Η Ανάγκη

Δύσκολες ώρες για την Κύπρο, δύσκολες ώρες για την Ευρώπη (ή ότι απέμεινε ακόμα από αυτό που γνωρίζαμε ως Ευρώπη). Η τραγωδία καιροφυλακτεί στη γωνία, και χαμογελάει καθώς παρακολουθεί ανθρώπους, '"επαΐοντες" και μη, να σχολιάζουν, να συμβουλεύουν , να επιχαίρουν και να αποδοκιμάζουν. Συχνότατα χωρίς κατανόηση της μεγάλης εικόνας, χωρίς πραγματική σχέση με τους πρωταγωνιστές φανερούς και κρυφούς.
Ακόμα πιο συχνά με λογική φιλάθλου-οπαδού στο γήπεδο, που έχει ταυτιστεί με τους καλούς ήρωες απέναντι στους κακούς αντιπάλους, σαν υποκατάστατο της δικής του μίζερης καθημερινότητας. Που αναζητά στην επιτυχία του "δικού"του και στην κακοτοπιά του "αντιπάλου ", αυτό που ο ίδιος δεν μπορεί να πετύχει γιατί δεν παίζει , απλά παρακολουθεί. Που στο τέλος θα πανηγυρίσει για λίγο την πρόσκαιρη νίκη ή θα σκάσει για την επίσης πρόσκαιρη ήττα, αλλά η πικρή γεύση στο τέλος θα είναι σχεδόν η ίδια. Και που αν το αίμα βράζει και λίγο, θα τα σπάσει όλα είτε κερδίσει είτε χάσει.Και μετά θα γυρίσει πίσω στην μικροκαθημερινότητά του.Εκεί όπου οι ταυτίσεις στο φαντασιακό του δεν παίζουν και πολύ ρόλο , αλλά η μεγάλη Θεά, η κινητήρια δύναμη των πάντων.Η Ανάγκη.
 
Δεν πρόκειται , ούτε να πανηγυρίσω, ούτε να συμβουλέψω , ούτε να προβλέψω. Περισυλλογή χρειάζεται μόνο.Και προσπάθεια να καταλάβουμε τι γίνεται, όσο μπορεί ο καθείς με τα όπλα του.
Και να θυμόμαστε πάντα τους στίχους, για τη μοίρα του καθενός όταν βρεθεί στην ανάγκη

                     
Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου,
σύρε», έλεγαν οι σκληροί.

Διονύσιος Σολωμός -"Ύμνος εις την Ελευθερία"