Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Tribute to Pink Floyd

Απόψε παίζει ο Roger Waters στο ΟΑΚΑ.
Δεν θα πάω. Από επιλογή.
Γιατί άραγε;
Δεν θέλω να τον δω να παίζει μέσα σε φαντασμαγορικό πλαίσιο με την φωνή και την κιθάρα σε δεύτερο πλάνο;Γκρινιάρικο ακούγεται.
Θέλω να τον θυμάμαι όπως ήταν το '80; Ρε λες να παραμεγάλωσα και να επιδιώκω τις αναμνήσεις του παρελθόντος ;
Μήπως το μήνυμα του WALL, δε με συγκινεί πια; Μήπως άλλο νόημα παίρνει από το πρωτογενές του μήνυμα που έζησα στον καιρό του το 80; Ε και λοιπόν; Σιγά μην είχε για όλους τους καιρούς το ίδιο.

Καλά. άστα τώρα αυτά , ποιός ξέρει τι από όλα αυτά -ή και άλλα πολλά- τρέχει και άσε τη μουσική να πει τα δικά της.Αυτή ξέρει καλύτερα.

Παλιό αγαπημένο "Wish you were here"


                                      

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Οι ΗΠΑ προχωρούν, η Ευρώπη "κόλλησε"


Του Jose Ignacio Torreblanca

Στο γύρισμα της χιλιετίας, ήταν της μόδας να μιλάμε για την παρακμή της Δύσης και την άνοδο της Ασίας και των BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Ο λόγος ήταν ότι ο 21ος αιώνας επρόκειτο να είναι ο αιώνας της Ασίας, και ότι η Δύση απλώς έπρεπε να χαμογελάσει και να το υπομείνει, η πραγματική ανωμαλία των τελευταίων 200 ετών που υπήρξε η έκρηξη της Δύσης. Ο νέος αιώνας θα αποκαθιστούσε την ισορροπία που υπήρχε για τουλάχιστο μια χιλιετία.
Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 απλώς επιβεβαίωσε αυτές τις προβλέψεις. Σε μια επανάληψη του «ο Πόλεμος των Κόσμων», του H.G. Wells, οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν πληγεί από τον ίδιο ιό οικονομικού και χρηματοπιστωτικού φιλελευθερισμού με τον οποίο είχε εμβολιάσει όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Όχι τυχαία, ο Warren Buffet, ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος, προσδιόρισε τα subrime και τα χρηματοοικονομικά παράγωγα ως τα πραγματικά όπλα μαζικής καταστροφής της εποχής μας.
Πέρα από τον Ατλαντικό, η υπόλοιπη Δύση φαινόταν ότι δεν ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Στην Ευρώπη επίσης, μια χρηματοοικονομική καινοτομία, το ευρώ, που θεωρητικά ήταν προορισμένο να προστατεύσει τους κομιστές της από την χρηματοπιστωτική αστάθεια και να τους διασφαλίσει μια θέση στον ήλιο του 21ου αιώνα, έγινε ένας εφιάλτης, εγείροντας αμφιβολίες για το μοντέλο πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ επιτάχυνε την παγκόσμια παρακμή της.
Το 2000, οι ΗΠΑ αντιστοιχούσαν στο 50% των στρατιωτικών δαπανών παγκοσμίως, και η Ευρώπη στο 50% των κοινωνικών δαπανών. Η διαφορά μεταξύ των υπερτροφιών του ενός και του άλλου δεν άλλαξε το αποτέλεσμα. Ενώ η Ασία παρήγαγε και αναπτυσσόταν, οι ΗΠΑ παγιδεύτηκαν σε άσκοπες στρατιωτικές δαπάνες και η Ευρώπη σε ένα σύστημα πρόνοιας που πολλοί είπαν ότι ήταν μη βιώσιμο.
Η κρίση του ευρώ έδωσε στους Γερμανούς τη ψευδή αίσθηση ότι είχαν λίγη εξουσία.
Όχι τόσο γρήγορα. Αυτό το κατασκεύασμα για την παρακμή της Δύσης, του λείπει ένα πόδι. Αν και η οικονομική κρίση προέρχεται από τις ΗΠΑ, οι ΗΠΑ φαίνεται να βγαίνουν από αυτή. Και το κάνουν αυτό εξαιτίας της ευελιξίας και της ικανότητας για καινοτομία. Σπάζοντας όλους τους κανόνες του φιλελευθερισμού, οι αμερικανοί έχουν κρατικοποιήσει τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες ακόμη και ασφαλιστικές εταιρείες αυτοκινήτων, έχουν διοχετεύσει δημόσια κεφάλαια και φθηνό χρήμα παντού στην οικονομία. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, οι ΗΠΑ έχουν εντάξει στην οικονομική ευελιξία, μια απίστευτη πίστη στην τεχνολογική καινοτομία. Δύο νέα στοιχεία αυτή την εβδομάδα εμφανίζουν ότι οι ΗΠΑ απέχει πολύ από το να είναι η ηττημένη, η δύναμη που θα υποχωρήσει, όπως πίστευαν οι άνθρωποι πως ήταν.
Από τη μια, οι αποκαλύψεις του Snowden και αρκετών εφημερίδων για των τεραστίων διαστάσεων πρόγραμμα παρακολούθησης, απεικονίζουν ένα κόσμο στον οποίο οι ΗΠΑ απολαμβάνουν αριστοτεχνικό, ασφαλή έλεγχο της μεγάλης τεχνολογικής καινοτομίας του διαδικτύου, η οποία μεταμορφώνει τόσο ριζικά τον τρόπο ζωής μας. Από την άλλη, η πλήρως ρομποτική προσγείωση ενός μη επανδρωμένου ΧΒ-47Β σε ένα αεροπλανοφόρο την προηγούμενη εβδομάδα, αποδεικνύει ότι οι ΗΠΑ πρόκειται ακόμη να είναι σε θέση να διατηρήσουν την στρατιωτική ηγεμονία στην οποία βασίζεται η παγκόσμια δύναμή τους.
Σε όλα αυτά τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα, οι ΗΠΑ προσθέτουν μια ενεργειακή επανάσταση του υψηλότερου μεγέθους, όχι μόνο διασφαλίζοντας στους ίδιους μια βιώσιμη ενεργειακή προμήθεια σε χαμηλές τιμές, αλλά επίσης μεγαλύτερη ανεξαρτησία και περιθώριο για γεωπολιτικές δράσεις. Και έχει και έναν άλλο παράγοντα που λείπει από την Ευρώπη: μια ακμάζουσα δημογραφία που οδηγεί σε υψηλότερη παραγωγικότητα και χαμηλότερο επίπεδο εξάρτησης.
Αυτή που μένει κολλημένη στη λάσπη είναι η Παλιά Ευρώπη, μπλεγμένη στη διακυβέρνηση του ευρώ, με μια δυσμενή δημογραφική εξέλιξη, ανίκανη να επαναφέρει την ενεργειακή της ανεξαρτησία και, όπως έχουμε δει, τεχνολογικά υποταγμένη στις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι μόνο στη Γερμανία έχουν ακουστεί μουρμούρες για την υποβολή (της Ευρώπης) στις ΗΠΑ, αποκαλύπτει την κατάσταση των πραγμάτων στην Ευρώπη, αν και οι υπόλοιποι από εμάς ρίξαμε την πετσέτα εδώ και κάποιο καιρό.
Η κρίση του ευρώ έδωσε στους Γερμανούς την ψευδή αίσθηση ότι είχαν μικρή εξουσία, και υπολογίζονταν ως τέτοια στον κόσμο. Καλώς ήρθατε στο club της γεωπολιτικής ταπεινότητας. Θα κάνουμε κάτι για αυτό εμείς οι Ευρωπαίοι ή θα αφήσουμε τα πράγματα να συμβούν;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στην El Pais
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:http://www.ecfr.eu/blog/entry/madrid_view_im_back


Πηγή:www.capital.gr

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Τελευταίο τζαμάρισμα για τον JJ. CALE


Πέθανε χτές , ο μεγάλος JJ Cale. Ένας "θρύλος στην σκιά" θα τον λέγαμε. Μέγας δημιουργός  , επισκιάστηκε πολλές φορές από τους εκτελεστές των δημιουργιών του, αλλά για όσους γνωρίζουν τη μουσική αυτού του είδους ήταν πάντα στο front stage.
Ας τον αποχαιρετίσουμε με ένα εκπληκτικό τζαμάρισμα μαζί με την "αδελφή κιθάρα του", τον Eric Clapton.
 Eric του χρωστάς ένα νέο Tears in heaven.


                                               

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Η πιο σημαντική είδηση της εβδομάδας

Περνάνε στα ψιλά τέτοιες ειδήσεις, αλλά εκεί είναι  μάλλον όλο το ψαχνό

"Σε συρρίκνωση του αχανούς ισολογισμού της και μάλιστα κατά το ένα πέμπτο θα προχωρήσει η Deutsche Bank προκειμένου να ανταποκριθεί στους αυστηρότερους κανόνες των ρυθμιστικών αρχών.
Όπως αποκαλύπτουν οι Financial Times, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας θα ενημερώσει τους επενδυτές ότι προχωρά σε αλλαγή στρατηγικής ώστε να πετύχει τον ελάχιστο λόγο του 3% ιδίων κεφαλαίων προς δάνεια μέχρι τα τέλη του 2015.
Το δημοσίευμα επικαλείται πηγές προσκείμενες στις εξελίξεις και αναφέρει πως οι αποφάσεις της Deutsche Bank πιθανότατα θα κοινοποιηθούν κατά την ανακοίνωση αποτελεσμάτων τριμήνου στα τέλη του μήνα.
Επισημαίνεται ότι ο λόγος ίδια κεφάλαια προς δάνεια της Deutsche Bank στα τέλη του πρώτου τριμήνου άγγιζε το 2,1%. Πρόκειται για το χαμηλότερο δείκτη από τις 18 τράπεζες που παρακολουθεί η Morgan Stanley. Βάσει των κανόνων της Βασιλείας ΙΙΙ, το ελάχιστο επίπεδο τίθεται στο 3% και θα πρέπει να επιτευχθεί μέσα σε διάστημα 5ετίας. Σύμφωνα με τους FT, η Deutsche Bank θα μειώσει τον ισολογισμό της κατά 20% στα 1 τρισ. ευρώ μέσα στα επόμενα δυόμισι χρόνια.
Η Deutsche Bank φέρεται επίσης να εξετάζει την έκδοση υβριδικών τίτλων – όπως μετατρέψιμα ομόλογα – ύψους 6 δισ. ευρώ από την στιγμή που οι ρυθμιστικές αρχές θα έχουν καθορίσει που εργαλεία θα αναγνωρίζονται βάσει του νέου παγκόσμιου συστήματος κεφαλαιακής επάρκειας για τις τράπεζες." (www.euro2day.gr, 22/7/2013)

Και σχετική αρθρογραφία , από τους F.T :
Πρέπει να «καθαρίσουν» €2,7 τρισ. οι ευρωτράπεζες(Δες εδώ, αναλυτικά)

Καταλαβαίνουμε τι έχει να γίνει , έτσι; Προφανώς μετά τις Γερμανικές εκλογές , θα αρχίσουν να χτυπάνε οι καμπάνες.Τώρα απλώς απλώνουνε  με προειδοποιητικά καμπανάκια τον τραχανά.
Και εμείς; Μειώνουμε δοκιμαστικά τον ΦΠΑ και αναμένουμε την ανάπτυξη....
Επίσης ψάχνουμε του "γουναράδικα", τους Μελιγαλάδες, την ΕΡΤ και τις δηλώσεις κάποιων αρμοδίων και αναρμοδίων.ΟΚ.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

«Η συνύπαρξη είναι φρουρός στη μοναξιά ενός άλλου». Rainer Maria Rilke

Ακριβώς όπως και η συνύπαρξη βιολιού και πιάνου στις σονάτες του Μπετόβεν


                   
                                                     Menuhin & Kempff Beethoven sonata's for violin and piano

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Hitting China’s Wall

Start with the data, unreliable as they may be. What immediately jumps out at you when you compare China with almost any other economy, aside from its rapid growth, is the lopsided balance between consumption and investment. All successful economies devote part of their current income to investment rather than consumption, so as to expand their future ability to consume. China, however, seems to invest only to expand its future ability to invest even more. America, admittedly on the high side, devotes 70 percent of its gross domestic product to consumption; for China, the number is only half that high, while almost half of G.D.P. is invested

How is that even possible? What keeps consumption so low, and how have the Chinese been able to invest so much without (until now) running into sharply diminishing returns? The answers are the subject of intense controversy. The story that makes the most sense to me, however, rests on an old insight by the economist W. Arthur Lewis, who argued that countries in the early stages of economic development typically have a small modern sector alongside a large traditional sector containing huge amounts of “surplus labor” — underemployed peasants making at best a marginal contribution to overall economic output.
The existence of this surplus labor, in turn, has two effects. First, for a while such countries can invest heavily in new factories, construction, and so on without running into diminishing returns, because they can keep drawing in new labor from the countryside. Second, competition from this reserve army of surplus labor keeps wages low even as the economy grows richer. Indeed, the main thing holding down Chinese consumption seems to be that Chinese families never see much of the income being generated by the country’s economic growth. Some of that income flows to a politically connected elite; but much of it simply stays bottled up in businesses, many of them state-owned enterprises. 

It’s all very peculiar by our standards, but it worked for several decades. Now, however, China has hit the “Lewis point” — to put it crudely, it’s running out of surplus peasants.
That should be a good thing. Wages are rising; finally, ordinary Chinese are starting to share in the fruits of growth. But it also means that the Chinese economy is suddenly faced with the need for drastic “rebalancing” — the jargon phrase of the moment. Investment is now running into sharply diminishing returns and is going to drop drastically no matter what the government does; consumer spending must rise dramatically to take its place. The question is whether this can happen fast enough to avoid a nasty slump. 

And the answer, increasingly, seems to be no. The need for rebalancing has been obvious for years, but China just kept putting off the necessary changes, instead boosting the economy by keeping the currency undervalued and flooding it with cheap credit. (Since someone is going to raise this issue: no, this bears very little resemblance to the Federal Reserve’s policies here.) These measures postponed the day of reckoning, but also ensured that this day would be even harder when it finally came. And now it has arrived. 

How big a deal is this for the rest of us? At market values — which is what matters for the global outlook — China’s economy is still only modestly bigger than Japan’s; it’s around half the size of either the U.S. or the European Union. So it’s big but not huge, and, in ordinary times, the world could probably take China’s troubles in stride.
Unfortunately, these aren’t ordinary times: China is hitting its Lewis point at the same time that Western economies are going through their “Minsky moment,” the point when overextended private borrowers all try to pull back at the same time, and in so doing provoke a general slump. China’s new woes are the last thing the rest of us needed. 

No doubt many readers are feeling some intellectual whiplash. Just the other day we were afraid of the Chinese. Now we’re afraid for them. But our situation has not improved.

New York Times 18/7/2013 

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Περί ελευθερίας ο λόγος...


Ένας άνθρωπος έχει έναν άλλον υπό την εξουσία του όταν τον κρατά αλυσοδεμένο• όταν τού έχει αφαίρεση τα όπλα του και τα μέσα για να αυτοαμυνθεί ή να δραπετεύσει• όταν τού έχει εμφυσήσει φόβο• όταν τον έχει τόσο πολύ υποχρεώσει με κάποια ευεργεσία, ώστε ό ευεργετημένος να προτιμά να υποτάσσεται στις επιθυμίες τού ευεργέτη παρά στις δικές του, και να ζει όχι κατά την κρίση του αλλά κατά την κρίση τού ευεργέτη. Οποίος έχει έναν άλλον στην εξουσία του με τον πρώτο ή τον δεύτερο τρόπο, εξουσιάζει το σώμα του αλλά όχι την ψυχή του- με τον τρίτο όμως ή τον τέταρτο τρόπο, εξουσιάζει τόσο την ψυχή όσο και το σώμα του, τουλάχιστον για όσο διάστημα διαρκεί ό φόβος ή η ελπίδα: όντως, όταν το ένα ή το άλλο συναίσθημα εξαφανιστεί, ο εξουσιαζόμενος υπόκειται, στο έξης, στο δικό του δίκαιο. (Σπινόζα)
 #
 “Malo pericolosam libertatem quam quitum servitium” [Προτιμώ την επικίνδυνη ελευθερία από την ήσυχη δουλεία] (Τάκιτος)
 #
 Μια τρικυμισμένη θάλασσα είναι η ελευθερία. Οι άτολμοι προτιμούν την ηρεμία του δεσποτισμού. (Τόμας  Τζέφερσον)
#
 “Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών”. (Κ. Μαρξ)
 #

Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος. (Νίκος Καζαντζάκης)

 #
 Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος από το να είσαι ελεύθερος. (Φραντς Κάφκα)
 #
 Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια (Βενιαμίν Φράνκλιν)
#
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.(Ζίγκμουντ Φρόϊντ)
#

Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;(Νίκος Καζαντζάκης)
#
 «Συνεπώς, η ελευθερία θέλησης δε σημαίνει τίποτε άλλο από την ικανότητα να μπορούμε να αποφασίζουμε με γνώση των πραγμάτων. Άρα, λοιπόν, όσο πιο ελεύθερη είναι η κρίση ενός ανθρώπου σε σχέση με κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα, με τόσο μεγαλύτερη αναγκαιότητα θα έχει καθοριστεί το περιεχόμενο αυτής της κρίσης ενώ η αβεβαιότητα που στηρίζεται στην αγνωσία, η οποία κάνει φαινομενικά αυθαίρετα την επιλογή της ανάμεσα σε πολλές και διάφορες αντιφατικές αποφάσεις, αποδείχνει την ανελευθερία της ακριβώς στο γεγονός ότι κυριαρχείται από το αντικείμενο, πάνω στο οποίο πρέπει, ίσα-ίσα, να κυριαρχεί. Επομένως η ελευθερία συνίσταται στην κυριαρχία, η οποία στηρίζεται στη γνώση των φυσικών αναγκαιοτήτων, πάνω στον εαυτό μας και την εξωτερική φύση. Έτσι, είναι αναγκαστικά ένα προϊόν της ιστορικής εξέλιξης.» (Φ.Ένγκελς)





Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Το μακρινό, το απώτερο, το απώτατο


Πρέπει νὰ ζεῖ κανεὶς τὴ ζωὴ μέχρις ἐσχάτων, στὸ βάθος της καὶ ὄχι λογαριάζοντας τὴν καθημερινότητα. Δὲν ὑποχρεοῦται νὰ πράτει κανεὶς τὸ κοντινὸ καὶ τὸ χειροπιαστὸ ἐφόσον νιώθει πιὸ κοντὰ στὸ μακρινό, στὸ ἀπώτερο, στὸ ἀπώτατο. Δικαιοῦται κανεὶς νὰ ὀνειρεύεται ἐνόσῳ κάποιοι ἄλλοι σώζουν, ἐφόσον τὰ ὄνειρα αὐτὰ τοῦ φαίνονται πιὸ πραγματικὰ ἀπ’ τὴν πραγματικότητα καὶ πιὸ ἀπαραίτητα ἀπ’ τὸ ψωμί. Μὲ δυὸ λόγια: πρέπει νὰ κάνει κανεὶς μέτρο τῆς ζωῆς του τὴ μέγιστη δυνατότητα ποὺ φέρει ἐντός του. Διότι ἡ ζωή μας εἶναι μεγάλη, καὶ χωρᾶ μέσα της τόσο μέλλον, ὅσο ἐμεῖς μποροῦμε νὰ κουβαλήσουμε».

(Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε)



                                    

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Λάδι στη φωτιά


Το καπέλο

 Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα.
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα, σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια, μάλιστα παίρνουν και το καπέλο τους-
και χάνονται. Πού πάνε; Κανείς δεν ξέρει. Μα η δίψα τους καίει
και η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.

Έτσι σκέφτηκαν, δηλαδή, να κάνουνε για μια στιγμή.

Ύστερα πέρασε. Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουνε αθόρυβα στην κρεβατοκάμαρα. ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο, πάνω στην καρέκλα το καπέλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,
που σκέπασε βαριά και ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.


Τάσος Λειβαδίτης 





                                      

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Good or Bad..who cares?


                                   
                                                  Amy Whinehouse- You Know I'm no Good

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Με ένα status, ηδονίζομαι

της Λουκρητίας


Πατώντας login στο facebook, βλέπω στη ροή μου μία φωτογραφία από πατουσάκια επιμελώς φροντισμένα, ροζ μανό στα νύχια, αλυσίδα στον αστράγαλο κι ένα απέραντο γαλάζιο για φόντο. «Πριν λίγο ξεμπέρδεψα από το πεντικιούρ. Ώρα για ένα δροσερό κοκτέιλ και μετά βουρ... για αποτρίχωση. Φαντάζεστε!!! χιχιχι :)». Δεν ξέρω τι φαντάζεστε εσείς, αλλά εγώ υποψιάζομαι τι ένιωθε η κοπέλα που ανάρτησε την εν λόγω φωτογραφία. Κύματα ηδονής στην πλάτη της, σαν αυτά που προκαλεί μια καυτή ανάσα στον λαιμό ή παθιασμένα φιλιά στο σώμα. Δεν το λέω εγώ, αλλά η επιστήμη.
Τον Μάρτιο του 2012 διεξήχθη ένα πείραμα στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, που εξηγεί γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να μοιράζονται προσωπικές πληροφορίες με τόση ευκολία. Εν ολίγοις, η έρευνα καταλήγει πως το να μιλάμε για τον εαυτό μας, για τις σκέψεις μας ή τα συναισθήματά μας, ενεργοποιεί τις περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες σχετίζονται με την επιβράβευση και την απόλαυση που συνήθως παίρνουμε από το φαγητό, τα χρήματα ή το σεξ. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που μας σπρώχνει να αποκαλύψουμε πράγματα, τα οποία ανήκουν κανονικά στην ιδιωτική σφαίρα. Φταίει και το υποσυνείδητό μας. Αρκετοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως τείνουμε να «πολυλογούμε» στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε το άγχος. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ενδιαφέρονται (ενίοτε ανησυχούν) για την αποδοχή τους από τον κοινωνικό περίγυρο, καταβάλουν μεγαλύτερο κόπο στο να φανούν αστείοι, έξυπνοι, κ.λπ. Συνεπώς, είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν τον εαυτό τους στο πιάτο προς τέρψιν του περιβάλλοντός τους, χωρίς να φιλτράρουν όσα γράφουν ή λένε.

Φυσικά, θα μου πείτε «μα εγώ δεν είμαι έτσι». Και όντως μπορεί να μην είστε. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στην αυτοαναφορικότητα και γι' αυτό θα πρέπει να στρέψετε το δάχτυλό σας στον μπαμπά και τη μαμά. Σύμφωνα με τη θεωρία της Προσκόλλησης (Attachment theory), η οποία εξετάζει την σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας, χωριζόμαστε σε τέσσερις τύπους: τον ασφαλή, τον αγχώδη, τον απορριπτικό και τον φοβικό. Αν ανήκετε στους δύο τελευταίους, τότε σπάνια θα βρεθείτε να πληροφορείτε τους φίλους σας στα social media για μία σχέση που τελείωσε άδοξα ή για το τι κάνατε χθες βράδυ. Στον αντίποδα βρίσκεται ο αγχώδης τύπος, ενώ στον ασφαλή ανήκουν όσοι δημοσιοποιούν προσωπικά στοιχεία περιστασιακά.

Βέβαια, σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί και η συμβολή των social media με τις ερωτήσεις-παγίδα. Το «What's on your mind?» στο facebook και το «What's happening?» στο twitter φέρνουν ασυνείδητα τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο για να δώσουμε απάντηση, η οποία πολλές φορές δεν αφορά ή δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τα πατουσάκια με το ροζ μανό είναι μεν χαριτωμένα, αλλά πώς μένεις μόνο σε αυτά; Πώς καταφέρνεις να αυτολογοκριθείς και να μη δημοσιεύσεις πληροφορίες που μπορούν να σε ντροπιάσουν ή να δημιουργήσουν προβλήματα στο μέλλον; Για αρχή, θα πρότεινα κάθε φορά που νιώθετε την ανάγκη να εκτεθείτε περισσότερο από όσο ίσως θέλετε στα αλήθεια, να τρώτε ή να κάνετε σεξ. Αν μετά κι από αυτά, η ανάγκη εξακολουθεί, τότε δεν μένει άλλη λύση: πατήστε άφοβα post/tweet.


www.protagon.gr  9/7/2013

Υ.Γ από anestios: Οι παλαιότεροι εξ υμών, θυμόμαστε την γνωστή εικόνα της γειτονιάς ειδικά τα απογεύματα και τα βραδάκια, να μαζεύεται και να κουτσομπολεύει εαυτούς και αλλήλους, καλοπροαίρετα ή όχι. Προφανώς υπάρχει κάποια σοβαρή ανάγκη που γίνονταν αυτό, κάποια σοβαρή ανασφάλεια που καλύπτονταν. Τελικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στην ουσία τους. Τώρα που χάθηκε η γειτονιά και η αλάνα , η ανάγκη αυτή μεταφέρθηκε στα social media, σε πολύ διευρυμένη κλίμακα μάλιστα , σχεδόν παγκόσμια.Το παραπάνω άρθρο, απολαυστικό στη γραφή του,επιχειρεί να δώσει και επιστημονικές ερμηνείες(ενδιαφέρουσες ομολογώ)
Πάντως , νομίζω ότι η ανάγκη για επαφή , επικοινωνία με τους άλλους- χωρίς την οποία δε νοείται η συναισθηματική, διανοητική και αισθητική ολοκλήρωσή μας- δεν πρέπει να οδηγήσει σε συλλήβδην απόρριψη τους (ο γράφων δεν τα χρησιμοποιεί για να εξηγούμαστε)
Μείζον θέμα επίσης δεν είναι η λεγόμενη "ορθή χρήση τους" (ποιος την καθορίζει;), όπως το ίδιο ίσχυε και όταν εμφανίστηκε η τηλεόραση (ανάλογοι αφορισμοί ένθεν και ένθεν και τότε)
Τι μένει; Κατά την γνώμη μου η αποφυγή της υποκατάστασης.Της υποκατάστασης της πραγματικής ζωής με την ψηφιοποιημένη (όχι πως και αυτή δεν είναι πραγματική σε μεγάλο βαθμό)
Αλλά κακά τα ψέματα. Ο Λόγος, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από emotions , likes και άλλα τυποποιημένα κλισέ. Ο Λόγος και τα Συναισθήματα είναι για τον καθένα μας τόσο περίπλοκα και σύνθετα που δεν μπορούν  να χωρέσουν σε "προμαγειρεμένα" σχήματα. Οι Λέξεις είναι επίσης τέτοια σχήματα, αλλά με μεγάλο πλούτο έκφρασης (συμπυκνώνουν χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης επικοινωνίας).
Συμπερασματικά, όταν χρησιμοποιούνται με φτωχό τρόπο ( είτε στην καθημερινή ζωντανή επικοινωνία , είτε στην ψηφιακή μορφή τους) αναδεικνύουν την ίδια ένδεια και έλλειψη και Λόγου και Συναισθημάτων.
Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στην ακαδημαϊκή ή λόγια  εκφορά του λόγου σαν παράδειγμα  πλούσιου λόγου σε αντιπαράθεση με αυτή των καθημερινών ανθρώπων.Κάθε άλλο μάλιστα.Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει "φτωχή" την χρήση του λόγου στις λαϊκές παροιμίες ή το λαϊκό τραγούδι;Εκεί και αν χωράει πλούτος...