Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Mηχανές

             
                                     
                                      

                                          

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Η κοπέλα που αγαπούσε τα παπούτσια


Η Χριστίνα γεννήθηκε παχουλή.Και όσο μεγάλωνε συνέχιζε να επαυξάνει το βάρος της.Λίγο το ρημάδι το DNA, λίγο η υπερπροστατευτική μαμά, λίγο ότι μεγάλωσε σε εποχές περισσεύματος  (τα λεφτά υπήρχαν τότε), τι να σου κάνει το παιδί.

Μεγάλο πρόβλημα της μαμάς όμως δεν ήταν το παχύσαρκο παιδί, όσο ότι δεν έβρισκε τα κατάλληλα ρουχαλάκια να της παίρνει ως δώρα και να την στολίζει.Ούτε οι συγγενείς, φίλοι, νονοί και λοιπός περίγυρος μπορούσαν να της πάρουν ρούχα, παρά μόνο παιχνιδάκια.Μέγιστο πρόβλημα λοιπόν.Τα όμορφα ρουχαλάκια δεν της έκαναν, αναγκάζονταν να φοράει  ότι να είναι αρκεί να την χωρούσαν.Άρα δεν κάνανε για δώρο.Σε καιρούς που τα κοριτσάκια μεγάλωναν μέσα στην πρώτη λέξη της μόδας, η Χριστίνα μας δεν μπορούσε να συμμετέχει σε αυτό το εντυπωσιακό πάρτι και να το χαρεί και αυτή και οι υπόλοιποι.

Βρέθηκε  όμως λύση από την εφευρετική μαμά. Και αυτή ήταν τα παπούτσια.Εδώ δεν υπήρχε μεγάλο πρόβλημα με το μέγεθος, άρα να η λύση .Ενημερώθηκε καταλλήλως και ο περίγυρος, ώστε όλα τα δωράκια να είναι παπούτσια.Εκεί χαρά και γλέντι στα πιο όμορφα, τα πιο φανταχτερά, τα πιο tredy. Στην οργανωμένη προσπάθεια δε της «αντιμετώπισης» του πάχους της Χριστίνας , δόθηκε ακόμη και ιδεολογική κάλυψη της κατά τα λοιπά  αναγκαστικής  αυτής επιλογής, με τη χρήση του θέσφατου «Άντρας που δεν θαυμάζει τα παπούτσια μιας κοπέλας στο πρώτο ραντεβού, δεν κάνει, πάμε για άλλον».Η μάχη της Χριστίνας με την χαμένη παιδικότητα και μετά την χαμένη εφηβεία, δόθηκε έτσι επιτυχώς. (Δαίμονα του πληκτρολογίου, τι ψιθυρίζεις «η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απέθανεν»;Σε ρώτησε κανείς;)

Όλη η μελλοντική κοινωνική επένδυση πάνω στην  Χριστίνα, αρθρώθηκε εν τέλει (εκτός των κλασικών προτύπων βεβαίως) γύρω από την απόκτηση και επίδειξη μεγάλης και εντυπωσιακής γκάμας παπουτσιών κάθε είδους και για κάθε εποχή. ( Τι είπες δαίμονα; Αυτό σου θυμίζει την Ιμέλντα Μάρκος;Μην με μπερδεύεις τώρα, άσε που αυτή ήταν και τριτοκοσμικιά)

Ας πούμε ο πρίγκηπας των ονείρων της διαπλάστηκε έτσι ώστε εκτός των παραδοσιακών προτύπων( οικογένεια, παιδιά, λεφτά κλπ) να περιλαμβάνει υποχρεωτικά-αν όχι πρωταγωνιστικά- την δυνατότητα για διαρκή ανανέωση και  επέκταση του χώρου που καταλάμβανε η παπουτσοθήκη , αλλά και  η  διαρκής ποιοτική αναβάθμιση του περιεχομένου της. (Όχι  δαίμονα, δεν ήταν απαραίτητο ο πρίγκηπας να ήταν και  παπουτσής στο επάγγελμα, άσε που έχει χαθεί το επάγγελμα αυτό).

Έτσι μπορεί η Χριστίνα να έχανε παιδική ηλικία και εφηβεία (και δεν έφταιγαν βέβαια για αυτό τα κιλά της, άλλοι χάνουν τα ίδια λόγω ομορφιάς, εξυπνάδας και άλλων «θετικών» χαρακτηριστικών), αλλά τι πειράζει; Απλώς είχε μετατοπιστεί ο άξονας συγκρότησης της ζωής της και της προσωπικότητάς της. Είχε όλα τα «καλά» που «έπρεπε» να έχει,είχε ένα πρόβλημα λόγω πάχους, αλλά το ισοσκέλιζε με το παραπάνω με την γκάμα παπουτσιών της, στην οποία καμιά άλλη συνομήλικη της δεν μπορούσε να την συναγωνιστεί Όλα τακτοποιημένα όλα νοικοκυρεμένα.
 Έτσι περνούσε ο καιρός κατά τας γραφάς του μπαμπά, της μαμάς, του σχολείου , του περίγυρου και της άτιμης της κοινωνίας (Τι θες δαίμονα; Ήταν λες και  υπάκουη; Ναι ήταν ,εσύ τι ζόρι τραβάς;)

Κάπου όμως γύρω στα 24-25 η μέχρι πρότινος ανέραστη Χριστίνα ερωτεύθηκε. Και μάλιστα με τον άγριο τρόπο του εφηβικό έρωτα σε προχωρημένη όμως ηλικία ενήλικα. Και εδώ τα βρήκε μπαστούνια.Όχι με το αντικείμενο του έρωτά της, αλλά με τον καθρέφτη της.Δεν την τρόμαζαν τα κιλά της, αλλά η εμμονή της με τα παπούτσια. Τι να βρει ένας άντρας σε μια γυναίκα με τέτοια εμμονή;(Ναι δαίμονά μου, άλλοι προσκολλούνται σε ακόμα βαρύτερα πράγματα, δίκιο έχεις, αλλά άσε με να συνεχίσω την ιστορία).

Όλα τα πρότυπα με τα οποία είχε ζήσει μέχρι τότε και ανέμενε να την συντροφεύουν και στην συνέχεια του βίου της κατέρρευσαν. Πλήρης ανατροπή. Στον εμμονικό τρόπο σκέψης της , κόλλησε η ιδέα ότι για όλα φταίγανε τα παπούτσια. Το μέχρι τότε αντικείμενο της νεύρωσής της , έγινε αντικείμενο απόλυτης απώθησης.Μπήκε μπρος λοιπόν το σχέδιο «Κάψτε τα παπούτσια».Κυριολεκτικά.Μηδέν αποτέλεσμα.

Πέρασε αρκετός και δύσκολος καιρός για να συνέλθει. Θες η ευφυΐα της, θες η τύχη τα κατάφερε αρκετά καλά.Χρειάστηκε να παλέψει με στερεότυπα,με το ίδιο της τον γενετικό κώδικα κατά κάποιον τρόπο.(Δεν ξέρω όλες τις λεπτομέρειές δαίμονά μου, μην γίνεσαι και αδιάκριτος.Πώς; Αυτή είναι η  φύση του δαίμονα; Ε, και εγώ τι να κάνω;)

Σήμερα η Χριστίνα είναι μια χαρά κοπέλα γύρω στα 30.Έχασε αρκετά κιλά (καλά δεν έγινε και συλφίδα, άλλωστε αυτό ήταν το πρόβλημά της;). Εργάζεται και ζει μια χαρά σε μια πόλη μακριά από το πατρικό της.Τίποτε δεν θυμίζει το βασανισμένο πλάσμα μέχρι τα 25 της.(Βρε δαίμονα, τελευταία  φορά σε αφήνω να παρέμβεις.Ναι, μπορεί να έχει τραύματα που δεν τα βλέπω εγώ.Και λοιπόν; Δεν την σκότωσαν κιόλας, ζει με αυτά. Όλοι έχουμε, μην κοιτάς που εσύ δεν σκαμπάζεις από αυτά)

Τίποτε; Και όμως υπάρχει κάτι που θυμίζει την παλιά Χριστίνα. Η αγάπη της για τα παπούτσια, που τα συλλέγει σε όσο μπορεί μεγαλύτερες ποσότητες και ποικιλία (όχι με την ίδια μανία πια είναι αλήθεια).Η εμμονή του παρελθόντος μετασχηματίστηκε μέσα της σε μια ευχαρίστηση.


Υ.Γ. Η παραπάνω ιστορία-κατά βάση πραγματική- έχει πολλές αναγνώσεις. Άλλες πιο κυριολεκτικές , άλλες πιο μεταφορικές.Άλλες με πιο προσωπικό βλέμμα, άλλες  με ευρύτερο πεδίο.Τι σημασία έχει; (Δαίμονα, θα σε πάρει ο δαίμονας.Όχι ρε συ, διδακτικές αναγνώσεις δεν έχει, και αν έχει δε με ενδιαφέρουν). Αν είναι μια όμορφη ιστορία, όπως εξελίχθηκε τελικά  η όμορφη αγάπη της Χριστίνας για  τα παπούτσια, αυτό μετράει. Και αν κάποιος πιο ικανός από εμένα ενδιαφερθεί  να την γράψει ομορφότερα, ακόμα καλύτερα.


Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Δρόμοι



                                               
                       

                                     

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Επαναφορά στην Δημοκρατική διαπάλη και αμηχανία


Τελικά οι τελευταίες εκλογές , εκτός από τα αποτελέσματά τους και τα όποια συμπεράσματα , έδωσαν και κάτι πολύ θετικό.Αν οι εκλογές του 2012 ήταν η κορύφωση του μνημόνιο-αντιμνημόνιο, σταθερότητα-διάλυση, ευρώ-μη ευρώ , οι εκλογές του 2014 σε όλα τα επίπεδα (δημοτικές και ευρωεκλογές) συνιστούν σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο μια υπέρβαση.

Την επαναφορά στην κανονική πολιτική διαπάλη, στον άξονα Δεξιά- Αριστερά,  στην κανονική Δημοκρατία δηλαδή, με ότι και αν σηματοδοτούν οι όροι αυτοί σε κάθε εποχή.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε δισταγμούς , πισωγυρίσματα, και κεκτημένες συνήθειες και ταχύτητες που θα συνεχίσουν για καιρό να είναι παρούσες , είναι σαφές ότι η στροφή αυτή είναι αναπότρεπτη. Μόνο πολύ σοβαρά γεγονότα είναι  δυνατόν να ανατρέψουν το δεδομένο αυτό και μάλιστα όχι με επιστροφή στην προηγούμενη θεματολογία, αλλά με άλλες μορφές αδύνατον να προβλεφθούν.
Η εξέλιξη αυτή ,οδηγεί όλες τις πλευρές να επαναδιατυπώσουν τα σημαινόμενα του λόγου και της παρουσίας τους. Όσοι αδυνατούν να το κάνουν , θα οδηγηθούν σε εξαφάνιση τύπου ΑΝΕΛ που είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κόμματος που βάσισε την ύπαρξή του σε πρόσκαιρες αν και ισχυρές αντιθέσεις μιας περιόδου .

Σε αυτή τη βάση , ο «κακόμοιρος Ευρωπαϊσμός» και ο «αναχρονιστικός ριζοσπαστισμός», που αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας, εκμετρούν το ζην σαν στρατηγικές και τακτικές επιλογές.Σε πρώτη φάση, τα αντικαθιστά μια αμηχανία που ήδη είναι εμφανής σε όλες τις πλευρές.

Το «όπλο» του ανασχηματισμού σαν απάντηση σε αυτή την αμηχανία από την κυβερνητική πλευρά, προφανώς δεν αποτελεί στέρεη βάση δόμησης μιας νέας γραμμής, αλλά μια προσπάθεια να αγοράσει μια ανάσα χρόνου, ενώ η συμπύκνωση της αφήγησης στις  750.000 θέσεις  εργασίας είναι αρμοδιότητας σχολιασμού επιθεώρησης. Μόνο πολύ σημαντικές ανατροπές στο χώρο της Δεξιάς , μπορεί να οδηγήσουν σε μια επαναδιατύπωση μιας άλλης στρατηγικής στο χώρο αυτό. Ακόμα παραμένει σε φάση παράλυσης.Δεν αποκλείεται κάτι τέτοιο να συμβεί και πιο σύντομα από όσο φαντάζεται κανείς. Αλλιώς αυτό θα συμβεί μετά τις επερχόμενες εκλογές και ίσως σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του χώρου αυτού, αντίστοιχες με αυτές του άλλου πόλου του πάλαι ποτέ ισχυρού δικομματισμού.

Στην άλλη πλευρά, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η αμηχανία είναι ακόμη μεγαλύτερη.Πιο αισιόδοξος βέβαια μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά προφανώς σε κενό επιλογών, εμφανώς αδύναμος να αντιμετωπίσει τις ανάγκες  που αντιστοιχούν  στο επίπεδο της μεγαλύτερης δύναμης που επιδιώκει να γίνει ηγεμονική. Αλλά δεδομένου ότι η εξουσία δεν παραδίδεται με delivery κατόπιν ραντεβού και αφού ετοιμαστεί κανείς κατάλληλα,ούτε κυκλοφορεί αδέσποτη στο δρόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται άμεσα να απαντήσει πολιτικά-δηλαδή επί του πρακτέου-αν μπορεί να την διαχειριστεί πριν ακόμη την αναλάβει.

 Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ  ή θα προχωρήσει γρήγορα σε πολιτικές επεξεργασίες που είναι αναγκαίες, ή θα μείνει επί τα αυτά και θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολύ δύσκολες επιλογές που θα τον περιλαμβάνουν μεν σαν «τμήμα λύσης», αλλά με τρόπο που θα τον περιθωριοποιούν σταδιακά επί της ουσίας.Οι μέχρις στιγμής όροι που πάει να απαντήσει το στοίχημα αυτό, δεν είναι  και ενθαρρυντικοί, αλλά μην ξεχνάμε ποτέ πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η δυναμική των πραγμάτων.

Όσον αφορά τον νεφελώδη χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, εκτός των  αγχωτικών και Γκενσερικού τύπου εγχειρημάτων του Βενιζέλου, τίποτε το αξιοπρόσεκτο.Πολύ φασαρία για το τίποτε. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον καταλάβει εξ ολοκλήρου αν μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ( όπως αναλύσαμε παραπάνω), είτε θα χρειαστεί μια πρωτοβουλία πέραν και πάνω από τα υπάρχοντα μαγειρεία του χώρου για την πραγματικά ηγεμονική του ανασυγκρότηση.


Υ.Γ. Δεν θέλω να αναφερθώ στο δράμα των ανθρώπων της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι πρέπον να  πεις πολλά τέτοιες ώρες.Και μιλώ για τους ανθρώπους του χώρου αυτού και όχι για τα ηγετικά του στελέχη που με αφήνουν παγερά αδιάφορο.Πιστεύω –και το δηλώνω με σεβασμό για αυτούς-ότι θα έχουν οι σύντροφοι αυτοί την ευκαιρία να σκεφτούν τι είναι πολιτική και δη της Αριστεράς και θα είναι πολύτιμοι σε μελλοντικές κινήσεις ανασυγκρότησης της Προοδευτικής Αριστεράς με όποιον τρόπο και αν αυτή γίνει.