Το "'Αλλο"

 Η κρίση αναδεικνύει με το δικό της πολύμορφο και  συχνά απρόοπτο τρόπο  τις πολιτικές της πλευρές.Ξέρουμε εμείς στην Ελλάδα από αυτά. Και ενώ πριν λίγους μήνες , το «πολιτικό ατύχημα» αναμένονταν στην Ελλάδα , τελικά αυτό δείχνει –προς το παρόν- να  μετακομίζει στην Ιταλία (θυμίζω ότι τον Ιούνιο-Ιούλιο,  ενώ αναμένονταν η Ελλάδα να σκάσει, οι Ιταλοί του Μόντι με τον νεοεκλεγέντα Ολάντ , κατήγαγαν –έλεγαν τότε – περιφανή νίκη επί της Μέρκελ στο Συμβούλιο κορυφής).

 Μετά από αρκετούς μήνες σχετικής ηρεμίας , χάρη στον Ντράγκι βεβαίως, η κρίση περνάει σε μια πιο πολιτική διάσταση.και ποιος ξέρει ακόμα τι επεισόδια έχει παρακάτω, προς κακοφανισμό των δηλούντων ότι η «κρίση στην Ευρώπη, αρχίζει να μπαίνει στο τέλος της» και άλλα σχετικά επιπόλαια και πολιτικάντικα . Κάτι σαν το καθ΄υμάς «Το Σεπτέμβριο απογειωνόμαστε...». Όσοι έχουν κατ ΄ελάχιστο μνήμη των κρίσεων ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Η φωτιά έχει πολύ πράγμα να κάψει ακόμα.

Αλλά εκτός των παραγόντων της οικονομίας  που αναμένεται να καούν , καίγονται και ένα σωρό  κυβερνήσεις (8-9 αν μετράω καλά από την αρχή της κρίσης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο), προσωπικότητες, πολιτικές παρατάξεις με χρόνια ιστορία κ.λ.π.

Σε όλη την Ευρώπη αλλού πιό καθαρά, αλλού υπόγεια ακόμα, προκύπτει σαν κοινός παρανομαστής ένα ζήτημα που ακριβώς λόγω της πολύ χαμηλής έως ανύπαρκτης μορφοποίησης του, μπορούμε να το ονομάσουμε «αναζήτηση του Άλλου». Κατανοητό ελάχιστα σαν απάντηση αλλά έντονα σαν ερώτημα, δεσπόζει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ,αλλά και της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων.

-        -     Τι θα είναι το νέο που θα ξαναβάλει τη μηχανή της οικονομίας να δουλέψει; (αλλιώς η κρίση δεν περνάει, και φυσικά δεν πρόκειται να είναι μια από τα ίδια όπως πριν)

-       -      Τι πολιτικές και από ποιους θα αναπτυχθούν και μέσα από ποια από τα μεγάλα ιστορικά ρεύματα της πολιτικής σκηνής (ή άλλα καινούργια) , για να υπηρετήσουν και την  διαχείριση και την έξοδο από την κρίση , αλλά και το μετέπειτα τοπίο των κοινωνιών μας;

-         -    Ποιες κοινωνικές δυνάμεις και συμμαχίες θα διαμορφωθούν και θα πρωτοπορήσουν  τακτικά αλλά και στρατηγικά;

Δυστυχώς  η περισσότερη συζήτηση γίνεται με βάση τα παλαιά  δεδομένα, τις παλιές συλλογιστικές, σα να να μην υπάρχει η κρίση σαν καταλυτικό μέσο που τροποποιεί  τα πράγματα. Απαντήσεις δεν υπάρχουν έτοιμες  και στο εργαστήρι της Ιστορίας θα γίνουν σίγουρα πολλές δοκιμές και σφάλματα.Οι απαντήσεις έτσι και αλλιώς θα δοθούν μέσα από τις κοινωνικές εξελίξεις  και τάσεις και όχι μέσα από μια δήθεν «πολιτική» -με την έννοια της μικροπολιτικής –ανάλυση (του στυλ, ποιος θα κάνει τι, ποιος θα πάει με ποιόν κ.λ.π).

Αν κάτι ανέδειξαν πάντως  οι Ιταλικές εκλογές (και δεν αναφέρομαι στο ποιος κέρδισε και ποιος έχασε) είναι ένα μήνυμα που πολύ απλά λέει : «Με κάποιον Άλλον,  σε καμία περίπτωση με Αυτούς». Δηλαδή; Ποιοι είναι «Αυτοί» και ποιοι οι «Άλλοι»; Οι εύκολες απαντήσεις θα δοθούν από τα Γραφεία Τύπου των κομμάτων (έτσι και αλλιώς μόνο αυτά τα γραφεία δουλεύουν πια στα κόμματα , τίποτε άλλο) κατά το δοκούν , και από σχολιαστές κατά το πως δουλεύει η γκλάβα τους ή ποιες  είναι οι επίσημες γραμμές.

Αλλά το ερώτημα θα παραμείνει , να το σκεφτόμαστε. Πολλοί θα προσπαθήσουν οπορτουνιστικά να υποκριθούν το «’Αλλο» και από πολιτικούς χώρους και από διανοούμενους και από επιχειρηματικούς χώρους και ποιος ξέρει από που αλλού. Το βλέπουμε δίπλα μας.  Η δημοκρατία όπως την ξέρουμε ίσως διαταραχτεί βάναυσα.Πολλοί θα ενδυθούν το τομάρι του προβάτου ενώ από μέσα θα κρύβεται ο λύκος. Άλλοι θα δείχνουν το πρόσωπο του λύκου, αλλά αφού λύκο χρειαζόμαστε τώρα, είναι οι κατάλληλοι.

Στη μακρά και πλούσια πολιτική Ιστορία της Ιταλίας, ο Αντόνιο Γκράμσι σε χαλεπούς επίσης καιρούς, είχε διατυπώσει την έννοια του «Ιανομορφισμού», τα δυο πρόσωπα πλάτη-πλάτη. Δεν αφορά προφανώς μόνο την Ιταλία το φαινόμενο. Ποιος είναι το πρόβατο και ποιος ο  λύκος; Ποιοι είναι «Αυτοί» και ποιοι είναι οι «Αλλοι»;

Blues on the road

                        Θάνος Μικρούτσικος- Χρήστος Θηβαίος

                                       
                                         Στίχοι : Άλκης Αλκαίος

                                       Όλα πεζά και μαγικά
                                        μετέωρα και οριστικά,
                                        μοιάζουν σ’ αυτόν το κόσμο.
                                        Κι εγώ στην άσωτη ζωή
                                        φύλλο στου ανέμου την πνοή,
                                        χαράζω και νυχτώνω.

                                         Πέρασα μπόρες και φωτιές
                                         ήπια παράφορες ματιές,
                                         και τώρα εδώ στα ξένα…
                                        Ανάβω ευχές και προσευχές
                                         για τις αστείρευτες ψυχές,
                                        για σένα και για μένα.

                                        Δεν έχω τόπο,
                                         εσύ ο τόπος μου και ο χρόνος.
                                        Δεν ξέρω τρόπο,
                                         ο μόνος δρόμος ειν’ ο δρόμος.

                                        Δραπέτες άγιοι και ληστές,
                                        μιλούν για το αύριο και το χτες
                                         με λόγια κουρασμένα.
                                        Πίνουν της λήθης το κρασί
                                        σ’ αχαρτογράφητο νησί,
                                        και με ρωτούν για σένα.

                                        Και εγώ τους λέω είσαι παντού,
                                        στο Μεξικό στο Κατμαντού,
                                         μετάξι στα κουρέλια.
                                         Στα όνειρα των εραστών,
                                         στα δάκρυα των ποιητών
                                         και στων τρελών τα γέλια
                                            

Ενα συμβόλαιο κοινωνικής ενότητας

του Ανδέα Πανταζόπουλου

Η διεξαγωγή του συνεδρίου του ΠαΣοΚ μπορεί να είναι μια αφορμή για να αναστοχαστεί κανείς τα προβλήματα που τίθενται στις δυνάμεις της καθ' ημάς «σοσιαλδημοκρατίας». Τόσο στο ίδιο το ΠαΣοΚ όσο και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις και ομάδες που εμπνέονται από μια τέτοια σοσιαλδημοκρατική ευρωπαϊκή προοπτική. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή ωστόσο, αφού η παρατεταμένη κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και της ίδιας της ΕΕ, δεν προσφέρει συνταγή ανάταξης για τον πληθυντικό πλέον χώρο της ελληνικής Κεντροαριστεράς.

Εξ αντικειμένου επομένως η μακρά διαδικασία ανασύνταξης αυτού του χώρου εκκινεί κατά βάση από εθνικές συντεταγμένες και από τις γνωστές δυσμενείς αφετηρίες, έχοντας για την ώρα ένα και μόνο πλεονέκτημα που της το έχει χαρίσει ένας από τους υποτιθέμενους ανταγωνιστές της, η ριζοσπαστική Αριστερά. Η τελευταία, παρά τη σημερινή πολυσυλλεκτική της αγκύρωση, αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν μπορεί να τη διαχειριστεί πολιτικά, παραμένοντας δέσμια ενός κινηματικού ριζοσπαστισμού, ο οποίος μοιάζει να αποτελεί τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής της. Πλεονέκτημα για την Κεντροαριστερά καθόλου αμελητέο, αν σκεφθεί κανείς ότι αυτός ο κινηματικός ριζοσπαστισμός εδράζεται και αναπαράγει έναν αντιστασιακό διχαστικό λόγο, τη στιγμή κατά την οποία ένα αίτημα κοινωνικής ενότητας αρχίζει σιγά-σιγά να αναδύεται, ιδιαίτερα μετά τις απανωτές και λίαν επικίνδυνες εκρήξεις βίας της τελευταίας περιόδου.

Αναμετρώμενη εν πολλοίς στο εσωτερικό της χώρας, η πορεία του χώρου της Κεντροαριστεράς θα κριθεί, κατ' αρχάς, από τη δυνατότητά της να δώσει αξιόπιστη πολιτική μορφή σε αυτό το αίτημα της κοινωνικής ενότητας και αλληλεγγύης. Με την έννοια αυτή, ο χώρος αυτός θα έπρεπε να είναι περισσότερο «κέντρο» και λιγότερο «αριστερά», αποσκοπώντας στο μαστόρεμα της κοινωνικής συνοχής. «Κέντρο», εδώ, δεν σημαίνει υιοθέτηση μιας άχρωμης πολιτικής ίσων αποστάσεων, ασκήσεις ισορροπίας, κτλ., αλλά μια συνεπή και επιθετική πολιτική που θα συμβάλλει στην κατασίγαση των συλλογικών παθών. «Κέντρο» σημαίνει, επιπλέον, τολμηρό αναστοχασμό και επεξεργασία εφικτού σχεδίου κοινωνικής ανόρθωσης, ταυτόχρονα με απελευθέρωση των κοινωνικών δρώντων από ένα κρατικιστικό μοντέλο ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, «κέντρο» σημαίνει ότι το θεωρούμενο ως αριστερό αίτημα της κοινωνικής ισότητας, το οποίο πάντα θα πρέπει να υπηρετεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς, δεν μπορεί να υπονομεύει το αμετάθετο ζήτημα της ελευθερίας των ατόμων, ως δημιουργών και πολιτών, φυλακίζοντάς το στους πολιτισμικούς και πολιτικούς αρχαϊσμούς των πελατειακών σχέσεων και του κρατικού κορπορατισμού.

Είναι σαφές ότι οι δυνάμεις που επικαλούνται τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα «κοινωνικής ταυτότητας», το οποίο ωστόσο δεν μπορούν να αρχίζουν να το λύνουν αν ταυτοχρόνως δεν επιχειρούν να λύσουν και το ίδιο το «ελληνικό πρόβλημα». Με την έννοια αυτή, και τηρουμένων όλων των αναλογιών, η προσπάθεια αυτή έχει κάποια κοινά σημεία με την πορεία ανάπτυξης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Η οποία υπήρξε εκ συστάσεώς της πρώτα «εθνική» πολιτική δύναμη και ήταν, ακριβώς, οι εκλογικές επιτυχίες της που βασίστηκαν πάνω στο μοντέλο της κοινωνικο-πολιτικής οργάνωσης που αυτή κατασκεύασε οι παράγοντες που την ανέδειξαν σε υπερεθνική δύναμη και «δρόμο» προς την εμβάθυνση της πολιτικής συμμετοχής και διεύρυνσης της κοινωνικής δημοκρατίας. Στη δική μας περίπτωση, οι σημερινές κατακερματισμένες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς δεν μπορούν βέβαια να ονειρεύονται για τον εαυτό τους κάτι ανάλογο. Θα μπορούσαν όμως να ξεφύγουν με αποφασιστικό τρόπο από την κοινωνική τους περιθωριοποίηση, αν χωρίς δισταγμούς και εφήμερες φιλολαϊκές πόζες πρότειναν και έπειθαν το εν δυνάμει κοινωνικό τους ακροατήριο για τη ζωτική ανάγκη τομών στις κοινωνικές και πολιτικές δομές ενός παρασιτικού συστήματος, το οποίο άλλωστε εξερράγη.

Από την άποψη αυτή, ο χειρότερος δρόμος για τον χώρο της Κεντροαριστεράς θα ήταν να χωριστεί, επικαλούμενος το «νέο κοινωνικό ζήτημα», σε μια «δεξιά» και μια «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία. Και αυτό γιατί απλούστατα, αυτή τουλάχιστον τη στιγμή, δεν υπάρχουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο ανάλογα μοντέλα προς υιοθέτηση, αλλά και γιατί ένας τέτοιος διαχωρισμός θα κινδύνευε να ξαναβάλει από το παράθυρο τις αυταπάτες του μεταπολιτευτικού εθνικο-λαϊκιστικού συμβολαίου, εν απουσία μάλιστα των οικονομικών του στηριγμάτων. Το υπαρκτό σήμερα πρόβλημα της αναγκαίας «επανενσωμάτωσης» του «λαού» στο πολιτικό σύστημα, το οποίο ορισμένοι ορθά επισημαίνουν ή υπαινίσσονται, συνεπώς του αναγκαίου απεγκλωβισμού του από τις κουλτούρες των «άκρων» και του κοινωνικού χάους, προϋποθέτει το οπωσδήποτε δύσκολο έργο μιας ορθολογικής κοινωνικής συναίνεσης, στο φόντο αναμενόμενης ανάδυσης νέων κοινωνικών δρώντων. Προϋποθέτει όχι μια μυθική επανίδρυση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, αφού κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε, αλλά απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα μιας κοινωνίας που καλείται η ίδια να αλλάξει, ανατοποθετούμενη με νέους όρους στην Ευρώπη. Καθήκον της Κεντροαριστεράς είναι να βοηθήσει την κοινωνία να αλλάξει, να γίνει δημοκρατικό έθνος, αλλάζοντας ταυτοχρόνως και η ίδια.

 

Βήμα 24/2/2013

Σημείωση  από anestios : Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και δεν βαρύνουν τον Α.Π

Φτου και απο την αρχή

Όταν...
 όλα δείχνουν πάτο,
 όπου και να τραβήξουμε  βρίσκουμε  τοίχο,
 η μάντρα επεκτείνεται  κάθε φορά που μετακινούμαστε και πάντα μέσα είμαστε,
 αυτά που "ξέραμε " καταρρέουν και πλησιάζουμε την έρημο,
 τα "παλιά βιβλία" καίγονται και τα νέα δεν τα γράψαμε  ακόμα,
 τα καράβια κάηκαν και δεν υπάρχει επιστροφή,
 You can check-out but you can never leave

Μπορούμε...

να ξαναβρούμε μέσα μας τον παλιό καλό μαχητή;
 να πούμε " Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,

 ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.";

 να τα πάρουμε "όλα φτου και από την αρχή";

                      

                                   
                                              Θάνος Μικρούτσικος -Ρίτα Αντωνοπούλου

Πως άραγε θα πάει μέχρι τον Αύγουστο;

                                  Ας αφήσουμε την Ελευθερία να μας το πει,
                                            γιατι εμείς ιδέα δεν έχουμε

                            
                      Με ένα τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου

Παρελθόν και Παρόν

                 Ν(έα) Τ(άξη) Π(ραγμάτων)  Ένας κόμπος η χαρά μου

Από το λίπος στο αίμα

του Νίκου Ξυδάκη
Ο Μαρκ Μαζάουερ την περασμένη Τρίτη αναρωτήθηκε στην ομιλία του για «Μια νέα εποχή των άκρων;», αντηχώντας το γνωστό βιβλίο του Ερικ Χόμπσμπαουμ. Εσπευσε να απαντήσει με αυτό που μπορεί ως ιστορικός: «Ιστορικές σκέψεις για τα πολιτικά της τρέχουσας κρίσης». Ο Μαζάουερ γνωρίζει καλά τη σύγχρονη ελληνική ιστορία· γνωρίζει εξίσου καλά την ευρωπαϊκή ιστορία του 20ού αιώνα. Επιπλέον, παρότι αγαπά την Ελλάδα, μπορεί να τη βλέπει απ’ έξω, με ψυχρό μάτι, να τοποθετεί τον παρόντα ελληνικό κλονισμό μέσα στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο και στην ιστορική ροή. Ως εκ τούτου, πραγματεύτηκε την ανάδυση των ακραίων φαινομένων στην Ελλάδα της Μεγάλης Υφεσης χωρίς να πέσει στις παγίδες και τις πολωτικές υπεραπλουστεύσεις της εγχώριας συζήτησης. Με επιχειρήματα και παρρησία, ο διακεκριμένος ιστορικός αποδόμησε το σχήμα των ταυτόσημων δύο άκρων, το οποίο διακονείται πυρετωδώς μετά τις εκλογές, ακόμη και από αναλυτές που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι. Για τον Μαζάουερ το επικίνδυνο άκρο είναι ένα: η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Δεν θεωρεί την εξωκοινοβουλευτική άκρα Αριστερά αναλόγως επικίνδυνη για τη δημοκρατία· πόσω μάλλον τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τη σκέψη του αυτήν τη θεμελιώνει ιστορικά και πολιτικά, επισημαίνοντας ορθώς ότι η Χ.Α. φενακίζει τους απελπισμένους του παρ’ ημίν Depression με φυλετικό μίσος και εθνικιστική υπεραναπλήρωση· το πιο κοντινό ανάλογο είναι ο γερμανικός ναζισμός. «Μερικοί λένε ότι όλες οι μορφές ανομίας είναι εξίσου επικίνδυνες. Διαφωνώ!» Αυτή ήταν η απάντηση του Μαζάουερ όταν ερωτάτο αν οι καταλήψεις κτιρίων και οι φοιτητικές ακρότητες απειλούν τη δημοκρατία όσο και η Χρυσή Αυγή. Μερικές χαμένες ώρες διδασκαλίας δεν βάζουν την ελληνική δημοκρατία σε πραγματικό κίνδυνο, σχολίασε. Αντί να αναλίσκεται στις καταλήψεις των αναρχικών στην Αθήνα, οι οποίες έχουν μικρή πολιτική σημασία, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να κατευθύνει τη δράση της και την προσοχή της στη μεγαλύτερη απειλή, που είναι η Χρυσή Αυγή, συμπλήρωσε. Ο Μαρκ Μαζάουερ ασφαλώς θα κατέπληξε πολλούς με την ανάλυσή του, κυρίως επειδή κατέρριψε τα στερεότυπα περί ταυτόσημων άκρων κι επειδή ανέδειξε με δραματική ένταση την απειλή από το άκρο του αίματος και του φυλετισμού. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Μαζάουερ είναι κομμουνιστής ή ακραίος· μάλλον τα λόγια ενός μετριοπαθούς φιλελεύθερου ακούσαμε, που όμως δεν τυφλώνεται από τη μικροπολιτική ωφελιμοθηρία, τον φόβο και τη συλλογική ενοχοποίηση. Το είχε δείξει άλλωστε και στο περίφημο άρθρο του στους New York Times, το καλοκαίρι του 2011 («Το λίκνο της δημοκρατίας κλονίζει την Ευρώπη»), περιγράφοντας τα σφάλματα της ευρωπαϊκής πολιτικής στο ελληνικό πρόβλημα, όταν ο κυρίαρχος λόγος εδώ ήταν η απόλυτη αυτοενοχοποίηση. Λίγους μήνες αργότερα, παρόμοια περιγραφή για Ελλάδα και Ιταλία έκανε ο Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, εξ αφορμής των ταυτόχρονων καθαιρέσεων των εκλεγμένων πρωθυπουργών τους. Αλλη μια συμβολή του Βρετανού και «Τηνιακού» ιστορικού: Κάλεσε τους Ελληνες να υπερασπιστούν τα θετικά επιτεύγματα της Μεταπολίτευσης. Πράγματι, η Μεταπολίτευση, που ενταφίασε τον εθνικό διχασμό και εδραίωσε τη δημοκρατία, βάλλεται σήμερα αδιακρίτως ως μήτρα διαφθοράς, και βάλλεται κυρίως από τους προαγωγούς της διαφθοράς ή από τους ακροδεξιούς εχθρούς της δημοκρατίας. Βάλλεται επίσης από μια ομάδα ανιστορικώς σκεπτομένων, απόντων από τον δημόσιο βίο, οι οποίοι τώρα αξιώνουν κυριαρχία ως παρθενογεννημένοι. Περιμέναμε έναν ξένο να μας πει τα στοιχειώδη; Περιμέναμε έναν διανοούμενο, κάτοικο Νέας Υόρκης, να μας δείξει το κοινό και το κύριο; Ναι. Δυστυχώς, οι περισσότεροι ιθαγενείς διανοούμενοι, εξ όσων έχουν δημόσιο λόγο και βήμα, αιφνιδιάστηκαν από την κρίση και είτε εσιώπησαν, γιατί δεν είχαν κάτι να πουν, είτε αναλώθηκαν σε ηθικολογίες, κοινοτοπίες και αναμασήματα της απολογητικής της ιθύνουσας τάξης, ενισχυτικά της τύφλωσης και του διχασμού. Ελάχιστοι διείδαν εγκαίρως τις κοινωνικές ρηγματώσεις που έφερνε η αχαλίνωτη ύφεση, ελάχιστοι διέκριναν την άνοδο της φασιστικής απειλής, οι περισσότεροι είδαν ως αντίπαλους τους «Αγανακτισμένους» και αρνούνταν έως πρόσφατα ότι η ένδεια σαρώνει τον πληθυσμό. Υπάρχει κρυμμένο λίπος, έλεγαν. Αυτή την εθελοτυφλία αντέκρουσε ο Μαζάουερ. Μας είπε ότι ο εχθρός δεν είναι το ανύπαρκτο ή ξοδεμένο λίπος των μικρομεσαίων, ο εχθρός δεν είναι ο «ανυπάκουος» ή «γονιδιακά άνομος» λαός και η μεταπολίτευσή του, αλλά το αίμα και χώμα των ναζί και η υποκρισία της ιθύνουσας τάξης. Καθημερινή 17/2/2013

Τ.Σ. 'Ελιοτ

- Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ένα πάθος σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει, όπως δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το φως σε έναν εκ γενετής τυφλό.

- Έτσι τελειώνει ο κόσμος: όχι με μια θεαματική έκρηξη αλλά με ένα αδύναμο κλαψούρισμα

- Πού είναι η όλη η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;

- Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.

- Δεν θα σταματήσουμε να εξερευνούμε. Και το τέλος της εξερεύνησής μας θα είναι όταν θα φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε και θα ανακαλύψουμε το μέρος για πρώτη φορά

- Ένας πονόδοντος ή ένα βίαιο πάθος δεν μειώνεται απαραίτητα με τη γνώση της αιτίας του, του χαρακτήρα του, της σπουδαιότητάς του ή της ασημαντότητάς του.

Ευρωπαϊκή κρίση: Δυο γραφήματα που τρομάζουν...

Η άποψη ότι η κρίση χρέους στην ευρωζώνη βρίσκεται σε τροχιά επίλυσης είναι σχεδόν πανταχού παρούσα! Είναι όμως σωστή αυτή η αντίληψη για το πρόβλημα; Από το mdbriefing.com, δύο διαγράμματα, αυτό του ρυθμού πιστωτικής επέκτασης στην ευρωζώνη και εκείνο του συνολικού χρέους δίνουν πιο "διορατική" ματιά σε αυτό το οποίο το consensus αξιολογεί ως "πρόβλημα που βαίνει σε λύση".

Στο διάγραμμα με το σύνολο των πιστώσεων (Total Credit Market Debt Owed - TCMDO) από το 1999 που το ευρώ έκανε πρεμιέρα στις αγορές, παρατηρείται τριπλασιασμός του συνολικού μεγέθους, χωρίς όμως να καταγράφεται κάποια αξιόλογη μείωση, κάποιου είδους δηλαδή απομόχλευση στο σύστημα.

Αυτό που όμως δημιουργεί ερωτήσεις είναι το γεγονός ότι η αύξηση του χρέους συνοδεύεται από μειούμενο ρυθμό πιστωτικής επέκτασης (European Union Credit Growth Rate). Αξίζει να επισημανθεί ότι οι οικονομίες που βασίζονται στην κατανάλωσή τους, δηλαδή η κατανάλωση αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ, δεν μπορούν να συνεχίσουν τη μεγέθυνση έχοντας παράλληλα αρνητικούς ρυθμούς πιστωτικής επέκτασης. Η μείωση της πιστωτικής επέκτασης συνεπάγεται αποπληθωρισμό.

Αυτά τα δύο διαγράμματα, συνδυαστικά, δεν απεικονίζουν μια κρίση λυμένη, αλλά μια κρίση έτοιμη να εκραγεί. Το συνολικό χρέος που υπάρχει εξακολουθεί να είναι τεράστιο, αφού μόνο ένα μικρό μέρος του έχει διαγραφεί, ενώ η απαραίτητη πιστωτική επέκταση για την αύξηση της κατανάλωσης απλώς δεν υπάρχει.

Το μόνο πράγμα που είναι τελικά "λυμένο" είναι η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης ότι το πρόβλημα είναι διαχειρίσιμο, επισημαίνει ο Charles Hugh-Smith του blog OfTwoMinds. Αν είναι τελικά ή όχι "λυμένο" το πρόβλημα, οι επόμενοι έξι μήνες θα πρέπει να μας δώσουν την απάντηση.


ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΣΕΩΝ



Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ

 

  Από την στήλη "Χαμαιλέων" του www.euro2day.gr,  15/2/2013

Ο Γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,

ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.

Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.

Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.

Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,

πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.

ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·

τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης

καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι

τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.

Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,

καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,

παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.

Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια

ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.

Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει

τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι

δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει

τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει

Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,

καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.

Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι

καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,

καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,

καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;

Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε

γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!

 

Κωστής Παλάμάς

Για όλες τις παλιές φιλίες

                                        George Harrison "All those Years Ago"

Το "Λάθος"

Δεδομένου ότι ο δημόσιος διάλογος σέρνεται από την άγνοια στον εντυπωσιασμό και από την ιδιοτέλεια  στον πολιτικαντισμό, δε μου προκαλεί καμιά εντύπωση η όλη "συζήτηση" για το λεγόμενο και δήθεν ομολογημένο "λάθος" του ΔΝΤ στον ορισμό του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή. Πολύ περισσότερο δε όταν ο Μπλανσάρτ παρουσίασε τη μελέτη του τον Οκτώβριο στο Τόκυο, αλλά στην ελληνική του εκδοχή άρχισε να απασχολεί  τον Φεβρουάριο, χωρίς να σημειώσω ότι ελάχιστοι από τους συμμετέχοντες μελέτησαν την έκθεση ή κατανοούν γιατί ομιλούν.

Με δυο κουβέντες η συζήτηση έχει ως εξής:
"Λάθος κάνανε οι ειδικοί το 2010 σε έναν συντελεστή, γιαυτό τραβάμε ότι τραβάμε, άρα τώρα που το αναγνώρισαν ας αλλάξουμε τον υπολογισμό, ας γυρίσουμε και τον χρόνο πίσω, πάμε πάλι με τον "σωστό" συντελεστή. Αφού οι ίδιοι το αναγνωρίζουν γιατί να μην ζητήσουμε να το διορθώσουν;"

Μετά την ψευδεπίγραφη αντίθεση '"υπάρχουν ή δεν υπάρχουν λεφτά", περάσαμε στο  "μνημόνιο-αντιμνημόνιο", στους "πατριώτες " και στους "πουλημένους" και καταλήγουμε  στην καινούργια ύψιστη πολιτική διαμάχη: Εσύ με ποιον fiscal multiplier είσε; Άντε  και σε δηλώσεις μετανοίας του στυλ:
"απεταξάμην τον συντελεστή 0,5  , τας παραφυάδας αυτού και ασπάζομαι τον 1,7".

Α ρε καυμένε Κέυνς, τι το ήθελες και τα ανακάτευες τα πράγματα...(Επί την ευκαιρία , ξέρουν αυτοί που τα αναλύουν όλη μέρα, ότι ο μακαρίτης έλεγε ότι ενίοτε- σε συνθήκες κρίσης δηλαδή- ο πολλαπλασιαστής δημοσίων δαπανών γίνεται ακόμα και αρνητικός;) Αμ,ο έρμος ο Μίνσκυ -που πρόσφατα παρουσίασα σε σημείωμά μου-τι θα έλεγε; Καλά για τον θείο Κάρολο δεν το συζητάω καν.
Θα έτρωγε τα γένια του ακούγοντας τους "απογόνους" του.

Στα σοβαρά τώρα. Κανένα "λάθος" δεν έγινε και για καμία "διόρθωση"δεν τίθεται θέμα.Πολιτική επιλογή ήταν να παρουσιαστεί το 2010 ένα πρόγραμμα που έπρεπε να δείχνει ότι "βγαίνει", πολιτική επιλογή να γίνουν όσα ενδιάμεσα έγιναν ,όλα τα προγράμματα"έβγαιναν" μέχρι να αποδειχθεί πολύ σύντομα ότι έπρεπε να αλλάξουν, πολιτική επιλογή υπηρετεί και ο "νέος, σωστός" πολλαπλασιαστής  κ.ο.κ. Χρόνο αγόραζαν όλοι, μιας και αυτό που λέμε "λύση της κρίσης" δεν υφίσταται με την έννοια των τεχνικών οικονομικών, αλλά με την έννοια της πολιτικής οικονομίας.

Εμείς, ότι και αν σημαίνει αυτό το "εμείς", τι κάναμε όσο αγοράζαμε χρόνο παρέα με τους δανειστές μας; Ποιος ανέδειξε 3 χρόνια τώρα θέματα προς πραγματική διαπραγμάτευση ή ένα πραγματικό σχέδιο, κατανοώντας και αξιοποιώντας τον αγορασμένο πανάκριβα χρόνο;Ποιος ξέφυγε από ανόητες και παραπλανητικές "αντιθέσεις" σαν τις παραπάνω;Ποιος φώναξε έστω : Ρε σεις μην τσιμπάτε, ελάτε να δούμε να κάνουμε καμιά δουλειά, να ανακόψουμε τον κατήφορο πριν είναι αργά. Η ποικιλώνυμη Αριστερά; Είχαν άλλες δουλιές αυτοί.

Το μόνο παρήγορο που σκέφτομαι είναι  οτι ο Σαμαράκης πέθανε και δεν θα βλαστημάει που έγραψε το "Λάθος"

Επικίνδυνες ρωγμές στην κοινωνία

Του Νίκου Ξυδάκη

Τις τελευταίες ημέρες, είναι διάχυτη η εντύπωση ότι οι πολιτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης στο εργασιακό και κοινωνικό πεδίο της προσφέρουν ελάχιστο πολιτικό όφελος – μάλλον την φθείρουν. Οι επιστρατεύσεις στις συγκοινωνίες και στην ακτοπλοΐα, ως επίδειξη πυγμής, κατάφεραν προσώρας να αποκαστατήσουν την κανονική ροή σε κρίσιμους τομείς της κοινωνικής ζωής, αλλά την ίδια στιγμή, η αμείλικτη υλική πραγματικότητα υπονόμευσε καίρια το μεταδιδόμενο κλίμα ότι αρχίζει το τέλος των θυσιών. Οι μεγάλες περικοπές στις συντάξεις, η δρομολόγηση χιλιάδων απολύσεων στο Δημόσιο και κυρίως οι διαρροές για την υπερφορολόγηση των ακινήτων προκαλούν αίσθηση ασφυξίας στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Η διευρυνόμενη ένδεια σημαδεύτηκε από παράλληλα γεγονότα στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, φαινομενικά ασύνδετα, που όμως πυροδοτούν το καθένα με τον τρόπο του μια έντονη φυγοκέντρηση στο κοινωνικό σώμα, στα όρια της εξάρθρωσης και της ανθρωπιστικής κρίσης. Τέτοια γεγονότα με συμβολικό περιεχόμενο ήταν, ας πούμε, η διανομή δωρεάν λαχανικών έξω από το υπουργείο, που οδήγησε σε εικόνες αναγκεμένου όχλου· η επίδειξη ισχύος του νεοναζιστικού μορφώματος στην καρδιά της πρωτεύουσας, αλλά και σε τόπους παροχής υπηρεσιών υγείας· τέλος, η συζήτηση που συνόδευσε τη σύλληψη των νεαρών αναρχικών ληστών. Στα παράλληλα, ασύνδετα γεγονότα, διαβλέπουμε μια ισχυρή ροπή προς συμπεριφορές ακραίες και κυρίως καινοφανείς, αδιανόητες πριν από ελάχιστα χρόνια. Για τον προσεκτικό παρατηρητή είναι προφανές ότι η κρίση, με τη φτώχεια και την ανεργία που συνεπιφέρει, οδηγεί σε πρωτόγνωρες ρηγματώσεις του κοινωνικού σώματος· πλήττει σκληρά τον κόσμο των μισθωτών και μικροεπιχειρηματιών, πλήττει τους μικροϊδιοκτήτες και τη μεσαία τάξη, πλήττει ανελέητα τη νεολαία. Σταδιακά, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αισθάνονται ανήμπορα και αποκλεισμένα, εκτοπισμένα, εκτός κοινωνίας και ιστορίας. Ακόμη και όσοι αντέχουν υλικά, αφενός, αισθάνονται πια ασήκωτο το βάρος των υπολοίπων, όσων βουλιάζουν, αφετέρου, δεν βλέπουν φως, δεν έχουν κάτι να πιαστούν. Κατά κάποιον τρόπο, το κεϋνσιανό παράδοξο της φειδούς στην υφεσιακή οικονομία συνυπάρχει με μια παράλυση του ηθικού και του φρονήματος σε κάθε κοινωνική ομάδα. Ιστορικά, η πολιτική πυγμής δεν μπορεί να συνεχίζεται επί μακρόν· η αυστηρή τιμωρία των απειθών χωρίς παράλληλη επιβράβευση των ευπειθών κινδυνεύει να φτάσει στο αντίθετο αποτέλεσμα: να απευθύνεται σε μια κοινωνία ανθεκτική στην τιμωρία, αναίσθητη στον φόβο, επιρρεπή στη βαναυσότητα και την ακραία αντίδραση. Αυτό μας δείχνει η αυξανόμενη επιρροή της ακραίας Χρυσής Αυγής: το απολεσθέν νόημα αναζητείται στη βαναυσότητα και στην ένστολη αγέλη. Αυτό δείχνει η απόδραση μέρους της νεολαίας προς τον μηδενισμό και τη βία: δεν βρίσκουν νόημα και αξιακό πλαίσιο, αλλά ούτε και δουλειά. Για την ανάσχεση της ροπής προς βαναυσοποίηση και μηδενισμό, αυτού του άλογου κύματος, οι λύσεις αναμένονται πρωτίστως από έναν ριζικά ανανεωμένο πολιτικό λόγο και πράξη, από μια νέα γενική διάνοια γαλβανισμένη μες στην οδυνηρή συγκυρία. Αυτή είναι η τεράστια πρόκληση, αμφίπλευρα, προς τους υπάρχοντες σχηματισμούς και τις ηγεσίες τους: θα απαντήσουν ή θα διαλυθούν.  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12/2/2013

In my life

                                       
                                                          The Beatles

                                              

Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις

 Τίτος Πατρίκιος

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα

Το κύμα-Χάρις Αλεξίου

                             

The Minsky Moment ("Στιγμή" Μίνσκυ)

Από καιρό, ήθελα να αφιερώσω λίγες γραμμές σε μια άγνωστη εν πολλοίς μορφή της οικονομικής σκέψης , τόσο σύγχρονη και χρήσιμη όμως σε καιρούς σαν τους τωρινούς. Τον Χάιμαν Μίνσκυ(Hyman Minsky,September 23, 1919 – October 24, 1996). 
Δυστυχώς δεν  τα κατάφερα (η γνωστή δικαιολογία του τεμπέλη...). Οι ελληνικές αναφορές στον περίεργο αυτό κύριο είναι λιγοστές και όχι ιδιαίτερα περιγραφικές.Η ανάγκη να μεταφράσω αγγλόφωνα κείμενα επίσης μπλοκάρονταν από το "δεν κατάφερα" (η ίδια γνωστή δικαιολογία)
Το καλύτερο που κατάφερα , είναι να βρω ένα σχετικό άρθρο του Ρούσου Βρανά 
που παραθέτω στη συνέχεια. Όσοι ενδιαφερθούν παραπάνω - και τους διαβεβαιώ δεν θα χάσουν- ας αναζητήσουν και άλλες πηγές.Θεωρώ ότι παράλληλα με ολίγον Κ.Μάρξ ( σημείωση ότι ο Μίνσκυ δεν ήταν Μαρξιστής), ή Στιγμή Μίνσκυ θα βοηθήσει να καταλάβουμε πολλά από τις εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών)

                                         

Οι οικονομολόγοι περνούν κι αυτοί τη δική τους κρίση. Λαμπροί επιστήμονες που είχαν διατυμπανίσει την έλευση μιας νέας εποχής σταθερότητας, προσπαθούν σήμερα να συνέλθουν από το σοκ που η παγκόσμια οικονομική κρίση επέφερε στο επάγγελμά τους. Μήπως είναι αναξιόπιστο; Και καθώς αυτομαστιγώνονται, ένα όνομα βγαίνει ολοένα και πιο συχνά από τα χείλη τους: Μίνσκι.

Ο Χάιμαν Μίνσκι...
... ήταν ένας άσημος οικονομολόγος που πέθανε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Οι περισσότεροι από τους διάσημους συναδέλφους του ούτε καν τον είχαν ακούσει. Τότε, γιατί οι σημερινοί νομπελίστες οικονομολόγοι σκύβουν ξαφνικά πάνω από τα γραπτά του; Επειδή, πριν από αρκετές δεκαετίες, ο Μίνσκι είχε προβλέψει την επερχόμενη καταστροφή. Ο μοναδικός άνθρωπος που το κατόρθωσε αυτό, πίστευε μεν στον καπιταλισμό, αλλά παράλληλα έβλεπε πως έκλεινε μέσα του τα σπέρματα της καταστροφής του. Δεν ήταν η σταθεροποιητική δύναμη που ισχυρίζονταν οι οικονομολόγοι του κατεστημένου, αλλά ένα σύστημα που δημιουργούσε την αυταπάτη της σταθερότητας, ενώ γεννούσε τις συνθήκες για την αναπόφευκτη και δραματική κατάρρευσή του. Έγραφε ο Μίνσκι: «Η αστάθεια είναι το εγγενές και αναπόδραστο ψεγάδι του καπιταλισμού». Με ντοκτορά από το Χάρβαρντ, ο Μίνσκι θα μπορούσε να είχε γίνει κι αυτός διάσημος όπως τόσοι και τόσοι συνάδελφοί του. Όμως ήταν κομμένος από άλλο μέταλλο. Όταν οι περισσότεροι οικονομολόγοι έπαιζαν με μαθηματικά μοντέλα, εκείνος έσκυβε πάνω από τα στοιχεία για τη φτώχεια. Μακρυμάλλης και πάντα αχτένιστος, δεν ανήκε στο κατεστημένο αλλά στο περιθώριο. Κι έθετε πάντα ένα απλό, αλλά ενοχλητικό και απαγορευμένο ερώτημα: «Θα μπορούσε αυτό να ξανασυμβεί;». Το «αυτό», όπως γράφει στην εφημερίδα «Μπόστον Γκλόουμπ» ο ιστορικός Στίβεν Μιμ, ήταν κάτι σαν τη νέμεση του Χάρι Πότερ, το Βόλντεμορτ, το ακατονόμαστο: η Μεγάλη Κρίση. Και πάνω σε αυτό θεμελίωσε τη θεωρία του: ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς επιρρεπής στην καταστροφή, αλλά ακριβώς στις περιόδους της οικονομικής σταθερότητάς του στήνει το σκηνικό για την καταστροφή του. Ύστερα από μια ύφεση, έγραφε ο Μίνσκι, οι τράπεζες γίνονται συντηρητικές και αποφεύγουν το ρίσκο. Όλα σχεδόν τα δάνεια πληρώνονται στην ώρα τους. Όταν όμως η κατάσταση σταθεροποιηθεί, αναπόφευκτα οι δανειστές παίρνουν μεγαλύτερο ρίσκο, προσδοκώντας μεγαλύτερα κέρδη.

Σε τι χρησιμεύει...
... λοιπόν το έργο του Μίνσκι, αν ο καπιταλισμός είναι εγγενώς αυτοκαταστροφικός και ασταθής; Αντίθετα με όσα κάνουν σήμερα οι κυβερνήσεις, που φορτώνουν τους τραπεζίτες με χρήμα, ο Μίνσκι συνιστούσε πρώτα την ενίσχυση των φτωχών με δουλειές για όλους και με ένα ελάχιστο εγγυημένο μισθό. «Ένα τέτοιο πρόγραμμα που μυρίζει σοσιαλισμό», σχολιάζει ο Στίβεν Μιμ, «δεν έχει πολλές ελπίδες να υιοθετηθεί από τους σημερινούς πολιτικούς».

 Ο εμπνευστής...
... του προγράμματος πίστευε πως αυτό θα βελτίωνε τον καπιταλισμό. Χωρίς να τον κάνει τέλειο. «Γιατί η τελειότητα», έγραφε ο Μίνσκι, «όπως η σταθερότητα και η ισορροπία, δεν είναι παρά οι αυταπάτες ενός συστήματος τραγικού, που δεν έχει εύκολη λύση στα προβλήματά του».

Ρούσος Βρανάς ( ΝΕΑ 14/9/2009)

Μάρκος Βαμβακάρης

               Σαν σήμερα , στις 8 Φεβρουαρίου 1972 πέθανε ο Μάρκος

                                   

ΔΕΗ: Η φαραωνική επένδυση και τα "σπασμένα"

«Παθών» επιχειρηματίας από το τιμολογιακό τσουνάμι της ΔΕΗ, που απειλεί ευθέως εκατοντάδες επιχειρήσεις με πολλές χιλιάδες εργαζόμενους, μόλις διάβασε την είδηση για το νέο φωτοβολταϊκό της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη κάθισε και υπολόγισε τι σημαίνει η «επένδυση» αυτή για τον καταναλωτή.

Παραθέτουμε την επιστολή του:

«Διαβάσαμε πρόσφατα εμβρόντητοι την ανακοίνωση της ΔΕΗ για επαναπροκήρυξη του φαραωνικών διαστάσεων φωτοβολταϊκού πάρκου ισχύος 50 MW στη Μεγαλόπολη.

Επιδίδεται δε σε αγώνα ταχύτητος για την ολοκλήρωση του έργου προκειμένου το έργο να κλειδώσει την υψηλή εγγυημένη τιμή που εξασφαλίζει ο νόμος, παρά τη δραματική πτώση του κόστους επένδυσης τα τελευταία χρόνια σε ποσοστό άνω του 75%.

Σημειώνεται πως με λιγότερο από 6 εκατ. ευρώ σήμερα η ΔΕΗ μπορεί να αγοράσει αυτούς τους 70.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα για τα επόμενα 20 χρόνια, χωρίς να χρειάζεται επένδυση δεκάδων εκατ. ευρώ. Αντίθετα, προτιμά να χρεώνει τον Έλληνα καταναλωτή με περισσότερα από 20 εκατ. ευρώ τον χρόνο (περισσότερα από 400 εκατ. ευρώ στα 20 χρόνια) για ενέργεια που μπορεί να παραχθεί με κλάσμα αυτού του ποσού!
Για να είμαστε σαφείς: η ανακοίνωση 'διαφημίζει' ενέργεια που θα πληρώνουμε (εμείς, οι καταναλωτές) 390 ευρώ τη μεγαβατώρα (1.000 κιλοβατώρες), ενώ την ίδια ενέργεια η ΔΕΗ μπορεί να την παράγει με λιγότερα από 60!

Πόσο κοινωνικά ευαίσθητη είναι μια εταιρεία κοινής ωφέλειας που δήθεν κόπτεται για το περιβάλλον, αλλά αδιαφορεί για μια τακτική που κλείνει επιχειρήσεις, παράγει ανέργους και δε δημιουργεί καμία προστιθέμενη αξία στην οικονομία;

Το κακό είναι διπλό:

· Πρώτον, σε ό,τι αφορά την ίδια την επιχείρηση, αποτελεί απόδειξη εμμονής σε λογικές 'εγγυημένου εσόδου', αποξένωσης από την οικονομική πραγματικότητα και δογματικής προσήλωσης σε ένα μοντέλο που υπό τις σημερινές συνθήκες προϋποθέτει την εξαθλίωση ή και εξόντωση του καταναλωτή.

· Δεύτερον, η ΔΕΗ εξ ορισμού, ως δεσπόζων παίκτης της εγχώριας αγοράς ενέργειας και με βασικό μέτοχο το Δημόσιο, επηρεάζει ολόκληρη την αγορά ενέργειας. Οι επιλογές της στέλνουν σήματα σε όλους τους μικρούς και μεγάλους παίκτες ή υποψήφιους επενδυτές όχι μόνο για τα επιχειρηματικά σχέδια της εταιρείας, αλλά και για τις προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας πίσω από τις επιλογές αυτές. Το αν αυτό αληθεύει ή όχι είναι άνευ σημασίας. Αυτό που μετρά είναι το κλίμα που διαμορφώνεται.

Κοινώς, όταν η ΔΕΗ ανακοινώνει επένδυση τέτοιου μεγέθους σε φωτοβολταϊκά, στέλνει έμμεσα μήνυμα σε κάθε υποψήφιο μικρό ή μεγάλο επενδυτή ότι μέσω της ΔΕΗ η Πολιτεία στηρίζει τέτοιες επενδύσεις. Το μίγμα γίνεται πειστικό για τους περισσότερους: 'δεν μπορεί, για να το κάνει η ΔΕΗ σημαίνει πως το υπουργείο το στηρίζει, άρα είναι καλή επένδυση και με τις ευλογίες του κράτους».

Ξεχνάμε βέβαια το αβυσσαλέο κόστος των επιδοτήσεων για τις ΑΠΕ, που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο (παρά τα πρόσφατα μέτρα), τα σήματα από όλο τον κόσμο για τον εξορθολογισμό της ανάπτυξης των ΑΠΕ, την οικονομία που ασφυκτιά.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ευδοκιμούν τελευταία και διάφορα σκιώδη σχήματα που διαφημίζουν ανοιχτά πλέον πυραμιδικά σχέδια για επενδύσεις «εγγυημένης, υψηλής απόδοσης σε βάθος 20ετίας με μηδενικό ρίσκο»!

Ας μην αμφιβάλλει κανείς πως αυτή η ανακοίνωση της ΔΕΗ θα μπει στην πρώτη σελίδα του διαφημιστικού φυλλαδίου τους. Πόσα καμπανάκια χρειάζονται ακόμα; Αν ο Madoff και το χρηματιστήριο δε μας δίδαξαν τίποτα, τότε μάλλον ετοιμαζόμαστε να τα ξαναζήσουμε…

Προτείνεται λοιπόν στην (καλώς ή κακώς) Δημόσια Επιχείρηση, αντί να προβάλλει ως λύση για τη μείωση του κόστους της «τη διακοπή λειτουργίας μέρους ή όλων των [βιομηχανικών] πελατών» (sic) να εγκαταλείψει έστω και τώρα τις αδιέξοδες επιλογές και να ασχοληθεί ενεργά με την άμεση μείωση του κόστους του πολύτιμου αγαθού που μονοπωλιακά παρέχει στην ελληνική κοινωνία.


Από την στήλη "Χαμαιλέων" του www.euro2day.gr  (8/2/2013)

Χειμωνανθός

                                         

Παγίδα: Η Κβαντομηχανική το Νου

                          You can check-out any time you like,
                       but you can never leave

                                 

Προς την κοινωνία του μίσους

Στην αρχή αυτής της τραγωδίας έγραφα για τον πόλεμο "όλων εναντίον όλων".

Σήμερα και μετά από μια σειρά εξελίξεων και κοινωνικών διεργασιών που συνεχίζουν να είναι υπό διαρκή διαμόρφωση, προκύπτει με διάφορα χαρακτηριστικά μια πορεία προς μια κοινωνία όπου το μίσος διαμορφώνει εν πολλοίς τις εξελίξεις.Και όχι μόνο με τις χαρακτηρισμένες Χρυσαυγήτικες λογικές και πρακτικές ή τις άλλες των μπαχαλάκηδων, αλλά σε ευρύ κοινωνικό καθημερινό πλαίσιο ,όπου ο καθένας τείνει να εξελιχθεί σε ένα τύπο "με το ζωνάρι λυμένο για καυγά".
Μεγάλο θέμα που δεν μπορώ να αναλύσω αρκετά σήμερα, αλλά να δώσω μερικές όψεις του απλά αξιοποιώντας τις αντιδράσεις που έπιασε το αυτί μου σήμερα μετά την σύλληψη και κακοποίηση των τεσσάρων στο Βελβεντό.

Σύντομα να υπογραμμίσω ότι για καθένα "καλά τους κάνανε" που άκουγα , εγώ σκεφτόμουνα ότι άλλο ένα "καλά κάνανε που πήραν τα Καλάσνικοφ" ακούγονταν κάπου εκείνη τη στιγμή. Και ανάμεσα σε αυτά τα "καλά κάνανε" και των δυο πλευρών, κάποιοι διπλανοί μας αύριο θα είναι όντως με τα Καλάσνικοφ ή τα ματσούκια στα χέρια.
Δυστυχώς η υποχώρηση της πολιτικής , δηλαδή της Δημοκρατίας  που εξασφαλίζει συνύπαρξη, και αφήνει την βία σε όλως εξαιρετικές περιπτώσεις να παίζει το ρόλο της "μαμής της Ιστορίας" (και υπό τη διαρκή αξιολόγηση της χρήσης της), οδηγεί στην βία σαν παραγωγό και γεννήτορα της Ιστορίας ασύδοτη , τραγικό υποκατάστατο του δημόσιου λόγου,σαν υλικό περιεχόμενο του μίσους που γεννάνε τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου και που αιώνες "πολιτισμού " δεν κατάφεραν να εξαλείψουν .
Το λεπτό κέλυφος του "πολιτισμού" (λέξης με κοινή ρίζα με την Πόλη και την Πολιτική) σπάει τελικά πολύ εύκολα σε δύσκολες ώρες και μετατρέπει  την αντιπαράθεση και την πάλη των απόψεων , συμφερόντων και ιδεών σε μισαλλοδοξία .Όταν δε συναντάται με την" ιδεολογία" (δηλ την ψευδή συνείδηση των πραγμάτων) το κτήνος αποκτά πολύ καθημερινό πρόσωπο.Τόσο καθημερινό και διπλανό μας που δεν δικαιούμαστε να "πέφτουμε από τα σύννεφα".
Ο δρόμος έχει ανοίξει (αρχικά με φαινομενικά ασήμαντες συμπεριφορές) και τώρα έχει επεκταθεί από την Βουλή και τα τηλεοπτικά παράθυρα, ως την καθημερινή οργίλη συμπεριφορά στο δρόμο "δι΄ασήμαντον αφορμή" , και από τα σχολεία ως τις συμμορίες της γειτονιάς.

Ουδείς αθώος....

Το καράβι

                          

                               

Sergei Rachmaninoff plays his Piano Concerto No. 2 .

                                 

Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης

Ανάπαυση δεν είναι η σιωπή, θρασύτητα δεν είναι.
Η σκέψη όμως η πολλή μου τρώει τα σωθικά μου,
κοιτάζοντας πως κατάντησα και πως περιφρονιέμαι.
Τον πλούτο που κατέχουνε οι Κύριοι οι νέοι
εγώ τον έδωσα και όχι κάποιος άλλος                            
το ξέρετε καλά αυτό, τι άλλο να σας πω;
Των ανθρώπων  όμως τα βάσανα με προσοχή ακούστε:
Την ομιλία εγώ την έδωσα, τη γνώση πάλι εγώ,
Κι εγώ βέβαια τους έμαθα τη σκέψη να ελέγχουν.
Και δεν τα λέω αυτά για να τους κατηγορήσω                      
Μα για να μάθουνε  καλά σε ποιον οφείλουνε
Αυτό που είναι τώρα.Κοίταζαν μα τίποτα δεν έβλεπαν,
Θόρυβοι ήτανε ο,τι κι αν ακούγαν
Μα σαν μορφές σε όνειρο περνούσαν τη ζωή τους
Αδυνατώντας να διακρίνουνε τα πράγματα μεταξύ τους               
Και ούτε με τούβλα έχτιζαν σπίτια φωτεινά
Μα ούτε και με ξύλα  τρύπες άνοιγαν στη γη
Και ζούσανε εκεί, μακρυά απ’ το φως του ήλιου.
Δεν καταλαβαίνανε χειμώνας εάν ήτανε,
λουλουδιασμένη άνοιξη,ή πλούσιο καλοκαίρι                      
τίποτα δεν διέκριναν, αυτή ήταν η ζωή τους,
μέχρι που εγώ τους έμαθα
πότε τα άστρα δύουν και πότε ανατέλλουν.
Και τους αριθμούς τους δίδαξα, πολύ σπουδαία γνώση,
Αλλά και τα γράμματα, μα πιο πολύ τη μνήμη                         
Που είναι μητέρα των τεχνών, πολύ εργατική.
Και πρώτος εγώ τα έβαλα τα ζώα στο ζυγό
Σαν δούλοι να δουλεύουνε με το κεφάλι κάτω
Τους ανθρώπους να απαλλάξουν απ τον πολύ το μόχθο
Και άλογα υπάκουα στο άρμα έζεψα εγώ,                           
Σύμβολο και στόλισμα της άπληστης αρπαγής.
Εγώ μονάχα έφτιαξα καράβια φτερωτά,
Γρήγορα οχήματα τον πόντο ν’ αλωνίζουν.
Κι αν επινόησα πολλά για χάρη των ανθρώπων
Τίποτα δεν μπόρεσα για μένα να σκεφτώ,                       
πως απ’ αυτά τα βάσανα μια μέρα θα ξεφύγω

Αγγελοκρουσίες

του Γιώργου Μαλούχου

Η απελπισία γεννά παραισθήσεις. Ετσι, σύμφωνα με έναν νεόκοπο μύθο που κυριαρχεί εσχάτως στη σκέψη πολλών στην Αθήνα, μετά τις γερμανικές εκλογές το Βερολίνο θα επιτρέψει να κοπεί νόμισμα.
Το «σενάριο» είναι ότι η καγκελάριος Μέρκελ θα πάει έτσι μέχρι τις γερμανικές εκλογές, θα τις κερδίσει με τη στάση που έχει στην ευρωπαική κρίση και η οποία σαφώς και συνεχώς επιδοκιμάζεται από τους Γερμανούς πολίτες στις δημοσκοπήσεις (μην μπερδεύουμε τις τοπικές εκλογές με αυτή τη στάση για την Ευρώπη, είναι εντελώς άλλη υπόθεση) και, στη συνέχεια, θα χαλαρώσει τους όρους. Αρα, ας τα βγάλουμε πέρα ως τότε και από τον Οκτώβριο θα έρθει η «μεγάλη ανατροπή».
Ελπίζει κανείς ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση δεν πέφτει στον πειρασμό να τρέφει τέτοιες αυταπάτες και να τρέφεται από αυτές.
Πρώτον, η άποψη ότι η Γερμανίδα καγκελάριος πρόκειται να κατέβει στο λαό της με ένα πρόγραμμα που θα έρθει η ίδια αμέσως μετά να το ανατρέψει αν νικήσει με αυτό, το μόνο που δείχνει, είναι ότι όσοι σκέπτονται ένα τέτοιο σενάριο, απλώς δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Το να προβάλει κανείς τις χείριστες ελληνικές πολιτικές συνήθειες στη γερμανική πολιτική απλώς υπογραμμίζει το συνολικό κενό κατανόησης, αν και το κάνει με τρόπο εκκωφαντικό…
Δεύτερον, στη Γερμανία, η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει άπειρες φορές και σε όλους τους τόνους και τους χρόνους ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κι όμως, εδώ, κάποιοι αρνούνται να πάρουν το Βερολίνο στα σοβαρά: είναι μεγάλο λάθος τους.
Η Γερμανία δεν πρόκειται να μετακινηθεί ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως, η νέα κυβέρνηση Μέρκελ, αν, όπως όλα δείχνουν, η καγκελάριος επανεκλεγεί, θα έχει πια κάθε λόγο να φτάσει αυτή την πολιτική μέχρι το τέλος. Αλλωστε, η πολιτική αυτή δεν καθορίζεται πια μόνον από το Βερολίνο: η Γερμανία έχει φροντίσει πλήρως τη θεσμική ευρωπαική θωράκισή της με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
Ετσι, όχι χρήμα δεν πρόκειται να τυπωθεί, αλλά ούτε καν το πάλαι ποτέ «ευρωομόλογο» δεν μπορεί να συζητηθεί ξανά: ποιος δεν θυμάται τον Μπαρόζο ή τον Βαν Ρομπάι που τα ζητούσαν; Τους έχει ακούσει κανείς να μιλάνε γι αυτό εδώ και πολύ καιρό; Όχι…
Ψευδαισθήσεις μπορεί να τρέφει ο καθένας. Όμως η πολιτική είναι αυτή και δεν αλλάζει. Και αν η Ελλάδα δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτή τη θεμελιώδη πια πραγματικότητα, απλώς κοροιδεύει και πάλι τον εαυτό της. Όμως, δεν έχει πια κανένα τέτοιο περιθώριο. Εκτός πια κι αν κατέβηκαν οι άγγελοι εξ ουρανού και κάτι μας είπαν…

ΒΗΜΑ 1/2/2013