Μια πολιτική κρίση διηγείται τον εαυτό της

Μια  νέα φάση στην  προδιαγεγραμμένη  διάλυση-ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος ξεκίνησε ήδη.Εδώ που τα λέμε άργησε κιόλας, επέδειξε μια μάλλον μη αναμενόμενη ανθεκτικότητα.Σε χώρες όπως η Ιταλία και  η Γαλλία , με πολύ μικρότερη ένταση της κρίσης που χειμάζει την Ευρώπη (μόλις υποκρυπτόμενη κάτω από το «whatever it takes»του Μάριο Ντράγκι, υπό την ομπρέλα  του οποίου θα «βγούμε» και εμείς στις αγορές), και οι αναταράξεις έχουν πάρει ήδη εκρηκτική και  αποσταθεροποιητική τροπή.Ας σκεφτούμε λίγο πόσες κυβερνήσεις έχουν πέσει από το 2008 στην ήπειρό μας και μάλλον θα ξαφνιαστούμε για την λεγόμενη «σταθερότητα» στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Πολύ σύντομα να ανασκοπήσουμε σημεία σταθμούς αυτής της διαδρομής:

-Καλοκαίρι του 2011 , όταν ο ΓΑΠ ετοιμάστηκε να μοιραστεί την εξουσία με τον «Ζαπειακό» Σαμαρά, για να την μοιραστεί τελικά με το Βενιζέλο(κάπου εκεί αρχίζει η διαδρομή διάλυσης του ΠΑΣΟΚ)

- Τέλος του 2011, ο ΓΑΠ εγκαταλείπει εξ ανάγκης το προσκήνιο και προ της διάλυσης, ανακύπτει η λύση Παπαδήμου με συνεργασία του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ με τον «μη-Ζαπειακό» πια Σαμαρά.

-Ιούνιο του 2012, το ΠΑΣΟΚ μπαίνει στην τελική φάση διάλυσης και σχηματίζεται η τρικομματική , ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να προελαύνει επί αέρος , καθώς άνευ προσπάθειας καβαλάει το κύμα της διαμαρτυρίας (από άλλη μεριά κουτσοκαβαλάει και η Χ.Α, ως το μόνο υπαρκτό αντισυστημικό πολιτικό ρεύμα)

Και φτάνουμε στην άνοιξη του 2014 , προ εκλογικών αναμετρήσεων αλλά και  με  σχετική ανεξαρτησία από αυτές , όπου ίσως να μπαίνουμε και στην τελική φάση διάλυσής του.

Από την αρχή της κρίσης τα ερωτήματα που είχαμε θέσει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας (δες  κάπως μαζεμένες εδώ) μένουν ακόμα αναπάντητα.Το κεντρικό δε ερώτημα  περί  της δυνατότητας ανάδειξης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα τραβήξουν μπροστά, ούτε κατά διάνοια δεν έχει προσεγγιστεί παρά τις επιμέρους –ατυχείς από γεννησιμιού τους οι περισσότερες-κινήσεις περί αυτό.

Πιθανότατα η πολιτική κρίση θα βαθύνει και άλλο μετά τις εκλογές- με διόλου αμελητέα πιθανότητα αυτό να συμβεί και πριν από αυτές. Κεντρικό ρόλο σε αυτή την έκρηξη θα παίξουν οι εξελίξεις στην Αριστερά-Κεντροαριστερά.Το ιστορικά πλειοψηφικό αυτό ρεύμα, αδυνατεί να εκφραστεί παραγωγικά. Βολοδέρνει περί  ένα ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει- σε επίπεδο ηγετικής ομάδας – να εκφράσει το σύνολο του χώρου αλλά αδυνατεί,προσπαθεί να ωριμάσει αλλά δεν ξέρει πως και σε ποια κατεύθυνση, θέλει να σχηματίσει μια αφήγηση αλλά δεν την μπορεί και ίσως ούτε την αντέχει.Και δυσπραγεί περί τα σπαράγματα μιας ιστορικής  Κεντροαριστεράς, σε ένα πραγματικό πεδίο τραγωδίας, που αδυνατεί να αναμετρηθεί με το παρελθόν της και να αντιμετωπίσει το μέλλον της, αναζητώντας απέλπιδα  την διάσωση όπου μπορεί. Ενίοτε δε τσαλαβουτάει και σε «ποταμίσια» απολίτικα μορφώματα, από απελπισία ή ανάγκη να πιαστεί από κάπου.Τραγωδία πραγματική, ανάλογη της τραγωδίας της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής.

Από τη Δεξιά μεριά, όλο και  τίθεται το αγωνιώδες ερώτημα «πως δεν θα έχουμε και εμείς την τύχη του ΠΑΣΟΚ;»Τελικά, ίσως αυτός ο χώρος να έχει περισσότερες πιθανότητες να επιχειρήσει μια ανασύνθεση –για λόγους κοινωνικών αναφορών, παράδοσης, τρόπου συγκρότησης και πολιτικών συσχετισμών διεθνώς-που θα έχει κάποια στοιχεία επιτυχίας , έστω και αν περάσει μέσα από πολλές αποτυχίες.

Εκτός αν το επόμενο κύμα τραγωδίας προλάβει και συμπαρασύρει όλους μαζί στο βυθό, έστω διαβαθμισμένα.

Υ.Γ. Ας δούμε ένα κεντρικό ζήτημα πολιτικής τακτικής: Πόσοι και τελικά ποιοι θα ψηφίσουν στις εκλογές; Θεωρώ αυτό ίσως το πιο κρίσιμο ζήτημα, που ξεπερνά τις συνήθεις τακτικές και  επικοινωνιακές εκλογικές στρατηγικές .Θα προσπαθήσουμε σε ένα επόμενο σημείωμα να το αναλύσουμε σε βάθος, αλλά προς το παρόν ας αναρωτηθούμε πως θα κινηθούν μεγάλες μάζες πολιτών που αρνούνται να συμμετάσχουν σε δημοσκοπήσεις ( ή δηλώνουν σε ποσοστά 20-30% των υπολοίπων ότι είναι  αναποφάσιστοι) και ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, κάνοντας τους επαγγελματίες δημοσκόπους να τρέμουν εν όψει εκλογικών αποτελεσμάτων.