχει τη δική του αυτονομία και επιρροή: το ευρώ (δηλαδή η προτεραιότητα στην παραμονή μας στην Ευρώπη)• το «αντιμνημόνιο» (με ποικιλία απαντήσεων στο θέμα του ευρώ και της δραχμής)• το αίσθημα ασφάλειας (που συμπλέκει το Μεταναστευτικό, την ποινική και την πολιτική βία)• το «νέο» (με την έννοια της αντίδρασης στο μεταπολιτευτικό πολιτικό «κατεστημένο», αλλά και ορισμένες φορές στο δημοκρατικό κεκτημένο). Οπως φαίνεται από την απλή καταγραφή, και τα τέσσερα βιώνονται υπό το πρίσμα της εθνικής χρεοκοπίας, κάποια όμως από αυτά προϋπήρξαν καθώς ανάγονται είτε σε ευρύτερες διαδικασίες όπως η παγκοσμιοποίηση (ασφάλεια) είτε στην «κόπωση» του πολιτικού συστήματος (το «νέο»). Επικοινωνιακά όλα τα κόμματα προσφέρουν μια απάντηση στο καθένα από τα τέσσερα μείζονα ζητήματα ανάλογα με την ιδεολογία τους, αλλά στην πραγματικότητα προκρίνουν κάποια προσπερνώντας τα υπόλοιπα. Ετσι, τα τέσσερα αυτά ζητήματα ορίζουν τέσσερις αντίστοιχες γραμμές σύγκρουσης (cleavages), που η καθεμιά διχοτομεί κατά διαφορετικό τρόπο τα επτά κοινοβουλευτικά κόμματα. Εξάλλου, κάποιες από αυτές (π.χ. ευρώ ή δραχμή, βία) διχάζουν εσωτερικά τα μεμονωμένα κόμματα (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ) περιορίζοντας τη δυνατότητά τους να αποτελέσουν πυλώνες ενός νέου ισχυρού δικομματισμού. Η διάχυση αυτή των μειζόνων ζητημάτων και οι μερικές απαντήσεις που τα κόμματα δίνουν αποτελούν το υπόβαθρο που μπορεί να συντηρήσει ένα πολυκομματικό σκηνικό και να καταστήσει αναγκαίες κυβερνήσεις συνεργασίας. Εφόσον βεβαίως αυτές αποδειχθούν αποτελεσματικές, διαφορετικά θα γεννηθούν πλειοψηφικά ρεύματα προς έναν νέο δικομματισμό στη βάση μιας διχαστικής αντιπαράθεσης: κυβέρνηση - αντιπολίτευση. Προσωπικά πιστεύω ότι σε αυτή την ιστορική περίοδο η διατήρηση του πολυκομματικού συστήματος και οι κυβερνητικές συνεργασίες είναι καλύτερες λύσεις, γιατί ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν φερέγγυους πυλώνες ενός νέου δικομματισμού, ικανού να αντιμετωπίσει την κρίση και να διασφαλίσει την παραμονή μας στην ενωμένη Ευρώπη.

Αλλά, όπως είπαμε, οι κυβερνήσεις συνεργασίας πρέπει να πείθουν. Ανήκω σε αυτούς που ήλπιζαν ότι μετά τις εκλογές το τόξο των φιλευρωπαϊκών δυνάμεων θα ανταποκρινόταν στην ιστορική ευθύνη να μεταφράσει τη λαϊκή εντολή σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Το έκαναν εν μέρει, αναλαμβάνοντας το κόστος της υποστήριξης. Κατέληξαν όμως σε μια κυβέρνηση ΝΔ συν ορισμένες αξιόλογες προσωπικότητες από τους άλλους δύο χώρους• πρωτίστως γιατί, από όσα καταλάβαμε, το ΠΑΣΟΚ κρατήθηκε έξω, προσβλέποντας ίσως σε κάποιες εξελίξεις που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε ακόμη να διακρίνουμε. Κοντολογίς, ο αγώνας για την υπέρβαση της εθνικής κρίσης παραμένοντας εντός του ευρώ συνεχίζεται.

ΝΕΑ 23/6/2012

Σημείωση από anestios: Ας κρατήσουμε τα υπογραμμισμένα στοιχεία στο μυαλό μας. Θα μας χρειαστούν , μαζί με άλλα ίσως , για ανάλυση στο άμεσο μέλλον

Η δική μας 18η Μπρυμαίρ

Του Παύλου Τσίμα

Οι άνθρωποι, όταν αντιμετωπίζουν μιαν εντελώς νέα κατάσταση, σε καιρούς κρίσης και αναστάτωσης, «επικαλούνται με αγωνία τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα πολεμικά τους συνθήματα, τις φορεσιές τους, για να παρουσιαστούν με αυτή τη σεβάσμια μεταμφίεση, με αυτή τη δανεισμένη γλώσσα στη νέα σκηνή».

Αυτή η περίφημη φράση του Μαρξ ταιριάζει τέλεια, νομίζω, σε αυτό που ζούμε δύο χρόνια τώρα. Η εντελώς νέα κατάσταση - το σκάσιμο της φούσκας, η χρεοκοπία, το Μνημόνιο, η επιτήρηση από τους πιστωτές - οδήγησε σε ένα τέτοιου είδους δάνειο από το παρελθόν. Κάποια στιγμή, ο «αντιμνημονιακός αγώνας» επικαλέστηκε το πνεύμα της Εθνικής Αντίστασης, δανείστηκε τη γλώσσα της και φόρεσε τη στολή με τα φυσεκλίκια του Αρη.

Το Μνημόνιο δεν ήταν πια ένα αναγκαστικό (και με πολλά θεμελιώδη λάθη) οικονομικό πρόγραμμα σε συνθήκες χρεοκοπίας. Ηταν μια «βάρβαρη ξένη κατοχή». Οι κυβερνήσεις, Παπανδρέου πρώτα, Παπαδήμου κατόπιν, ήταν «κυβερνήσεις Τσολάκογλου». Το μέτωπο Μνημόνιο - αντιμνημόνιο έφερνε σε αντιπαράθεση δύο κόσμους ασυμφιλίωτους, όπου βροντά ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα και η λογική και ο διάλογος εξατμίζονται. Μέσος δρόμος δεν υπήρχε - με τους κομαντάντε του φανταστικού «αντικατοχικού» αγώνα ή με το κίτρινο άστρο του συνεργάτη των «κατοχικών» δυνάμεων καρφιτσωμένο στο στήθος. Και τα περίπλοκα προβλήματα της κρίσης γίνονταν αίφνης απλά: Κατεβάζουμε την ξένη, κατοχική σημαία (το Μνημόνιο), ανεβάζουμε στον ιστό τη γαλανόλευκη και η ευτυχία επιστρέφει επί της γης.

Πώς φθάσαμε εκεί; Η πρώτη ευθύνη βαραίνει τις πολιτικές, κυβερνητικές ελίτ. Αν ο Καραμανλής είχε το θάρρος να λάβει μέτρα πρόληψης της χρεοκοπίας αντί να δραπετεύσει διά των εκλογών, και αν ο Παπανδρέου είχε το κουράγιο να υιοθετήσει ένα εθνικό σχέδιο ανάγκης αντί να εμφανίσει δακρύων τα δυσάρεστα μέτρα ως έξωθεν επιβληθέντα παρά τη θέλησή του από τους κακούς δανειστές, η μοίρα μας θα ήταν ίσως διαφορετική. Η ευθύνη βαραίνει επίσης τη γερμανική κυβέρνηση που επέβαλε επί της Ελλάδας έναν λόγο τιμωρίας των αμαρτωλών αντί οικονομικού ορθολογισμού. Αλλά βαραίνει, φυσικά, και την καθ' ημάς Αριστερά ή μάλλον το τμήμα της που έκανε το αντιμνημόνιο σημαία πολιτικής ευκαιρίας και υποκατέστησε με τη γραμμή Μνημόνιο - αντιμνημόνιο τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά - Δεξιά. Με αποκορύφωμα την εξωφρενική προεκλογική πρόσκληση συγκυβέρνησης προς τους πιο καμμένους εκπροσώπους της λαϊκής Δεξιάς.

 

Η προεκλογική περίοδος οδήγησε στα απώτατα άκρα της αυτού του τύπου τη ρητορική. Και αν στην κάλπη βρέθηκαν εκφραστές του «αντικατοχικού αγώνα» και οι μαυροφορεμένοι της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι στην πραγματική Κατοχή θα ήταν ντυμένοι με την στολή των ταγμάτων ασφαλείας, δεν αποτελεί παρά μιαν απόδειξη για την ακρίβεια μιας άλλης, ακόμη διασημότερης, φράσης του Μαρξ από το ίδιο κείμενο: πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία κι ύστερα ως φάρσα...

Κι έχουμε τώρα δύο δρόμους μπροστά μας. 

 

Ή να συνεχίσουμε την εμφυλιοπολεμική πόλωση (η άλλη πλευρά ήδη απάντησε προσκαλώντας το πνεύμα των δικών της προγόνων, τον Παπάγο και τον Συναγερμό εναντίον του νέου κομμουνιστικού κινδύνου), ώσπου να οδηγηθούμε στη βέβαιη κατάρρευση, στη δική μας 18η Μπρυμαίρ, όπου η οικονομία θα παραδοθεί στους νέους μαυραγορίτες της δραχμής, η δημόσια τάξη στο κατά Μαρξ «κουρελοπρολεταριάτο» των κασιδιάρηδων και η δημοκρατία στους εχθρούς της.

Ή να απαλλαγούμε μετά τις κάλπες από τα φαντάσματα του Εμφυλίου, να κλείσουμε στα σεντούκια τους τα «πνεύματα του παρελθόντος», να επιστρέψουμε στον σημερινό κόσμο και να κατεβάσουμε τον πολιτικό λόγο από τα αντικατοχικά κορφοβούνια στον πραγματικό κόσμο της ανάγκης για ένα εθνικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης και μια νέα εθνική διαπραγμάτευση.

Είναι, νομίζω, πιο σημαντικό από τη σύνθεση και τη συνοχή της νέας κυβέρνησης αυτό: να αποκατασταθεί ο ορθολογισμός στον πολιτικό λόγο και η πολιτική αντιπαράθεση να επιστρέψει από το βολικά απλό χθες στο άβολο και περίπλοκο σήμερα. Οχι για να σβήσουν οι διαφορές ή να ζούμε δίχως αντιπολίτευση αλλά για να γίνουν οι διαφορές έλλογες - άρα επιλύσιμες. Πείτε με αθεράπευτα αισιόδοξο, αλλά καθώς τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώ τον πολιτικό λόγο όλων των πλευρών να προσγειώνεται δειλά, εντροπαλά, στο έδαφος της πραγματικότητας, νιώθω ότι δικαιούμαστε να ελπίζουμε στο θαύμα.

Πόνεσε κανέναν το χαστούκι;

Είχα αναρτήσει αμέσως μετά τις εκλογές ένα κείμενο και κάποιες φωτογραφίες από παλαιότερη ανάρτησή μου εδώ.
 Σήμερα μερικά χαστούκια live έδωσαν την συνέχεια. Και ακόμα δεν είδαμε τίποτε...

Αν σκεφτούμε  πως άρχισαν όλα και που δείχνει να κατευθύνονται...

Ας σκεφτούν όσοι σήκωσαν κρεμάλες, μούντζες , γιαούρτια , άσχετο ποιός ήταν απέναντι...
Ας σκεφτούν όσοι μιλούσαν και μιλάνε ακόμα με όρους δοσιλογισμού, πουλήματος,απονομής δικαιοσύνης βάσει οργής...
Ας σκεφτούν όσοι παραληρούν λες και βρίσκονται το 40-41...(ειδικά όσοι μάλιστα μιλάνε στο όνομα της Αντίστασης και Κατοχής)
Ας σκεφτούν όσοι αγνοώντας το βαθύτερο νόημα της Ιστορίας, υποκρίνονται ότι είναι οι νέοι Καραϊσκάκηδες....
Ας σκεφτούν όσοι μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς, αλλά με όρους ακροδεξιάς κραυγής (Λιάνα  ακούς; αλλά όχι μόνο εσύ....)
Ας σκεφτούνε όσοι  ζουν και τρέφονται μπρος στα αδιέξοδά τους, από ένα ψευδώνυμο "αγώνα κατά του φασισμού", για να βρουν και αυτοί έναν ρόλο να παίξουν...
Ας σκεφτούν πολιτικές δυνάμεις , αλλά και πολίτες, τα όσα κρύβουν κάτω από το χαλί  και μετά έντρομοι  όταν ανακαλύπτουν οξυμένες καταστάσεις  ζητούν κάποιος (μα οποιοσδήποτε όμως...) να τα ξεριζώσει με κάθε (μα με κάθε...) τρόπο...
 Ας σκεφτεί ο καθένας μας που φαινόμενα αυτοδικίας , τα δικαιολογεί  αν όχι τα χειροκροτεί...
Ας σκεφτεί ο καθένας μας που το αναδυόμενο φίδι (στις ποικιλόμορφες εκδοχές του και όχι στη μορφή της Χρυσής Αυγής μόνο) το παρακολουθεί σαν show, χασκογελώντας λες και βλέπει μεσημεριανάδικο, μέσα σε αμερημνισία και χαβαλέ...
 Ας σκεφτεί ο καθένας μας την απολυτότητά του στις απόψεις του, την ασπρόμαυρη οπτική του, τις εμμονές του, την μονόμπαντη ματιά του στα πράγματα...

Ας  σκεφτεί ο καθένας μας , αν είναι πολίτης...
Ας σκεφτεί ο καθένας μας αν όσο νοιάζεται για  την ψευτοευμάρειά του, νοιάζεται  και  για την Δημοκρατία