Ενικός και πληθυντικός

                                         

       
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
    

Πληθυντικός αριθμός (Κική Δημουλά)

          

                                     

Σίσυφος

"Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Η μοίρα του του ανήκει. Ο βράχος του είναι δικός του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον παράλογο άνθρωπο : όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ’ αυτό το σύμπαν , παραδομένο αίφνης στη σιωπή, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητα και μυστικά καλέσματα, προσκλήσεις όλων των προσώπων, αποτελούν την απαραίτητη ανάποδη όψη του νομίσματος και το της νίκης.
Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα.
Ο παράλογος άνθρωπος λέει “ναι” και ο αγώνας του δεν θα ‘χει τελειωμό. Αν υπάρχει μια προσωπική μοίρα, δεν υπάρχει κανένα ανώτερο πεπρωμένο, ή τουλάχιστον υπάρχει εκείνο μόνο που ο άνθρωπος κρίνει μοιραίο και αξιοκαταφρόνητο. Για όλα τ’ άλλα, ξέρει ότι είναι ο κύριος των ημερών του. Τούτη τη κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τον απολογισμό της ζωής του, ο Σίσυφος, επιστρέφοντας προς το βράχο του, παρατηρεί αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που φτιάχνει το πεπρωμένο του, δημιουργημένο από τον ίδιο, συσπειρωμένο κάτω από το βλέμμα της μνήμης του και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του
Έτσι, πεπεισμένος για την απόλυτα ανθρώπινη έλευση κάθε ανθρώπινου πράγματος, σαν τυφλός που λαχταρά το φως του και που γνωρίζει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, πορεύεται συνέχεια.
Ο βράχος κυλάει πάντα.
Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού!
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του.
Αλλά ο Σίσυφος διδάσκει την ύψιστη πίστη που αρνείται τους θεούς και σηκώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Τούτο το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άγονο ούτε ασήμαντο. Κάθε κόκκος αυτής της πέτρας, κάθε ορυκτό θραύσμα αυτού του πλημμυρισμένου από νύχτα βουνού ,σχηματίζει από μόνο του ένα κόσμο.
Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή
αρκεί για να γεμίσει μιαν ανθρώπινη καρδιά.
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο."

Απόσπασμα από τον "Μύθο του Σίσυφου", του Αλμπέρ Καμύ

The Quest

           

                        

Το καινούργιο, ο φόβος , η ασφάλεια

 Αποσπάσματα από τα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή" του Ρίλκε (μετάφραση Μάριου Πλωρίτη-εκδόσεις Ικαρος)

[...] Δε φταίει μονάχα η τεμπελιά, που οι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με τόση ανείπωτη μονοτονία, χωρίς ν’ ανανεώνονται κάθε φορά: φταίει κι ο φόβος, ο φόβος μας μπροστά σε κάτι καινούριο, που δε μπορούμε να προμαντέψουμε ποιο θα ’ναι το τέλος του και που δεν έχουμε το κουράγιο ν’ αντιμετρηθούμε μαζί του. Όμως, μονάχα εκείνος που είναι προετοιμασμένος για όλα, που δεν αρνιέται τίποτα, ούτε και το αίνιγμα – μονάχα αυτός θα ζήσει τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο σ’ όλη τους τη ζωντάνια, και, σύγκαιρα, θα φτάσει ως το βάθος της δικιάς τους της υπάρξης. Γιατί, αν στοχαστούμε την ύπαρξη του ατόμου σαν ένα μεγάλο ή μικρό δωμάτιο, είναι ολοφάνερο πως οι περισσότεροι δεν έμαθαν να γνωρίζουν παρά μια μονάχα γωνιά του δωματίου τους, μια θέση κοντά στο παράθυρο, μια λουρίδα όπου πηγαινοέρχονται. Έτσι, βρίσκονται σε μια κάποια ασφάλεια. Κι ωστόσο, πόσο πιο ανθρώπινη είναι κείνη η γεμάτη κινδύνους «έλλειψη – ασφάλειας», που σπρώχνει τους φυλακισμένους, στις ιστορίες του Poe, να «εξερευνούν» με τα δάχτυλά τους τα τρομαχτικά μπουντρούμια τους, και να νιώθουν πέρα ως πέρα όλους τους ανείπωτους τρόμους της φυλάκισής τους εκεί μέσα. Εμείς όμως δεν είμαστε φυλακισμένοι. Καμιά παγίδα, κανένα δόκανο, δεν είναι στημένα γύρω μας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, για τίποτα να ταραχτούμε. Έχουμε τοποθετηθεί μέσα στη ζωή – στο στοιχείο που μας ταιριάζει καλύτερα απ’ όλα.

[...] Δεν έχουμε κανένα λόγο να’μαστε δύσπιστοι απέναντι στον Κόσμο μας, μια και δε μας είναι εχθρικός κι ενάντιος. Αν υπάρχουν τρόμοι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι τρόμοι δικοί μας. Αν υπάρχουν γκρεμνοί, δικοί μας γκρεμνοί είναι. Αν υπάρχουν κίνδυνοι, πρέπει να προσπαθήσουμε να τους αγαπήσουμε. Κι αν πλάσουμε τη ζωή μας σύμφωνα με την αρχή πως πρέπει πάντα ν’ αποζητάμε το δύσκολο – τότε όλα κείνα, που σήμερα ακόμα μας φαίνονται τόσο ξένα, θα πλημμυρίσουν εμπιστοσύνη και πίστη. Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους αρχαίους εκείνους μύθους, που ανταμώνουμε στα πρώτα βήματα όλων των λαών, τους μύθους των δράκων που, την κρίσιμη στιγμή, μεταμορφώνονται σε πριγκιπέσες; Ίσως όλοι οι δράκοι της ζωής μας να ’ναι πριγκιπέσες, που δεν προσμένουν παρά την ώρα που θα μας δουν όμορφους και τολμηρούς. Ίσως καθετί τρομαχτικό να ’ναι, στο απώτατο βάθος του, έρημο κι αβοήθητο και να προσμένει από μας βοήθεια. [...]

Πρόσεχε τι δηλώνεις και εύχεσαι γιατί μπορεί να κληθείς να το...υλοποιήσεις !

Με την ανάληψη του αντίστοιχου υπουργείου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις από παλαιότερα επίμονες απόψεις του για μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, θυμήθηκα την γνωστή φράση «Μην υποβάλετε εύκολα παραιτήσεις , ενίοτε γίνονται αποδεκτές».

Έτσι τώρα ο  Κ.Μ. θα κληθεί να υλοποιήσει αυτό που δήλωνε προς άλλους ότι είναι απόλυτη ανάγκη να γίνει.Δεν είχε πεποίθηση ότι θα χρειαστεί να γίνει κάποια ημέρα αυτό; Ήταν στο πλαίσιο μιας ιδεοληψίας ; Δεν είχε σκεφθεί τις προϋποθέσεις και τις συνέπειες; Ας μην κάνουμε   δίκη προθέσεων για τον άνθρωπο.Η ουσία είναι η ίδια από την στιγμή που  τα όσα έλεγε έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα.Και τι επαφή! Τρίτου τύπου.Εκτός αν την λουφάρει με τίποτε «επίορκους» και δεν ξέρω τι άλλα επικοινωνιακά τερτίπια.

Δεν αποσκοπώ εδώ να αναπτύξω το θέμα της αναγκαίας αναδιάρθρωσης του Δημόσιου τομέα και πως αυτό μπορεί να γίνει.Αναφέρομαι στην πρόθεση που εκφράζει κανείς  και πως αυτή μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, δηλαδή η εφαρμογή σε πραγματικές συνθήκες.

Ολοφάνερα, μια τέτοια απόπειρα από τον Κ.Μ (ή οποιονδήποτε άλλο ) θα τον λιώσει. Όχι γιατί θα συναντήσει αντιδράσεις από συνδικαλιστές και άλλους , όπως συχνά αναφέρεται.Αυτό στις σημερινές συνθήκες ίσως δεν είναι αξεπέραστο, ίσως είναι και σχετικά ευκολότερο από ότι φαντάζεται κανείς.Με τον πραγματικό βράχο θα τρακάρει αμέσως μετά.Όταν θα κληθεί να λειτουργήσει οργανισμούς και διοίκηση με λιγότερο κόσμο, ενώ θα είναι σαφές ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την υπάρχουσα δομή.Όταν δηλαδή καταλάβει ότι η οριζόντια μείωση , η ψήφιση ενός νόμου ή η θέσπιση μιας διοικητικής πράξης, δεν είναι το τέλος μιας πορείας, αλλά απλά η αρχή.Τότε είναι που αρχίζει η πραγματική πολιτική (ή διοίκηση).Όταν ο ήδη μισοδιαλυμένος μηχανισμός, δεν θα μπορεί να αποδώσει ένα ελάχιστο αναγκαίο έργο.Όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με μεγάλες κοινωνικές ομάδες , που θα του καταλογίζουν ότι αποτελείωσε το ήδη σαθρό οικοδόμημα.Και όταν το τσουνάμι θα φτάσει και στον ιδιωτικό τομέα που δεν θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς στοιχειώδεις κρατικές υπηρεσίες και θα φέρει νέες απολύσεις και σε αυτόν.Όταν θα έρθει δηλαδή αντιμέτωπος με την «ετερογονία σκοπών και αποτελεσμάτων».

Έτσι είναι, όταν εκφέρεις κλισεδάκια και με αυτά υποκαθιστάς πραγματικό σχέδιο, μετρήσιμους ενδιάμεσους στόχους, τροποποιήσεις της πορείας. Και μην νομίζετε ότι αυτό αφορά μόνο το συγκεκριμένο πολιτικό στέλεχος.Θυμηθείτε τον Στουρνάρα επί ΙΟΒΕ,πριν γίνει υπουργός.Με πόση ευκολία και επιστημονική «επάρκεια» έλεγε ότι η «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων θα φέρει αύξηση του ΑΕΠ κατά 15%.Αφού είναι έτσι γιατί δεν το κάνει τώρα που είναι υπουργός, να φέρει 15%  αύξηση του ΑΕΠ και να γίνει ήρωας; Έτσι ξεκίνησε και ο ΣΥΡΙΖΑ.Θα σκίσει τα μνημόνια, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος,θα ζητήσει από τους Ευρωπαίους να «κατεβάσουν τα μολύβια κάτω», θα επαναφέρει τα εισοδήματα στο 2008 κ.ο.κ. Μασάει τώρα ασάφειες και παρακαλάει να μην γίνει γρήγορα κυβέρνηση.Μην αναφερθούμε στον ΓΑΠ που θα έβγαζε μια χρεοκοπημένη χώρα από την κρίση με την πράσινη ανάπτυξη.Τα παραδείγματα αφθονούν και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει, δυστυχώς.

Και μην βιαστούμε να τα αποδώσουμε  όλα αυτά με περισσή ευκολία στο «σάπιο  πολιτικό σύστημα». Δημόσια πρόσωπα κάθε είδους εκφράζονται καθημερινά με απολυτότητα και ύφος για αναγκαίες τομές, μεταρρυθμίσεις και άλλα τινά σε τίτλους.Ανάθεμα και αν είναι  σε θέση να εκφέρουν δυο  συγκροτημένες ρεαλιστικές προτάσεις.Αλλά έχουν μάθει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και δουλειάς. Δημόσιες σχέσεις (PR επί το ελληνικότερον), μεγαλοστομίες,γενικότητες και μούρη, πολύ μούρη.Κανείς δεν βάζει χαρτάκι και μολυβάκι κάτω να σχεδιάσει, να δει παράπλευρες παρενέργειες, να έχει μια εναλλακτική λύση αν η βασική δεν του βγει. Κανείς  δεν «λερώνει τα χεράκια του».

Για τους «μεταρρυθμιστές» της πλάκας, όπου και να είναι, στην πολιτική, στο δημόσιο βίο, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, θα τα πούμε μια άλλη φορά εκτενέστερα. Προς το παρόν, πολύ επιγραμματικά  μια φράση μόνο :

Μεταρρυθμιστής δεν είναι αυτός που μιλά για αυτές και αυτοχρίζεται ως τέτοιος, αλλά αυτός που τις πραγματοποιεί και μάλιστα επιτυχημένα, δηλαδή χρίζεται ως τέτοιος εκ των υστέρων και συνήθως από τους άλλους και όχι από τον εαυτό του και τους φίλους του.

In Memoriam

Μανώλης Αναγνωστάκης- απών από 23-6-2005

                      

             Ποιητική

             -Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
              Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
              Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
              Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
              Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
               Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
              -Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
                Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
               Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
               Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
               Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
               Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
               Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
               Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
               Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
               Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
               Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Αφιερωμένο στη μνήμη του.Για να θυμίζει εποχές που κάποιοι άνθρωποι μιλούσαν με "λέξεις σαν πρόκες", ενώ  πλείστοι όσοι  λούφαζαν .Ακριβώς όπως και σήμερα .Λουφαδόροι στην πραγματική ζωή, στην δική τους ζωή.Άκοπα,άσκοπα και ανέξοδα.
Τότε υμνούσαν τον ποιητή και την ποίηση και ταυτόχρονα απαξίωναν την ίδια τη ζωή.
Σήμερα "συγκινούνται"με  την ποίηση και το διατρανώνουν με μπόλικα Likes, αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Για το θεαθήναι, για το profil  τους, για μια μούρη .

Προδίδουν τον Λόγο, την Ποίηση, "χρησιμοποιώντας την σαν μέσο , σαν υποζύγιο" .Γιατί για να νιώσει κανείς την "ιερότερη εκδήλωση του ανθρώπου" πρέπει να νιώθει άνθρωπος, σε όλη την έκταση της ανθρώπινης υπόστασης.Ούτε η  ακαδημαϊκή μόρφωση αρκεί, ούτε η ευφυΐα.Την ποίηση την νιώθουν όλοι όσοι ζουν, πονάνε, αγαπούν, απογοητεύονται,ονειρεύονται, μάχονται, χάνουν ή κερδίζουν.

Ποιός τους λέει όμως ότι θα σταματήσει να γράφεται ποίηση και λόγος, ζωντανός και όχι βουτηγμένος στη γυάλα με τη φορμόλη; Αυτός είναι ο εφιάλτης τους , για αυτό και κατά βάθος τη μισούν, ειδικά όταν δείχνουν να την "θαυμάζουν"

Πρόχειρες σημειώσεις μιας τεμπέλικης βραδιάς

Βαριέμαι να γράψω  απόψε. Πάντως έχω παρατηρήσει ότι όταν βαριέμαι να γράψω , συνήθως σκέφτομαι με πολύ ένταση.Μάλλον συμπληρωματικά λειτουργούν αυτά τα δύο. Αν δεν καταφέρω να τα συνδυάσω, μάλλον δεν θα γίνω ποτέ καλός γραφιάς.Και τι σε νοιάζει εσένα που τώρα ίσως διαβάζεις αυτές τις γραμμές; Τίποτε, βρε αδελφέ, απλά δεν έβρισκα πως να ξεκινήσω και είπα να κάνω μια δημόσια εξομολόγηση.Ξέρεις τώρα, ψευτοσυγγραφικές εξομολογήσεις και άλλες παπαριές.

Επειδή λοιπόν βαριέμαι να γράψω , απλά καταθέτω σκόρπιες σύντομες σκέψεις (άλλη εξομολόγηση:βασικά η σύνταξη(λέμε τώρα...) αυτού του  σημειώματος είναι ο τρόπος που βρήκα για να κλείσω την τηλεόραση , αφού για κανένα μισάωρο έπηξα σε συνταγματολογικές και ΕΡΤολογικές αναλύσεις.’Αντε πάλι εξομολόγηση, σε καλό να μου βγει...)

-       *     Από την αρχή κάθε μείζονος κρίσης , το καίριο ερώτημα είναι: Ποιος θα είναι πιο επιτυχής στο έργο του; Ο πυροσβέστης ή η φωτιά , που αφού κάψει ότι είναι να κάψει, σβήνει μόνη της;Προς το παρόν κερδίζει η φωτιά, αν και οι πυροσβέστες είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι από την προηγούμενη φορά.

-        *    Αρκετά χαρήκαμε, όσοι χάρηκαν δηλαδή, ότι τα δύσκολα είναι πίσω και τώρα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Έσκασε και αυτή η μικρή φούσκα.Απαριθμώ στα γρήγορα:

      ·         Αποκρατικοποιήσεις και επενδύσεις πάπαλα (τα είπαμε σε προηγούμενο, λιγότερο τεμπέλικο κείμενο, δες εδώ) 
     ·         Το ασφαλιστικό -που όλοι όσοι παρακολουθούν τα νούμερα ξέρουν ότι σκάει όπου να είναι- το ανακάλυψε και η τρόικα ότι σώνεται (3 χρονάκια  πήρε, τι να κάνουμε, το καλό πράγμα αργεί να γίνει) 
     ·         Η ύφεση συνεχίζεται και τσακίζει κόκαλα (έπεσε λένε οι ‘αισόδοξοι’ ο ρυθμός της.Καλά και στον ετοιμοθάνατο, στο τελικό στάδιο, η χειροτέρευση μειώνει το ρυθμό της, το απευκταίο όμως δεν το αποφεύγεις, αντίθετα έρχεται πιο κοντά)

-        *   Αν δεν πέφτουν έτσι οι κυβερνήσεις από τι πέφτουν; Από την ΕΡΤ; Η ένταση της κοινωνικής και οικονομικής πίεσης τις ρίχνει. Σήμερα, αύριο... ποιος ξέρει, υπάρχει και το τυχαίο συμβάν.(Για όποιον ενδιαφέρεται ουσιαστικά ,δύο ενδεικτικά παραδείγματα: Πως έπεσε η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης , και πως έπεφταν οι κυβερνήσεις της χρεοκοπημένης Ελλάδας την δεκαετία του ’30.Θα τα αναπτύξουμε κάποια στιγμή, είπαμε τώρα βαριέμαι.)

-       *       Πολιτικά κόλπα, τάχα μου «φυγή προς τα εμπρός», τύπου ΕΡΤ σήμερα, ποιος ξέρει τι άλλο αύριο, κρατάνε κανένα τριήμερο (σαν όλα τα θαύματα).Μετά σκάνε  αποκαλύπτοντας την κενότητα τους , αν δεν σε ρίξουν κιόλας  με μοιραίο τρόπο στη μαύρη τρύπα που ανοίγει με το σκάσιμο τους.

-          Δηλαδή ρε φίλε κλάψτα; Ποιος ξέρει,εγώ πάντως όχι.Όποιος θέλει να πάρει απάντηση 30 δευτερολέπτων και σίγουρη μάλιστα, να ανοίξει στο δελτίο των οκτώ, αυτοί τα λύνουν όλα και ας σταματήσει να διαβάζει το ιστολόγιο αυτό.

-         Ε και τι ξέρεις δηλαδή;

Τίποτε πολύ αδελφέ μου.Δυο –τρία πραγματάκια όμως θα σου πω, έτσι για να μην με καταγγείλεις σαν «απαισιόδοξο» και για να δικαιολογήσω το αποψινό σημείωμα.

* Οι άνθρωποι φτιάχνουν την ζωή τους με βάση τις ελεύθερες επιλογές τους, αλλά...αλλά στο πλαίσιο των κοινωνικών , οικονομικών και πολιτισμικών συνθηκών που ζούνε( έτσι για να κοπεί και λίγο ο βολονταρισμός)

*  Η ηγεσία αυτές τις δύσκολες ώρες κρίνει πολλά (ολόκληρο κείμενο θα μπορούσα να γράψω για αυτό το θέμα, αλλά είπαμε βαριέμαι απόψε)

*Το κυριότερο . Υπάρχουν εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να βγουν μπροστά και να τραβήξουν δυναμικά έναν άλλο δρόμο; Ή η κοινωνική δυναμική εξαντλήθηκε μέχρι εδώ; Αυτό θα τα κρίνει όλα, σε τελευταία ανάλυση.

Καληνύχτα  φίλε μου(με ή χωρίς κυβέρνηση, ακόμα δεν ξέρω)

Πάω να κάνω κάτι δημιουργικό, μπας και ξεβαρεθώ.Και μια ευχή  και προτροπή.Δεν χρειάζονται λεφτά αδελφέ μου για να είσαι δημιουργικός.Άρα καμία κρίση να μην μας το κόψεις αυτό.

Το ύψωμα 1378 και η πολωτική φάρσα ενός Σαμαρικού “φιλοευρωπαϊκού συναγερμού”

 του Μίμη Ανδρουλάκη

Θα υπενθυμίσω μια μικρή ιστορία, συμβολικό μάθημα προς όλους τους εμπλεκόμενους στη σημερινή κρίση καθώς ο Αντώνης Σαμαράς σε οριακή κατάσταση πολιτικής διαταραχής σκηνοθετεί αιφνίδια την αποτυχία του  η οποία όμως μπορεί ν’ αποδειχθεί μοιραία για την ίδια τη χώρα. Καθώς η “φυγή” του προς τα “μπρος”, στη λάθος στιγμή με λάθος θέμα, με πρόσχημα την ΕΡΤ, είναι φως φανάρι φυγή από την πραγματικότητα. Πριν 100 χρόνια τέτοιες μέρες, Ιούνιο - Ιούλιο 1913, στο ύψωμα 1378 δόθηκε η πιο σκληρή και τελευταία μάχη του ελληνοβουλγαρικού πολέμου. Τη μια καταλάμβαναν το ύψωμα οι Έλληνες, την άλλη οι Βούλγαροι. Σώμα με σώμα. Ακόμα και με πετροπόλεμο. Το Πρώτο Ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών που έδινε τη μάχη ξεκίνησε με 1000 άνδρες και κατέληξε με 50. Είχαν εξαντληθεί και οι δύο αντίπαλοι. Μες τη νύχτα οι Βούλγαροι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν κρυφά το ύψωμα. Την ίδια σκέψη έκαναν και οι Έλληνες δίχως να γνωρίζουν την αναδίπλωση των αντιπάλων τους. Το ύψωμα έμεινε τελικά ακάλυπτο. Έχασαν και οι δύο από αμοιβαία εξάντληση.

Τί θέλει να πει η ιστορία; Ότι ο “πόλεμος”, ο πολιτικός ανταγωνισμός, το διεθνές εμπόριο, η εξωτερική πολιτική δεν είναι πάντοτε παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Ό,τι δηλαδή χάνει ο ένας δεν το κερδίζει υποχρεωτικά ο άλλος. Μπορεί να κερδίζουν και οι δύο ανταγωνιστές - συμπαίκτες είτε να χάσουν και οι δύο ακόμα και να “ενταφιαστούν υπό των κοινών ερειπίων” όπως εύστοχα προειδοποιούσε ο Μαρξ αλλά ξεχάστηκε. Εκείνοι που φαντασιώνονται την παγίδα μιας ενδεχόμενης εκλογικής πόλωσης στο όνομα μιας καρικατούρας “φιλοευρωπαϊκού συναγερμού” θα πέσουν μέσα της οι ίδιοι και χρέος μας είναι να μην τους επιτρέψουμε να πάρουν μαζί τους στην καταστροφή και τη χώρα. Έτσι και πριν 55 χρόνια επινοήθηκε από έναν εκ των ηγετών του Κέντρου σε συμπαιγνία με την ΕΡΕ του Καραμανλή και την πανταχού παρούσα  αμερικανική πρεσβεία η παγίδα ενός απόλυτα πλειοψηφικού πολωτικού εκλογικού συστήματος στο όνομα του “εθνικόφρονος συναγερμού”. Στην παγίδα έπεσαν οι εμπνευστές της. Αυτήν πάνε να στήσουν και σήμερα άμυαλοι μαυρογιαλούροι με μανδύα των μεταρρυθμιστών για κλάματα. Η αντισυσπείρωση στην περίπτωση αυτή θα είναι συντριπτική. Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός θα πέσει στο κενό.

Το ύψωμα 1378 έχει μεγαλύτερη συμβολική και γνωστική αξία σήμερα για τη διεύθυνση και τη διευθέτηση των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων στο σύγχρονο κόσμο όπου η αλληλεξάρτηση των εθνών και η πολυπλοκότητα μέσα στην πολυπλοκότητα είναι εκατό φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα μέτωπα δεν είναι το ίδιο διακριτά και διαυγή του τύπου άσπρο - μαύρο. Συχνά κυριαρχούν οι αποχρώσεις του γκρι. Την ίδια ώρα που οι Αμερικανοί είναι ανταγωνιστές με τους Κινέζους έχουν ισχυρή μερική επικάλυψη κοινών συμφερόντων. Το ίδιο ισχύει για τους ολέθριους γείτονες Κίνα - Ιαπωνία. Ανταγωνισμός και αλληλεξάρτηση είναι ο κανόνας. Οι πιστώτριες χώρες και οι χώρες οφειλέτες βρίσκονται σε αντίθεση αλλά σε οριακές στιγμές όπως σήμερα υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερη αμοιβαιότητα ανάμεσά τους  καθώς η ιστορία δεν ήταν πάντα με τον πιστωτή όταν ο οφειλέτης έχει εξαντληθεί και δεν έχει πια τίποτα να χάσει. Η αλληλεξάρτηση και η επικάλυψη είναι ισχυρή και μέσα στην υπαρκτή αντίθεση Βορρά - Νότου εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πλαστική γεωμετρία των συγκλίσεων - αποκλίσεων  εντός της κάνει αφελή τα άκαμπτα μέτωπα και τα σινικά τείχη. Το ίδιο ισχύει μεταξύ των εταίρων της τρικομματικής Κυβέρνησης που πρέπει να δώσουν ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα στη διαγραφή του χρέους και την επανεκκίνηση της ανάπτυξης στην πορεία για την επαναδιαπραγμάτευση και απαγκίστρωση από τα μνημόνια. Το μάθημα του “1378” απευθύνεται και στον Συριζα που χρειάζεται λίγο χρόνο και πολύ μυαλό για να κερδίσει την εμπιστοσύνη σαν βασική δύναμη μιας προοδευτικής συμμαχικής εναλλακτικής λύσης. Δεν έχει λόγο να επισπεύδει και να τσιμπά στον τυχοδιωκτισμό του Σαμαρά. 

Αν στην πολιτική όπως και στην προσωπική μας ζωή αποφασίζαμε αποκλειστικά με ορθολογικά κριτήρια θα ήταν ξεκάθαρο το δόγμα της αμοιβαίας καταστροφής των σημερινών εμπλεκομένων. Αλλά αυτό δε συμβαίνει ενώ η αίσθηση της ιστορίας έχει χαθεί.

Υποσημείωση της ιστορίας:

 Ο μοναδικός επιζήσας Έλληνας αξιωματικός στο ύψωμα 1378 με διαμπερές τραύμα στο στήθος που “έγλειψε” την καρδιά του ήταν εκείνος που πρώτος με τη διμοιρία του -εμπροσθοφυλακή του Ανεξάρτητου Τάγματος Κρητών- μπήκε στη Θεσσαλονίκη το ξημέρωμα του Αγίου Δημητρίου του 1912. Ήταν ο νεαρός ανθυπολοχαγός Ιωάννης Σ. Αλεξάκης. Έπεσε όμως ο Ταγματάρχης του Γεώργιος Κολοκοτρώνης, εγγονός του θρυλικού Γέρου του Μοριά, ο οποίος συμμετείχε ως εθελοντής στις Κρητικές Επαναστάσεις. Έχω βιωματική σχέση με το μάθημα του “1378” καθώς ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αλεξάκης, μετέπειτα στρατηγός, ήταν συγγενής και συχωριανός μου από το ορεινό χωριό Έξω Ποτάμοι Οροπεδίου Λασιθίου, που σήμερα υπάγεται στο Δήμο Αγίου Νικολάου.

Εκείνο το πρωί στη Θεσσαλονίκη ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης του φώναξε “Δεν στο’ λεγα μωρέ Γιάννη ότι εμείς οι Κρητικοί θα μπούμε πρώτοι στη Θεσσαλονίκη;”Ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών γιατί η Κρήτη τυπικά και μόνο το καλοκαίρι του 1913 δεν είχε ενωθεί επίσημα με την Ελλάδα.

 Y.Γ. από anestios :Η αναδημοσίευση του παραπάνω κειμένου του Μ.Α.( οι υπογραμμίσεις βαρύνουν εμένα και όχι τον Μ.Α.), στο παρόν ιστολόγιο -εκτός της γενικής μου συμφωνίας με αυτό- γίνεται και για έναν παραπάνω λόγο.Για να συνηγορήσω με έμφαση και να αναδειχτεί όσο περισσότερο γίνεται ότι το θέμα δεν αφορά την ΕΡΤ, αλλά μια ορισμένη στρατηγική. Το είχα προσεγγίσει αρχικά εδώ.

Όσο περνούν οι ημέρες όλο και πιο πολλοί, δείχνουν να το παραγνωρίζουν .Κύρια δε από χώρους που αυτοπροσδιορίζονται ως "μεταρρυθμιστές", "ριζοσπαστικό κέντρο" ,ου μην και "κεντροαριστεροί εκσυγχρονιστές" τρομάρα τους...Για να μην μιλήσω για Συριζαίους διαφόρων εκδοχών που φαντάζονται την αυλή της Αγίας Παρασκευής ως το προαύλιο του Πολυτεχνείου.Όσοι το κάνουν σκοπίμως για να συμπεριληφθούν στο υπό τον Σαμαρά δήθεν ευρωπαικό μέτωπο, με γεια τους με χαρά τους.Όσοι δεν καταλαβαίνουν, τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή.Αλλά για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, η ευθύνη τους για τα άσχημα μελλούμενα δεν θα είναι μικρότερη.Στον πιθανό πια διχασμό και πόλωση θα είναι συνυπεύθυνοι.

Κλείνω το σύντομο αυτό υστερόγραφο με μια παράγραφο προηγούμενης ανάρτησής μου

"Αν ο φόβος του επερχόμενου κακού πάρει άγρια  μορφή (κλεισίματα, νέα μέτρα κ.λ.π) θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη κατάσταση και θα τον κάνει Γ.Παπανδρέου επί τα χείρω. Αν φτάσει τα όρια του «Γαία πυρί μιχθήτω» μένει μια οδός για αυτόν.Μια σκληρή δεξιά στροφή , με την αξιοποίηση ακόμα και των νεοναζιστικών  αποβρασμάτων και την αντίθεση όλων των άλλων απέναντί του.Μια εκδοχή απολύτως καταστροφική για την χώρα και για τον ίδιο."

Και ο νοών νοήτω ..